„Wiedźmikołaj” nie jest może zapierającą dech w piersiach historią, gdzie aż roi się od nagłych zwrotów akcji, ale to nie fabuła jak dla mnie jest tu najważniejsza.
Opowieść sama w sobie jest poprawna, niekiedy całkiem interesująca. Jednak to słowo wysuwa się tu na pierwszy plan. Ironia, humor, zaskakująca trafność. W książce odnaleźć można wszystkie rodzaje komizmu, a cechy świata realnego przeniesione zostały w przestrzeń wypełnioną magami, gnomami, wróżkami.
Pratchett wykreował świetne, wyraziste postacie, obok których nie da się przejść obojętnie, a które w większości istnieją tylko w dziecięcej wyobraźni, ale to wystarczy. Nieważne gdzie, ważne, że są.
Autor był świetnym obserwatorem otaczającego go świata. I czytając „Wiedźmikołaja” czasem zastanawiałam się czy to dalej fantastyka?
Można się nieraz uśmiechnąć, ale też zamyślić i uświadomić sobie parę rzeczy, z pozoru tak oczywistych, a niezauważanych przez do bólu logicznych, rozsądnych i racjonalnych dorosłych.
A najlepiej "Wiedźmikołaja" czyta się przy blasku choinkowych lampek, popijając przy tym rozgrzewającą herr-bat-kę ;)

„Wiedźmikołaj” nie jest może zapierającą dech w piersiach historią, gdzie aż roi się od nagłych zwrotów akcji, ale to nie fabuła jak dla mnie jest tu najważniejsza.
Opowieść sama w sobie jest poprawna, niekiedy całkiem interesująca. Jednak to słowo wysuwa się tu na pierwszy plan. Ironia, humor, zaskakująca trafność. W książce odnaleźć można wszystkie rodzaje komizmu, a...