"Wszyscy /.../ traktowali ją jak jakiegoś swojego pieprzonego zakładnika, mającego zapewnić im wygodę, wszyscy traktowali ją jako gwaranta własnych planów.
Nawet niewierność jest lepsza niż bycie elementem wyposażenia wnętrza."

Do rodziny Neshov powracamy po upływie blisko czterech latach. Erlend, jego partner i ich bliskie przyjaciółki lesbijki zostają rodzicami trójki dzieci. Margido nadal całkowicie poświęca się pracy w swojej firmie pogrzebowej, często wspominając Torunn i mając wyrzuty sumienia, że nie potrafił jej wesprzeć, że nie poświęcał jej zbyt wiele czasu. Gospodarstwo rodzinne, którego faktyczną dziedziczką jest Torunn, nie zostało sprzedane i powoli chyli się ku upadkowi.

Torunn po nagłym opuszczeniu Byneset, powróciła do swego byłego wybranka Christer'a, lecz z biegiem czasu zrozumiała, że nie ma z nim dla niej przyszłości. Podczas podróży z Oslo na północ kraju, na wyścigi psich zaprzęgów, podejmuje spontaniczną decyzję zatrzymania się w Trondheim, gdzie odwiedza Margido. Szczera i otwarta rozmowa, serdeczność ze strony wuja, pozwala jej podjąć decyzję co do dalszego życia; dochodzi do wniosku, że nie może wciąż uciekać przed samą sobą i swym losem, że gdzieś musi zapuścić korzenie. Postanawia wrócić do Neshov i zainwestować wszystkie swoje oszczędności w jego remont i przebudowę. Ta decyzja sprawia jej wewnętrzną radość, zwłaszcza że bardzo wspiera ją w tym Margido.
Powrót nie jest łatwy, bo gospodarstwo jest zaniedbane; trzeba pozbyć się z niego niepotrzebnych sprzętów, kurzu i pajęczyn, zrobić gruntowne porządki, naprawy. Ale dla Torunn, doprowadzenie tego miejsca do względnego wyglądu, to rodzaj terapii, poczucie odzyskania tożsamości, własnego miejsca w świecie. Towarzyszy jej piękna suczka husky wabiąca się Anna, jak babka, której choroba i śmierć przywiodły ją do Neshov.

To kolejna bardzo dobra część sagi, napawająca optymizmem, pokazująca, jak bardzo ważne są więzi rodzinne, poczucie przynależności, tęsknota, wiara w niemożliwe, a przede wszystkim słuchanie samego siebie, zaufanie własnemu instynktowi. "Zawsze jest przebaczenie" tak powiedział dziadek, gdy Torunn przepraszała go za swoją ucieczkę z Neshov. Kiedy postawimy na szczerość, otwartość i umiejętnie wsłuchujemy się w problemy innych to potrafimy wybaczyć innym i sobie.

"Wszyscy /.../ traktowali ją jak jakiegoś swojego pieprzonego zakładnika, mającego zapewnić im wygodę, wszyscy traktowali ją jako gwaranta własnych planów.
Nawet niewierność jest lepsza niż bycie elementem wyposażenia wnętrza."

Do rodziny Neshov powracamy po upływie blisko czterech latach. Erlend, jego partner i ich bliskie przyjaciółki lesbijki zostają rodzicami trójki...