Doskonały kryminał! Jeśli w przypadku „Wampira” można było mieć jakieś małe ‘ale’, to przy okazji „Zombie” sprawa jest jasna – tu nie ma się do czego doczepić. Przede wszystkim ta część jest dużo bardziej dopracowana. Pomimo że „Wampira” czytało się dobrze, to miałem wrażenie że Autor pisał go tak na szybko, kolokwialnie mówiąc – w zeszycie na kolanie. Tutaj wszystko współgra idealnie, od początkowych stron po jakże wyśmienity koniec.
Główny bohater, prywatny detektyw Dawid Wolski nadal jest tym samym, antypatycznym 'małym' człowieczkiem poznanym we wcześniejszej części, aczkolwiek zaczynają się w nim odzywać odruchy czysto ludzkie. To duża nowość przy tej osobie. W dalszym ciągu kolekcjonuje ślady pobicia, nawet chyba z większym zacięciem niż w części pierwszej cyklu, ale również w dalszym ciągu bardzo umiejętnie i przede wszystkim skutecznie prowadzi powierzoną mu sprawę. Owszem, czasami pomaga mu w tym przypadek, ale ważny jest koniec; a ten, jak wiadomo - wieńczy dzieło. Sama treść nie pozostawia złudzeń – w tak dobrej formie Autor jeszcze nie był! Genialnie bawi się z Czytelnikiem, wodząc go za nos i lawirując. I tak do samego końca powieści…
Sorry, Jakubie Mortko, tym razem Wolski pobił cię na całego. „Zombie” to bezwzględnie najlepszy kryminał jaki powstał z ręki Wojciecha Chmielarza.

Doskonały kryminał! Jeśli w przypadku „Wampira” można było mieć jakieś małe ‘ale’, to przy okazji „Zombie” sprawa jest jasna – tu nie ma się do czego doczepić. Przede wszystkim ta część jest dużo bardziej dopracowana. Pomimo że „Wampira” czytało się dobrze, to miałem wrażenie że Autor pisał go tak na szybko, kolokwialnie mówiąc – w zeszycie na kolanie. Tutaj wszystko...