..."Jestem igraszką dziwnych namiętności, tysiące myśli w głowie mi się snuje"...

Trzeba wybaczyć Szekspirowi anachronizmy dramatu – to słynne bicie zegara! czy też używanie takich słów jak "cech" czy "czeladnik":) Po prostu autor nie opuścił swojej epoki i nie przeniósł się wraz z bohaterami do starożytnego Rzymu!:)

Tytułowy Juliusz Cezar nie jest głównym bohaterem, choć to spisek na jego życie, stanowi kulminacyjny punkt dramatu. Sztuka ta ma trzech bohaterów – Brutusa, Kasjusza i Marka Antoniusza.

Najpierw jest Brutus – Brutus, który się wahał, pomiędzy zamiarem straszliwego czynu, a jego dokonaniem. Wierzył w swój honor, w swoją prawość i ze zgnębieniem patrzył na dyktaturę Cezara. Najgorsze było, kiedy przez cały czas – jak głupiec, myślał, że morderstwo z zimną krwią można usprawiedliwić!!! Miałam ochotę trzepnąć go w głowę i krzyknąć: „Tego co uczyniłeś, nie można usprawiedliwić!!! Straciłeś swój honor, swoją prawość i swoją uczciwość, i nigdy ich nie odzyskasz!!! – ale to nie znaczy, że nie możesz być politykiem, że nie możesz rządzić!!! Polityk nie potrzebuje do rządzenia honoru, prawości czy uczciwości!!!” Ale Brutus tego nie rozumiał, żył oderwany od rzeczywistości! I zawsze uważałam za wielką ironię historii, że imię takiego idealisty - jak Marek Junniusz Brutus, jest po dziś dzień archetypem zdrajcy.

Później jest Kasjusz – Kasjusz, który rozumiał meandry polityki, który był przenikliwy i złowieszczy. Zdawał sobie sprawę z zagrożenia ze strony Antoniusza. Wiedział także, że żeby zajmować się polityką,trzeba iść na ustępstwa, trzeba parać się pochlebstwami i przekupstwami. Ale nie miał uroku osobistego, nie umiał przekonać do siebie. Przez cały czas jakby krył się w cieniu Brutusa. Ich rozmowa w przeddzień bitwy pod Filippi - jest świetną sceną – gdzie krzyżują się dwa charaktery ludzi niezdecydowanych – a przez to słabych. Uśmiechałam się, kiedy wzajemnie zapewniali się o miłości – takie to było trochę dwuznaczne!

Wreszcie Antoniusz – silny, przebiegły i dwulicowy. Bez żadnych zasad, grający od początku na dwie strony. Antoniusz miał własne plany, rozumiał ludzi, potrafił grać na ich uczuciach – był urodzonym politykiem! Jego mowa nad grobem Cezara to majstersztyk! I uśmiechnęłam się, kiedy mówił: że nie przychodzi, aby kraść serca!

To te trzy charaktery dramatu, te trzy postawy polityczne, stanowią o uniwersalności utworu i są zarazem wyrazem geniuszu Szekspira.

..."Jestem igraszką dziwnych namiętności, tysiące myśli w głowie mi się snuje"...

Trzeba wybaczyć Szekspirowi anachronizmy dramatu – to słynne bicie zegara! czy też używanie takich słów jak "cech" czy "czeladnik":) Po prostu autor nie opuścił swojej epoki i nie przeniósł się wraz z bohaterami do starożytnego Rzymu!:)

Tytułowy Juliusz Cezar nie jest głównym bohaterem, choć...