Ból istnienia z kobiecego punktu widzenia. Obserwujemy tu losy trzech kobiet żyjących w różnych okresach XX w. – pisarkę Virginię Wolfe w 1923 r., panią Brown w 1949 r., oraz panią Dalloway w latach 90.

Nagrodzony Oscarem film powstały na podstawie książki oglądałem ładnych parę lat temu i szczerze powiedziawszy pamiętam z niego głównie to, że mi się podobał. Miałem nadzieję, że przy książce będę czuł się podobnie. Jednakże jest to zaskakująco ciężka lektura zahaczająca o strumień świadomości. Poza tym bardzo silnie nawiązuje się tu do „Pani Dalloway” Virginii Woolf, więc konieczna jest znajomość tego utworu. Niestety jak popełniłem ten błąd, że nie zapoznałem się wcześniej z tym tekstem, więc w czasie czytania „Godzin” strasznie się męczyłem. Pojawia się tu wprawdzie parę uniwersalnych przemyśleń na temat egzystencjonalnych problemów dnia codziennego, ale giną one pośród często niezrozumiałych zachowań bohaterek prowadzących jałowe dyskusje. Podobało mi się też w jaki sposób wszystkie trzy warstwy fabularne przeplatają się w finale.

Powieść ta niemal nie nadaje się do czytania, jeżeli wcześniej nie zapoznało się z tekstem Virgini Woolf. Późniejsze doczytanie pewnych kontekstów pozwoliło mi lepiej zrozumieć zamysł autora, ale złe wrażenie po lekturze dalej pozostało.

Ból istnienia z kobiecego punktu widzenia. Obserwujemy tu losy trzech kobiet żyjących w różnych okresach XX w. – pisarkę Virginię Wolfe w 1923 r., panią Brown w 1949 r., oraz panią Dalloway w latach 90.

Nagrodzony Oscarem film powstały na podstawie książki oglądałem ładnych parę lat temu i szczerze powiedziawszy pamiętam z niego głównie to, że mi się podobał. Miałem...