Trzecia część farersko-duńskiego cyklu Remigiusza Mroza zdecydowanie różni się od poprzednich. Kiedy terroryści porywają duński prom, podczas inauguracyjnego rejsu na Wyspy Owcze, zapowiada się typowy dreszczowiec katastroficzny. Na pokładzie znajduje się ponad tysiąc pasażerów, wśród nich Katrine Ellegaard, która zdecydowała się odejść z duńskiej policji i zamieszkać w Vestmannie z Hallbjørnem Olsenem. Czy na promie może znajdować się też ładunek nuklearny z byłej amerykańskiej bazy na Grenlandii? Jakie są motywy i inspiracje porywaczy? Islamistyczny jihad? Niepodległość archipelagu? Ile będzie ofiar zamachu? Czy terrorystów dosięgnie sprawiedliwość? Jakie role przypisze autor protagonistom trylogii, Katrine i Hallowi?

Na wszystkie te pytania znajdziemy w powieści odpowiedź. Jednak, moim zdaniem, decyzja autora, aby zrezygnować z katastroficznego scenariusza, na rzecz zupełnie innego gatunkowo rozwoju akcji, nie przyniosła najlepszego rezultatu. Z jednej strony, żal, że wątek grenlandzkiego Camp Century nie został ciekawiej wyeksploatowany. Z drugiej, indywidualne postawy i losy bohaterów nie grzeszą wiarygodnością.

Rozumiem, że Remigiusz Mróz lubi przełamywać stereotypy, nie waha się brutalnie ingerować w życie swoich bohaterów, a manipulowanie nastrojami przychodzi mu z łatwością. Wolałabym jednak, aby rezultat nie sprawiał wrażenia chaosu, czy brutalniej rzecz ujmując, efekciarstwa. Zaletą i zwornikiem dwóch pierwszych tomów vestmanskiej trylogii jest specyficzna atmosfera, wpływ krajobrazu, klimatu, mentalności mieszkańców archipelagu. W Promie nie ma po tym śladu.

Trzecia część farersko-duńskiego cyklu Remigiusza Mroza zdecydowanie różni się od poprzednich. Kiedy terroryści porywają duński prom, podczas inauguracyjnego rejsu na Wyspy Owcze, zapowiada się typowy dreszczowiec katastroficzny. Na pokładzie znajduje się ponad tysiąc pasażerów, wśród nich Katrine Ellegaard, która zdecydowała się odejść z duńskiej policji i zamieszkać w...