To druga książką Paulo przeczytana przeze mnie w tym roku. To także druga, wobec której miałem dużo większe oczekiwania niż mi dała. Skłania mnie to do refleksji, że moje jednak nasz poczciwy Paulo wypadł już ze swojej roli błyskotliwego pisarza?...
Zacznijmy od tych lepszych stron. Temat książki bardzo dobrze dobrany i bez dwóch zdań – na topie. Pierwsze stronice od razu mnie wciągnęły w czytanie. Nierozplątane kłęby myśli, wątpliwości, uczuć i udręk ujęte w tak proste i celne słowa, że niemal od razu ciężko się oderwać od czytania. W moim odczuciu to taka trochę nieudolna próba (no tak – miały być najpierw superlatywy?) opisania mechanizmu zdrady i jednoczesna próba usprawiedliwienia jej. Tak jak to pierwsze jest chwytające tak to drugie odpychające…
Drugą zaletą jest nazwisko autora – każdy inny nie wypłynąłby z tą książką nawet na poziom mułu. Publika, dodatkowo, zaliczyłaby tę książkę do erotyków, tak modnych ostatnio (twarze Greya, dotyki Crossa i tym podobne bzdury). I pewnie nie byłoby w tym nic złego gdyby nie dysonanse pomiędzy mentorskimi nauczaniami pochodzącymi wprost z Biblii a pruderyjnymi scenami aktów zdrady, których z pewnością można byłoby pominąć, gdyby faktycznie chodziło o studium zjawiska zdrady. Ale czy właśnie chodziło o te studium? I tu wkraczamy w strefę łojenia skóry dobrze mi znanemu autorowi.
Książka to jeden istny chaos. Widać tam wyraźne „zapożyczenia/odniesienia” do niedawno wydanej książki (chyba jeszcze bez przekładu na polski?) The Supreme Gift, bezpośrednie zasysanie treści z Biblii przeplatające się ze scenami stosunków seksualnych (w zasadzie wręcz pieprzenia – trudno to inaczej nazwać) a następnie z rozważaniami tego jak można być nieszczęśliwym mając wszystko. Dodatkowo goryczy dodaje nieudolna próba usprawiedliwienia aktu zdrady przy jednoczesnym pokazaniu, że prawdziwy mężczyzna powinien na to przymknąć oko i udawać, że nic się nigdy nie stało, a miłość trwa wiecznie bez względu na niekorzystne okoliczności. Do goryczy dochodzi jeszcze spleśniała żółć, gdy jesteśmy świadkami kolejnej zdrady w ramach ostrego pożegnania – tu witki opadają już kompletnie i bez życia…
Tak, ta pozycja mnie rozczarowała. Oczywiście nie zmienia to mojego stosunku do autora – nadal mam wiele ulubionych i niezastąpionych tytułów. Ten jednak nigdy nie trafi do tego kanonu. Powierzchowność analizy, pominięcie następstw i konsekwencji, jakie zawsze następują po zdradzie oraz prawdziwego poczucia skruchy to główne grzechy tej ciekawej koncepcji. Jeśli jeszcze wyrzucilibyśmy sceny erotyczne to okazałoby się, że książka mogłaby być nudna jak flaki z olejem. Brakuje mi jeszcze tego co tak naprawdę przeżył mąż – poniekąd zrozumiałe, bo narratorem jest żona, kobieta. Natomiast jej przeżycia, że dorzucę jeszcze tak na koniec, można porównać do pełnego kontenera śmieci: jest tam wszystko i nic. Nuda, szczęście, nieszczęście, depresja, uniesienia (niemal mistyczne), medytacje, angelologia (choć delikatnie zaznaczona), orgazmy, znużenie, strach, tęsknota…. Itp., itd…
Książka jest więc nierówna i w moim odczuciu niespójna i niepełna. Gdyby ją pokroić na kawałki to faktycznie każdy z nim smakowałby wybornie. W całości trochę zbyt przekombinowany ten smak. Tak czy owak, dla fanów pana Paulo pozycja do zjedzenia – trochę jak lektura szkolna: nie musi zachwycić, ale przeczytać trzeba!

To druga książką Paulo przeczytana przeze mnie w tym roku. To także druga, wobec której miałem dużo większe oczekiwania niż mi dała. Skłania mnie to do refleksji, że moje jednak nasz poczciwy Paulo wypadł już ze swojej roli błyskotliwego pisarza?...
Zacznijmy od tych lepszych stron. Temat książki bardzo dobrze dobrany i bez dwóch zdań – na topie. Pierwsze stronice od razu...