„Przyszłość nadchodzi. Nawet tu. Na tę wyspę zagubionych dusz, rzuconą na zielono-brązowe morze wrzosowisk.”

Jest coś dziwnie fascynującego w zamkniętych ośrodkach psychiatrycznych. Motyw tych tajemniczych miejsc był już niejednokrotnie przedstawiany w literaturze, sztuce oraz filmie. Wydawać by się mogło, że w takim miejscu nie ma szans na spotkanie swojej drugiej połowy. Czy powieść Anny Hope miała w sobie coś więcej oprócz dobrego pomysłu?

Autorka, za pośrednictwem narracji trzecioosobowej, koncertuje uwagę na trzech postaciach. Dwóch z nich to pacjenci Sharston. Ella – niewykształcona dzikuska, John – milczący i wrażliwy samotnik oraz Charles, budzący niepokój sanitariusz ośrodka. Życie tych trzech osób, chociaż tak różne i odległe, w pewnym momencie mocno się splata. Poznajemy myśli każdego bohatera w bardzo szczegółowy sposób. Miłośnicy wartkiej akcji mogą poczuć się rozczarowani. Sala balowa pełna jest licznych refleksji, rozważań i dygresji. To wnikliwy wgląd w życie ludzi wystraszonych, obarczonych pewnego rodzaju ciężarem w postaci... no cóż, siebie samego.

Chociaż zarys fabuły zapowiada pasjonujący romans, jednak miłość wydawała mi się tylko zaledwie tłem dla ważniejszych wydarzeń. Swoją drogą, było to bardzo dobre tło. Uczucie Johna i Elli było niewinne, delikatne, a jednocześnie tak namiętne i oddane. Co stanowi główną problematykę książki to upośledzeni ludzie i ich miejsce na świecie. Autorka stawia wiele pytań: Co powinno dziać się z takimi ludźmi? Jak powinni być traktowani? Ostatecznie: czy takie osoby powinno się sterylizować? Aż strach o tym pomyśleć, ale takie pomysły naprawdę miały miejsce i nie zawsze kończyły się tylko na pomysłach.

Oczywiście przez cały wiek sporo zmieniło się w kwestii osób chorych psychicznie. Wydaje mi się jednak, że każdy powinien mieć świadomość, że takie rzeczy działy się naprawdę. Anna Hope bardzo umiejętnie wykreowała samo miejsce akcji. W trakcie czytania ciągle przed oczami miałam obrazy ogromnej posiadłości, złośliwych pielęgniarek, ale także zielonych drzew. Bohaterowie niejednokrotnie przebywają poza ośrodkiem; nie zmienia to faktu, że mimo wielkości niektórych przestrzeni (zwłaszcza tytułowej sali balowej), uczucie klaustrofobii jest niemal namacalne. Jak wspomniałam, to wrażenie jest ściśle związane z głównymi postaciami. Każdy toczy wewnętrzną bitwę z samym sobą.

Nie nazwałabym Sali balowej niesamowitym doświadczeniem. Była to lektura miarowa, poruszająca wiele społecznych problemów, z bardzo ciekawą charakterystyką bohaterów. Autorka zgrabnie posługiwała się językiem, który wprowadza czytelnika w świat szaleństwa. Świat bolesnych doświadczeń, które mogą doprowadzić człowieka na skraj wytrzymałości. Dla jednego będzie to utrata bliskiej osoby, dla drugiego poniżenie, a dla jeszcze innego przedmiot. Książka nie zachwyca, ale zdumiewa i wciąga swój świat niesamowicie. Z całą pewnością spodoba się osobom, które lubią powieści obyczajowe z niecodziennym romansem w tle. Doświadczonego w takim przerażającym miejscu, jakim jest szpital psychiatryczny.

Recenzja pochodzi z: przy-goracej-herbacie.blogspot.com

„Przyszłość nadchodzi. Nawet tu. Na tę wyspę zagubionych dusz, rzuconą na zielono-brązowe morze wrzosowisk.”

Jest coś dziwnie fascynującego w zamkniętych ośrodkach psychiatrycznych. Motyw tych tajemniczych miejsc był już niejednokrotnie przedstawiany w literaturze, sztuce oraz filmie. Wydawać by się mogło, że w takim miejscu nie ma szans na spotkanie swojej drugiej połowy....