Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadzieja to bardzo niebezpieczna choroba, łatwo się zarazić.

Te ptaki mają w sobie coś takiego, że przypominają mi ciebie. (...) Są małe i dzikie. Stworzone, by latać.

Czy można żyć w takim świecie?

Wybacz mi, ojcze, albowiem zgrzeszyłem. Chcę to wszystko puścić z dymem.

(...) zaczął o niej myśleć za każdym razem, gdy wychodził w chłód poranków mokrych od rosy, zapowiadających ciepły dzień. Zapach tych poranków podnosił go na duchu i przywodził na myśl czasy, gdy całe noce wędrował drogami, gdy oglądał wschód słońca, a ludzie wychodzili przed domy, po prostu powitać dzień.

- Powiedz, że obiecujesz. Chcę usłyszeć, jak to mówisz.
- Obiecuję.
- Po irlandzku. Powiedz to po irlandzku, chłopcze.
- Gellaim duit.

Nie umiała znaleźć słów i w końcu dotarło do niej, że wcale nie chce ich znaleźć. Nie chce opisywać tego słowami, bo to mogłoby stać się czymś rzeczywistym, zostać nazwane.

Nie potrzebował wojny, która zmieni świat; w tej dziewczynie mógłby stać się nowym człowiekiem.

Czy piórko nie może być po prostu piórkiem?

Bycie grzeczną pozwalało przetrwać. (...) Grzecznym było się jednak tylko na zewnątrz. W środku rzecz wyglądała inaczej. A oni nie mogli o tym wiedzieć.

W przeciwieństwie do muzyki nadmierne czytanie zdaje się niebezpieczne dla kobiecego umysłu. (…) Być może przyczyną załamania panny Church były czytane przez nią książki.

- Twoje serce teraz odżyło, chavo - powiedział Dan miękko. - Pora odejść.

Podniósł twarz do nieba, otworzył usta i pił. Czuł, że żyje, i myślał o niej.
Po chwili zrobiło mu się zimno, chłód uderzył go znienacka, jak coś dziwnego i prawie nieznanego.

Coś w tym uśmiechu sprawiło, że Johnowi przyszła na myśl muzyka.

- Nie musi pan tańczyć ze mną - powiedziała, nie patrząc na niego. - Jeśli pan nie ma ochoty.

W odpowiedzi po prostu wziął ją za ręce.

A gdy wrócili, przyglądał się ich twarzom, zachłannie wypatrując jej śladu, jakby sam jej dotyk miał ozłocić twarze tych, z którymi tańczyła.

Przestań biadolić i tańcz.

Musisz zaryzykować, żeby dostać to, czego chcesz.

Teraz, stojąc w szeregu z innymi mężczyznami i rzucając ziarno w ziemię, o nic się nie modlił. Znalazłszy się między kopaniem dołów dla śmierci i sianiem życia, nie wiedział, gdzie jest jego miejsce.

Czy przyszło jej kiedyś do głowy, że ludzie wkładają maski?