Po książkę Ewy Madeyskiej „Rodzina O.”, przyznaję się z ręką na sercu, bałam się sięgnąć. Kiedy listonosz ją dostarczył, miałam co do niej mieszane uczucia, odkładałam ją jak tylko mogłam, czytałam inne, w moim przekonaniu, ciekawsze pozycje. Ale nadszedł ten czas, kiedy powiedziałam sobie „dość!” i otworzyłam tę pokaźną książkę na pierwszej stronie. Czytałam i czytałam i coraz bardziej zmieniałam o niej zdanie!

O czym w ogóle opowiada książka? Jest ona o rodzinie Opolskich:
- najstarszej z rodziny Helenie, władczej starszej pani, która kieruje wszystkimi wokół;
- synu Heleny, Tadeuszu, szanowanym ordynatorze zakładu dla psychicznie chorych w Niedorośli;
- Barbarze, żonie Tadeusza, która skrywa niejeden sekret przed rodziną;
- Pawle, najstarszym synu Tadeusza i Barbary, który ma równie sporo za uszami, co każdy z członków rodziny;
- na końcu Andrzej, młodszy syn, który zostaje oskarżony o morderstwo.

Przyznam szczerze, że taka mieszanka osób i charakterów w ciągu pierwszych… stu stron wywoływała w mojej głowie pomieszanie z poplątaniem. Nie pomyślałam o tym, żeby robić sobie notatki, bo z reguły tego nie robię, a w przypadku tej książki przydałby się taki nawyk! Każda w głównych postaci przeżywa swoje życie, swoje przygody, przeplatając się z całą resztą. Ciekawym zabiegiem jest powrót do przeszłości, wspomnienia bohaterów z różnych okresów ich życia, dzięki czemu odkrywałam powoli całą historię jakby na nowo, nie tylko z perspektywy teraźniejszości, ale również tego co już się wydarzyło; pomogło mi to zrozumieć niektóre zachowania bohaterów, ich decyzje podjęte i mające swoje skutki teraz, obecnie.

Czytałam ją długo. Nie dlatego, że mnie męczyła czy zniechęcała swoją objętością (ponad 500 stron), tylko powód był taki, że miałam sporo na głowie i na czytanie nie pozostawało zbyt wiele czasu na dobę. Czytanie w pociągu? Owszem, czemu nie, ale nie o 5 rano, kiedy ledwie wiedzę na oczy. I nie po osiemnastej, kiedy wracam do domu. Chciałam tę książkę czytać, bo choć nie zawiera w sobie żadnych nagłych zwrotów akcji, wielkich wybuchów czy wojen między dwoma rasami, to jest w tej książce coś, co rzeczywiście nie pozwala się oderwać. Tłumaczę to sobie w ten sposób, iż na tych pięciuset stronach jest zawarta historia typowej, polskiej rodziny z lat 68/69 ubiegłego wieku. Jest też to dobra okazja by nieco poznać mentalność ludzi żyjących w tamtych czasach, czym się kierowali, co robili w obliczu niechcianych ciąż czy jak bardzo ważna była dla nich opinia sąsiadów. Każda z postaci pojawiająca się choćby na małą chwilę po prostu była, żyła, jadła… nie było żadnego rycerskiego charakteru, nie było obrony kraju, tajemnych mocy. Ludzie z krwi i kości ze swoimi zaletami i wadami, tak pospolici w dzisiejszym świecie, a jednak popatrzcie! Nie potrafiłam się oderwać, choć czytałam ją bardzo długo.

Bohaterowie… każdy z nich miał swój niepowtarzalny charakter, swoje problemy i tajemnicę, które z czasem powoli zaczęły wypływać na światło dzienne. Gdybym miała wskazać, z kim zżyłam się najbardziej, odpowiedziałabym, że nie wiem. Jest ich za dużo. Chwilami, gdy już czytałam twardo i nieprzerwanie to miałam wrażenie, że czytam telenowelę przeniesioną na papier. Bo niektóre sytuacje i wydarzenia były bardzo absurdalne, jak na przykład spotkania dwójki bohaterów, z czego jedna z bohaterek została żoną sąsiada i to jeszcze przez czysty przypadek! Sporo było takich sytuacji, gdzie ktoś znajdował się w odpowiednim momencie, a na końcu okazywało się, że powiedzenie „świat jest mały” ma swoje faktyczne uzasadnienie w życiu.

Z chęcią sięgnę po drugi tom, jeśli pani Madeyska postanowi powrócić do losów rodziny O., bo jest to powieść, która niczym się nie wyróżnia w obecnej modzie czytelniczej, jest właściwie o niczym… a jednak potrafi przyciągnąć swoją prawdziwością, jakiej brakuje obecnie wielu książkom. Z mojej strony polecam gorąco, każdy powinien przeczytać tę książkę. Zaciekawi Was od pierwszych stron, tak bardzo, że nie zauważycie nawet, kiedy zarwaliście całą noc.

Po książkę Ewy Madeyskiej „Rodzina O.”, przyznaję się z ręką na sercu, bałam się sięgnąć. Kiedy listonosz ją dostarczył, miałam co do niej mieszane uczucia, odkładałam ją jak tylko mogłam, czytałam inne, w moim przekonaniu, ciekawsze pozycje. Ale nadszedł ten czas, kiedy powiedziałam sobie „dość!” i otworzyłam tę pokaźną książkę na pierwszej stronie. Czytałam i czytałam i...