Powieści, w których mowa o przyjaźni, zawsze podnoszą mnie na duchu. Wtedy myślę o swoich przyjaciołach, na których zawsze mogę liczyć. Główne bohaterki też mogą na sobie polegać, mimo wielokilometrowej odległości. Autorka wykreowała sympatyczną i pełną dobrej energii Islę, którą szczerze polubiłam. Jej upór w dążeniu do celu i postawa po usłyszeniu diagnozy sprawiła, że widziałam w niej osobę, z która sama bym się zaprzyjaźniła. Niemniej jednak, nie w każdej sytuacji zachowałabym sie tak jak ona. Zwłaszcza w przypadku podejmowania zawodowych decyzji. Gorzej wypada tu Sophie. Po prostu ofiara losu i postawa "przepraszam, że żyję". Rozumiem wyrozumiałość dla niektórych osób i zdarzeń, ale kurczę! Trochę walki o siebie, o swoje marzenia. Przez niemal całą książkę miałam wrażenie, że Sophie w ogóle nie myśli o sobie. Tkwiła trochę w poczuciu winy i wyglądało to tak, jakby udawała, że jest szczęśliwa i zadowolona z tego, co dostała od życia. Odniosłam nawet wrażenie, jakby obie bohaterki nie mogły sobie pozwolić na negatywne uczucia. Jeśli już się takie pojawiały to zostawały zduszane w zarodku. Tak jakby trzeba było mówić w taki sposób, by nikogo nie urazić, bo jak wkurzysz się na kogoś, to okażesz się słaby i dziecinny.

Relacje przyjaciółek z najbliższymi też się znacząco różniły i tu znowu punkt dla Isli, bo miała świetną mamę i babcię. U Sophie, nawet w jej relacji z mężem nie było zbytnio szczerego uczucia. Liam niby przejmuje się stanem najlepszej przyjaciółki swojej żony, ale jednocześnie pada z jego ust komentarz w stylu "laba się skończyła". Cóż, nie jest to wymarzone wsparcie. Polubiłam za to Rafaela, chłopaka Isli. Tajemniczy, skryty księgarz, zakochany po uszy w bohaterce. Okazuje się być też dojrzały i odpowiedzialny, widać, że bliscy nie są mu obojętni. Kluczową rolę odgrywa też Rebecca - pasierbica Sophie. Naburmuszona i buntownicza nastolatka, która skrywa jednak pewien sekret. Nieustannie wbija szpile Soph, a powód, dla którego to robi, jest trochę słabym wytłumaczeniem.

Przyjaźń dwóch kobiet, na której opiera się ta historia, to przykład szczerego oddania i wzajemnego zrozumienia. Kilka razy zostaje podkreślona tęsknota, chęć bycia obok siebie w trudnych chwilach i gotowość do poświęceń. Nie napiszę jednak, że została tu pokazana w sposób szczególny czy wyjątkowy. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że schematyczny, skopiowany z szablonu o wzorowej relacji. W zasadzie nie rzucałoby się to za bardzo w oczy, gdyby cała reszta książki była dobra. Niestety, jest dość przeciętna, czego bardzo żałuję.

Powieść czytało się szybko i przyjemnie jeśli chodzi o styl, ale czasem trafiałam na zdania jakby wyjęte ze szkolnego wypracowania. Trochę mi to nie pasowało. No i wszystko było CUDOWNE. Taki trochę lukier w nadmiernych ilościach. Rozumiem, że przyjaciółki cieszą się ze swoich sukcesów, ale w pewnym momencie zaczynało być mdło.

Książce mogę przypisać moją prywatną kategorię: "zarys", bo, według mnie, mogłaby być bardziej rozbudowana. Poszczególne wątki zdawały się być dość pobieżnie omawiane i szybko kończone. Objętościowo też nie powala: tylko 286 stron, a ja lubię opasłe tomiszcza. Podsumowując, pomysł ciekawy (właśnie taki zarys fabuły, ale to jeszcze nie wersja ostateczna), ale wykonanie słabsze. Nie zniechęciło mnie to jednak do sięgnięcia po pozostałe książki Vanessy Greene. Chętnie zatopię się w ich treść, szczególnie, że jedna z nich to historia osadzona w okołokawiarnianych klimatach, które lubię. Liczę zatem, że kolejną lekturą już się zachwycę :)

http://kasta89.blogspot.com/2017/05/ksiazka-vanessy-greene-czastka-ciebie-i.html?m=0

Powieści, w których mowa o przyjaźni, zawsze podnoszą mnie na duchu. Wtedy myślę o swoich przyjaciołach, na których zawsze mogę liczyć. Główne bohaterki też mogą na sobie polegać, mimo wielokilometrowej odległości. Autorka wykreowała sympatyczną i pełną dobrej energii Islę, którą szczerze polubiłam. Jej upór w dążeniu do celu i postawa po usłyszeniu diagnozy sprawiła, że...