Jako że dawno nie czytałam literatury zagranicznej, to w wakacje zajrzałam do książki dawno temu sprawdzonej już autorki Vanessy Diffenbaugh. Pisarka ta urzekła mnie swoją pierwszą powieścią czyli Sekretnym Językiem kwiatów i użytym w niej stylem opowiadania o trudnych społecznie tematach.

Nie prosiliśmy o skrzydła to także powieść poruszająca poważny problem, jakim jest wczesne macierzyństwo i dojrzewanie do niego z jako takim wsparciem rodziców.

Letty główna bohaterka to już dorosła kobieta, która po nagłym wyjeździe matki do Meksyku , stara się w końcu być prawdziwą mamą dla dwójki swoich dzieci. Wszystko dlatego, ze po urodzeniu syna a potem córki we wszystkim pomagała jej rodzicielka, a ona miała skończyć szkole oraz zarabiać pieniądze na całą rodzinę. Aż tu nagle zostaje z nastoletnim potomstwem sama, co powoduje wiele niespodziewanych problemów. A do tego wszystkiego na horyzoncie pojawia się ojciec Aleksa oraz przyjaciel, który w wielu kwestiach jej pomaga.

Czy dawne swoje marzenia oraz ambicje można przekazać dzieciom? Do czego jest zdolna matka, aby zwiększyć szansę na lepsze jutro swoim dzieciom? Czy dobrze jest samemu decydować za kogoś o przyszłości? Czy kobiety muszą brać na swoje barki ważne decyzje? I w imię czego?

Nietuzinkowa historia napisana pięknym językiem plus dobrze zarysowane postacie nie daje o sobie zapomnieć.

Książka Vanessy Diffenbaugh przenikliwie opisuje rozterki w miarę młodej matki , a także jej nastoletniego syna. Widać w jej powieści, ze ten temat jest jej bardzo bliski. Sama autorka prowadzi różnego rodzaju akcje charytatywne, które są głównym celem jej życia. W książkach chciała przekazać problemy głównie dzieci jak i samotnych matek z wyboru. Powieść Nie prosiliśmy o skrzydła daje do myślenia i nie da się przejść obok niej obojętnie bo ma naprawdę mocny przekaz do ludzi.

Mimo, że przeczytałam ja ponad miesiąc temu, nadal jest w mojej pamięci. A nie jest to łatwe ….

Gorąco polecam

Jako że dawno nie czytałam literatury zagranicznej, to w wakacje zajrzałam do książki dawno temu sprawdzonej już autorki Vanessy Diffenbaugh. Pisarka ta urzekła mnie swoją pierwszą powieścią czyli Sekretnym Językiem kwiatów i użytym w niej stylem opowiadania o trudnych społecznie tematach.

Nie prosiliśmy o skrzydła to także powieść poruszająca poważny problem, jakim...

Kolejna powieść autorki wspaniałego debiutu "Sekretny język kwiatów". Burzliwa młodość, młodzieńcza miłość i wczesne macierzyństwo, a po potem szukanie szczęścia i budowanie rodziny. Ale też pogoń za marzeniami i trudny temat nielegalnej emigracji. Historia chwyta za serce tak jak poprzednia powieść autorki, skłania do refleksji i pozostaje w pamięci....... polecam

Kolejna powieść autorki wspaniałego debiutu "Sekretny język kwiatów". Burzliwa młodość, młodzieńcza miłość i wczesne macierzyństwo, a po potem szukanie szczęścia i budowanie rodziny. Ale też pogoń za marzeniami i trudny temat nielegalnej emigracji. Historia chwyta za serce tak jak poprzednia powieść autorki, skłania do refleksji i pozostaje w pamięci....... polecam

Cudna,madra i wzruszajaca ksiazka chwytajaca za serce to gleboko,przeczytam z czysta przyjemnoscia.

Cudna,madra i wzruszajaca ksiazka chwytajaca za serce to gleboko,przeczytam z czysta przyjemnoscia.

Przeczytana.
Czasem czytałam z ekscytacją, a czasem byłam znudzona. Raz pod górkę raz z górki. Ogólnie sekretny język kwiatów bardziej mi się podobał.

Przeczytana.
Czasem czytałam z ekscytacją, a czasem byłam znudzona. Raz pod górkę raz z górki. Ogólnie sekretny język kwiatów bardziej mi się podobał.

Letty Espinos główną bohaterkę książki poznajemy kiedy musi ona z dnia na dzień stać się matką dla dwójki swoich dzieci. Niby nic banalnego jednak faktem jest iż jej dzieci to piętnastoletni syn Aleks oraz sześcioletnia Luna. Dotychczas to dziadkowie pomagali jej i wychowywali jej dzieci. Sytuacja się komplikuje kiedy oznajmiają, że wracają do swego domu w Meksyku.

Letty pozostaje sama i musi się zmierzyć z nową rzeczywistością. Praca w lotniskowej restauracji oraz opieka nad dwójką dzieci sprawiają nie lada problem. Dopiero po 15 latach bycia matką Letty tak naprawdę się nią staje. Poznaje na nowo swego nastoletniego syna. Jego marzenia, pierwsze miłości oraz tęsknotę za ojcem. Buduje relację ze swoją córeczką poznając jej delikatność i wrażliwość.

Książka jest wzruszającą historią dojrzewania matki do odpowiedzialnego macierzyństwa. Niezależnie od wieku matki oraz niezależnie od wieku dzieci.

Letty Espinos główną bohaterkę książki poznajemy kiedy musi ona z dnia na dzień stać się matką dla dwójki swoich dzieci. Niby nic banalnego jednak faktem jest iż jej dzieci to piętnastoletni syn Aleks oraz sześcioletnia Luna. Dotychczas to dziadkowie pomagali jej i wychowywali jej dzieci. Sytuacja się komplikuje kiedy oznajmiają, że wracają do swego domu w Meksyku....

Przeciętne czytadło.

Przeciętne czytadło.

O początkach macierzyństwa, które zaczyna się chociaż dzieci nie są malutkie. O połączeniu rodzicielstwa, pracy i miłości. Bardzo dobrze napisana powieść, nie nudzi, zaciekawia i pochłania.

O początkach macierzyństwa, które zaczyna się chociaż dzieci nie są malutkie. O połączeniu rodzicielstwa, pracy i miłości. Bardzo dobrze napisana powieść, nie nudzi, zaciekawia i pochłania.

Przepiękna powieść o prawdziwym życiu. Nie o tym wydumanym różowym, gdzie wszystkie problemy rozwiązują się same, a to co złe zawsze kończy się dobrze. Tutaj polityka i twarde przepisy mogą zniweczyć plany i przyszłość młodego człowieka od razu - wystarczy jedno posiedzenie sądu. Bohaterowie tej historii: młoda kobieta, dotąd nieodpowiedzialna i lubiąca dobrze wypić z dnia na dzień musi stać się matką dla swoich dzieci. Dotąd jej matka pełniła rolę ich opiekunki. Alex - zakochany w emigrantce staje przed decyzją mającą zaważyć na losie nie tylko jego samego, ale i jego ukochanej...Polecam z całego serca.

Przepiękna powieść o prawdziwym życiu. Nie o tym wydumanym różowym, gdzie wszystkie problemy rozwiązują się same, a to co złe zawsze kończy się dobrze. Tutaj polityka i twarde przepisy mogą zniweczyć plany i przyszłość młodego człowieka od razu - wystarczy jedno posiedzenie sądu. Bohaterowie tej historii: młoda kobieta, dotąd nieodpowiedzialna i lubiąca dobrze wypić z dnia...

Szczegóły fabuły już zatarły się w mojej głowie, więc nie będę próbowała pisać recenzji. Chcę wam tylko powiedzieć, że Nie prosiliśmy o skrzydła to świetna powieść obyczajowa. Historia o zdeterminowanych dziadkach, zagubionej mamie i zaradnych dzieciach. Opowieść o tym, że trzeba być dzielnym i brać życie za rogi. O tym, że czasami potrzeba kubła zimnej wody, żeby wziąć się w garść.

[asiaczytasia.blogspot.com]

Szczegóły fabuły już zatarły się w mojej głowie, więc nie będę próbowała pisać recenzji. Chcę wam tylko powiedzieć, że Nie prosiliśmy o skrzydła to świetna powieść obyczajowa. Historia o zdeterminowanych dziadkach, zagubionej mamie i zaradnych dzieciach. Opowieść o tym, że trzeba być dzielnym i brać życie za rogi. O tym, że czasami potrzeba kubła zimnej wody, żeby wziąć się...

Przeczytana bez większych emocji, niestety. Ciekawa historia i ogólnie polecam, ale nie byłam w stanie głębiej związać się z żadnym z bohaterów, nie porwał mnie mocniej żaden z wątków.

Przeczytana bez większych emocji, niestety. Ciekawa historia i ogólnie polecam, ale nie byłam w stanie głębiej związać się z żadnym z bohaterów, nie porwał mnie mocniej żaden z wątków.