„Już nie uciekam” jest szóstą i moim zdaniem najlepszą książką Ani. Już wcześniej polubiłam bohaterki trylogii kociewskiej – chwilami przebojową, innym zaś razem niepewną siebie Joannę, i jej nad wiek dojrzałą córkę Lusię. Ale muszę przyznać, że to nie one, lecz ciocia Zosia nieodwołalnie skradła moje serce. Tak bardzo przypomina mi moją cudowną, nieodżałowaną babcię, że nie mogłam jej nie pokochać.

Ania pięknie wykreowała swoich bohaterów, dając im cechy czyniące z nich prawdziwych ludzi ze zwykłymi ludzkimi słabościami. Takich, których można spotkać w każdej miejscowości, a być może nawet w bliskim sąsiedztwie.

Dobrze wykreowane postacie to jednak jeszcze nie wszystko. Gdy w książce zabraknie emocji, a fabuła nie wzbudza zainteresowania, nie pomoże najciekawszy nawet bohater.

Ale bez obaw, prozie Ani Sakowicz na pewno nie można tego zarzucić. Wręcz przeciwnie! Tu mamy wszystko co niezbędne, by książka nie tylko zaciekawiła, ale i na długo zatrzymała czytelnika w świecie zawartym w jej kartkach. Rozbawienie i głośny śmiech, cicha zaduma, gniew i łzy – oto co Was czeka, jeśli zagłębicie się w tę historię.

A jeśli dodamy do tego pełny subtelnego humoru, ubogacony kociewską gwarą język, to przestaje dziwić, że nie sposób oderwać się od lektury.

Cała opinia tutaj: https://ksiazkolubna.blogspot.com/2017/05/juz-nie-uciekam-anna-sakowicz.html

„Już nie uciekam” jest szóstą i moim zdaniem najlepszą książką Ani. Już wcześniej polubiłam bohaterki trylogii kociewskiej – chwilami przebojową, innym zaś razem niepewną siebie Joannę, i jej nad wiek dojrzałą córkę Lusię. Ale muszę przyznać, że to nie one, lecz ciocia Zosia nieodwołalnie skradła moje serce. Tak bardzo przypomina mi moją cudowną, nieodżałowaną babcię, że...