Nie wiem czy to jest najlepsza książka Irvinga. Dla mnie raczej nie, ale jest naprawdę świetna; wzrusza, pobudza do myślenia, dotyka tematów, które są albo ostatecznie stają się ważne w życiu każdego człowieka. Miłość, rodzicielstwo, tragedia, umiejętność radzenia sobie w zwrotnych sytuacjach życiowych, przyjaźń i poszukiwanie odpowiedzi na pytanie czym jest szczęście.

Tym razem w powieści nie pojawiają się zapaśnicy, niedźwiedzie, jest natomiast zatrzęsienie pisarzy. Wszyscy piszą! Bardzo mi się podobało, na czas lektury stać się częścią tego świata- trochę osobliwego, ale w sumie zupełnie przyziemnego. Praca jak praca, tylko wrażliwość jakby inna. W Jednorocznej wdowie, jak nigdzie indziej, Irving nawiązuje do pytania na ile pisarz odwołuje się w powieści do swojego życia.

Zawsze u Irvinga zadziwia mnie z jaką naturalnością pisze o przeróżnych dziwactwach, o rzeczach, których przeciętni ludzie nie robią na co dzień. W końcu nie każda kobieta koło 40-stki wdaje się w romans z 16 latkiem. Nie każdego dorosłego faceta podkręcają staruszki, nie wszyscy zdradzają swoich partnerów… Chociaż większość pomysłów na życie przedstawionych przez Irvinga zdumiewa mnie dość mocno to lubię je poznawać.

Pisarz łączy je niepowtarzalny styl, niewiarygodna lekkość pióra, mocny charakter i założenie, że nie ma brzydkich, niestosownych tematów.

Polecam tym bardziej bo choć rzadko zgadzałam się opiniami bohaterów Jednorocznej wdowy, to nic nie mogło sprawić żebym przestała ją czytać.

Nie wiem czy to jest najlepsza książka Irvinga. Dla mnie raczej nie, ale jest naprawdę świetna; wzrusza, pobudza do myślenia, dotyka tematów, które są albo ostatecznie stają się ważne w życiu każdego człowieka. Miłość, rodzicielstwo, tragedia, umiejętność radzenia sobie w zwrotnych sytuacjach życiowych, przyjaźń i poszukiwanie odpowiedzi na pytanie czym jest szczęście....