Historia miłosna znana - pani spotyka pana. Tak, pierwszy pan jakiego spotyka Jane okazuje się tym jedynym, wybranym, zesłanym od losu. Jakież to dziecinne i naiwne. Piękna opowieść o dojrzałej miłości - tak zapewne powinnam napisać. Nigdy w życiu! Pamiętam o 20 latach różnicy, o nieświadomości głównej bohaterki, o różnicy klas i przepaści finansowej. Ale do sedna! Właśnie to zdanie wypowiadałam przy każdym kolejnym rozdziale. Książka się wlecze(jeśli można tak powiedzieć), wszak jest to przywilejem powieści z tamtych czasów. Trzeba pamiętać, że nasze społeczeństwo jest za nadto rozpędzone i rządne nieustannych wrażeń. Zupełnie odwrotnie postępuje Jane, rozsądnie, spokojnie, podziwiając przy tym piękno i brzydotę otaczającego świata. Jako nauczycielka próbuje przekonać nas do własnych zasad moralnych, nauczyć porządku, ładnego słownictwa a nawet rysunku. Nie ocenia i nie moralizuje. Nie polubiłam jej ani przez chwilę, a przecież jest (jak najbardziej)postacią pozytywną. Może charakter ma zbyt doskonały, który próbuje zrównoważyć podkreślaniem swojej brzydoty, a moze to coś innego. Sama historia jest przewidywalna do granic możliwości. Napisane ładnie(szczególnie dialogi, chapeau bas się należy), ale z pewnością nie do przebrnięcia dla męzczyzn(jak juz ktoś przede mną słusznie zauważył), polecam zagorzałym romantyczkom i tylko im.

Historia miłosna znana - pani spotyka pana. Tak, pierwszy pan jakiego spotyka Jane okazuje się tym jedynym, wybranym, zesłanym od losu. Jakież to dziecinne i naiwne. Piękna opowieść o dojrzałej miłości - tak zapewne powinnam napisać. Nigdy w życiu! Pamiętam o 20 latach różnicy, o nieświadomości głównej bohaterki, o różnicy klas i przepaści finansowej. Ale do sedna! Właśnie...