Nie sposób nie zgodzić się z opisem wydawcy: ta książka rzeczywiście jest pełna emocji. Historia dwojga obolałych, poturbowanych przez osobistą tragedię bohaterów, nastolatki i jej ojca, na których drodze los nieoczekiwanie postawił istotkę zupełnie bezbronną i jeszcze bardziej nieszczęsną od nich, jest bardzo poruszająca. Przyznam, że sam początek oraz zakończenie budzą tak wielkie wzruszenie, że czytałam ze ściśniętym gardłem i szczypaniem w oczach.

Anita Shreve podarowała nam opowieść, która - choć mówi o sytuacji wyjątkowej i bardzo dramatycznej, w dodatku rozgrywa się pośrodku śnieżnej zawieruchy - nieoczekiwanie przynosi pokrzepienie i rozgrzewa. W tej smutnej historii Nicky i jej ojciec odnajdują bowiem drogę do siebie, wydają się otrząsać z żałoby i przypominają sobie, że nadal są rodziną, nawet jeśli na pół osieroconą. Zaś inna nieszczęśliwa osoba zaczyna wreszcie dojrzewać i zyskuje siłę oraz odwagę, by stanąć twarzą w twarz z własnym życiem.

Początkowo może trochę przeszkadzała mi narracja w czasie teraźniejszym, szybko jednak do tego przywykłam, sprawiało to zresztą wrażenie bliskości i uczestniczenia w opisywanych wydarzeniach oraz dodawało dynamiki całej fabule. W dodatku, co też liczę książce na wielki plus, nie ma ona nic wspólnego z cukierkowymi opowieściami miłosnymi. Jeśli już jakikolwiek cukierek, to lukrecjowy, czyli z goryczką.

Nie sposób nie zgodzić się z opisem wydawcy: ta książka rzeczywiście jest pełna emocji. Historia dwojga obolałych, poturbowanych przez osobistą tragedię bohaterów, nastolatki i jej ojca, na których drodze los nieoczekiwanie postawił istotkę zupełnie bezbronną i jeszcze bardziej nieszczęsną od nich, jest bardzo poruszająca. Przyznam, że sam początek oraz zakończenie budzą...