Jako osoba zajmująca się na co dzień biologią molkularną muszę przyznać, że dość ostrożnie podchodziłam do tej książki. I choć zdaję sobię sprawę, że na karcynogenezę składa się o wiele więcej mechanizmów niż tylko p53, bardzo ciekawie czytało się te zmagania naukowców z nowym wyzwaniem. Szczególnie interesująca jest właśnie ta historia nauki, o której zazwyczaj nie uczy się studentów, a także to łamanie przekonań. Sama dobrze wiem, jak łatwo jest się 'zafiksować' na jakimś fakcie i mieć problem z dojściem do prawdziwej natury danego zjawiska...
Myślę, że wszyscy młodzi naukowcy powinni zainteresować się tego typu książkami opisującymi proces dochodzenia do wielkich odkryć. Również ta wielka różnica w czasie wykonywania eksperymentów powinna dać nam do myślenia. Teraz wiele rzeczy bierzemy za pewnik, podczas gdy jeszcze kilka-kilkanaście lat temu proste sekwencjonowanie/klonowanie zajmowało masę czasu i pieniędzy, a pewne oczywiste dziś fakty naukowe (palenie powoduje raka) były poddawane w wątpliwość.

Jako osoba zajmująca się na co dzień biologią molkularną muszę przyznać, że dość ostrożnie podchodziłam do tej książki. I choć zdaję sobię sprawę, że na karcynogenezę składa się o wiele więcej mechanizmów niż tylko p53, bardzo ciekawie czytało się te zmagania naukowców z nowym wyzwaniem. Szczególnie interesująca jest właśnie ta historia nauki, o której zazwyczaj nie uczy...

W książce "Gen, który złamał kod raka. Białko p53" autorka napisała: "...Tak narodził się pomysł książki. Nie jest to jednak prosta historia, bo w nauce nic nie jest proste." Okazuje się, że zadanie zrelacjonowania ciekawej - moim zdaniem - historii badań i eksperymentów, które doprowadziły do odkrycia i opisania genu p53 przerosło Sue Armstrong. Pozostaje mi wierzyć, że niezrozumienie tematu nie było z jej strony intencjonalne, a wprowadzenie czytelników w błąd celowe?!

I tak, S. Armstrong napisała, że mięsak to "typ nowotworu powstający w tkance łącznej organizmu, czyli np. w mięśniach, kościach i tkance tłuszczowej."
Nie do końca jest to prawda. Tkanka mięśniowa nie jest tkanką łączną. To są dwie różne tkanki.

Dalej, autorka wymiennie stosuje pojęcia: gen p53 i białko p53, a to nie to samo. Gen p53 składa się z 11 eksonów (egzonów),które w tzw. splicingu (po usunięciu fragmentów niekodujących, które nazywa się intronami) mogą zostać połączone tak, jak występują (naturalna kolejność eksonów w genie) lub też mogą ulec tzw. splicingowi alternatywnemu. Splicing alternatywny dopuszcza łączenie eksonów:
a) niekoniecznie wszystkich z puli (w tym wypadku: 11),
b) w różnej kolejności.
Dlatego niewielka w sumie ilość genów może kodować olbrzymią ilość białek. Mam podejrzenie graniczące z pewnością, że gen p53 koduje więcej niż jedno białko.

W innym miejscu autorka wymienia: "...(w jej skład wchodzą na przykład kości, chrząstki, tkanka włóknista, czyli ścięgna i więzadła, a także kolagen i tkanka tłuszczowa)." Albo podajemy nazwy części ciała, albo nazwy tkanek, z których te części są zbudowane, ale nie mieszamy ich jak bigosu. To duży błąd.

Czarę goryczy przelał tekst o wirusach: "Te mikroskopijne organizmy mają... ." Wirusy nie są organizmami, nie prowadzą własnego metabolizmu, a to podstawowe kryterium, by coś zakwalifikować jako organizm lub też nie. Co najwyżej są czynnikami chorobotwórczymi lub patogennymi.

Stanowczo odradzam. Tekst nadaję się tylko do korekty.

W książce "Gen, który złamał kod raka. Białko p53" autorka napisała: "...Tak narodził się pomysł książki. Nie jest to jednak prosta historia, bo w nauce nic nie jest proste." Okazuje się, że zadanie zrelacjonowania ciekawej - moim zdaniem - historii badań i eksperymentów, które doprowadziły do odkrycia i opisania genu p53 przerosło Sue Armstrong. Pozostaje mi wierzyć, że...

Ciekawa i wartościowa pozycja dla zainteresowanych tematem. Można się chwilowo pogubić co jest genem,co białkiem i czym wreszcie jest p53. Ale bogactwo faktów, ciekawa narracja i optymistyczne zakończenie zasługują na bardzo pozytywną ocenę.

Ciekawa i wartościowa pozycja dla zainteresowanych tematem. Można się chwilowo pogubić co jest genem,co białkiem i czym wreszcie jest p53. Ale bogactwo faktów, ciekawa narracja i optymistyczne zakończenie zasługują na bardzo pozytywną ocenę.