Ależ mnie ta książka wymęczyła. Znudziła. Zirytowała.

Zaczynając od końca - zirytowała, bomoim zdaniem w ogóle nie wkorzystała swojego potencjału. Zapowiadała się klimatyczna opowieść o romansie czy też miłości, pachnąca włoskim słońcem, pomidorami dojrzewającymi w słońcu i cudownym włoskim winem. Nie chciałam akcji, zwrotów i dramatów. Chciałam spokojnego krajobrazu słów. Dostałam dokładnie to, ale w formie, która jest pozbawiona jakiejś... esencji, żaru, sedna. Coś tam się niby w tej książce dzieje, ale było to dla mnie przedstawione tak mało ciekawie i bez polotu, że się po prostu (i tu przechodzimy do punktu drugiego)...
Znudziłam! Przez wszystkie strony ani razu nie miałam momentu, kiedy autentycznie chciałam się dowiedzieć, jakie będą dalsze losy bohaterów, co ich czeka na następnej stronie i następnego dnia. Miałam to w nosie, a niesamowicie rzadko miewam takie odczucia względem jakiejkolwiek książki.

Wszystko to sprowadziło się do zwykłego zmęczenia tą książką, którą ostatecznie doczytałam do ostatniej strony, choć miałam mnóstwo chwil zwatpienia i świadomość tego, że na półce stoi wiele innych, ciekawszych pozycji. Zawsze jednak staram się dać książce szansę do samego końca - być może zakończenie choć trochę zmieni mój osąd. Nie tym razem.

Nie pozostaje mi więc nic innego, jak pozostawić kiepską notę. Samą mnie to trochę boli, bo jestem zakochana na zabój w Italii i we wszystkim co włoskie. Okazało się jednak, że 1000 dni w Wenecji było dla mnie jedną z najdłuższych i najbardziej męczacych czytelniczych podróży.
Nie polecam.

Ależ mnie ta książka wymęczyła. Znudziła. Zirytowała.

Zaczynając od końca - zirytowała, bomoim zdaniem w ogóle nie wkorzystała swojego potencjału. Zapowiadała się klimatyczna opowieść o romansie czy też miłości, pachnąca włoskim słońcem, pomidorami dojrzewającymi w słońcu i cudownym włoskim winem. Nie chciałam akcji, zwrotów i dramatów. Chciałam spokojnego krajobrazu słów....