„Neapol moja miłość”, to druga część popularnej włoskiej trylogii australijskiej autorki Penelope Green, która w 2002 roku opuściła dom rodzinny rodziców w Sidney i wyjechała do Włoch.

Książkę przeczytałam w zeszłym roku w wakacje przy okazji wyjazdu do Neapolu. Szukałam lekkiej lektury, która by mnie pozytywnie nastroiła przed podróżą nad Zatokę Neapolitańską. Zabierałam książkę na plażę, przyjemność czytania wzmacniały walory krajobrazowe, jezioro i góry, które miałam przed sobą, tak łudząco podobne do Zatoki Neapolitańskiej

„Neapol moja miłość” to lektura lekka i przyjemna, choć nie brakuje w niej tematów trudnych i ciężkich, jak choćby przewijający się wątek zabójstwa czternastoletniej Annalisy Durante zastrzelonej w rozgrywkach mafijnych. Tragiczne wydarzenie w tamtym czasie wstrząsnęło opinią publiczną i wiadomość obiegła cały świat. Sporo w książce na temat niebezpieczeństw czyhających na przyjezdnych do Neapolu, o niespokojnym obliczu miasta, kontrolowaniu handlu narkotykami przez organizację przestępczą.

W 2005 roku, po trzech latach mieszkania w Rzymie, Penny, młodziutka Australijka z Sidney przenosi się do Neapolu, gdzie dostaje posadę dziennikarki. I z dziennikarskiej perspektywy Penny przedstawia nam Neapol. Przygląda się codziennemu życiu mieszkańców, problemom z którymi muszą sobie radzić, ważniejszym wydarzeniom, którymi żyje w tym czasie Neapol.

Młodziutka Penny szuka w Neapolu swojej drogi do rozwoju i usamodzielnienia, marzy też poznaniu przystojniaka Włocha, który stałby się miłością jej życia, jednak jako una straniera zdaje sobie sprawę, że jest na przegranej pozycji.

Drzwi do tradycyjnej kuchni neapolitańskiej otwiera nam Nicoletta pięćdziesięciopięcioletnia sąsiadka, przyjaciółka i powierniczka Penny, kochająca dobre jedzenie. Dowiadujemy się, jak piecze się na Wielkanoc tradycyjne pastiere, czym zaprawia się deser czekoladowy sanguinosa.

Razem z Penny spacerujemy po nadmorskiej promenadzie z pięknym widokiem na zatokę i wulkan, udajemy się na skuterze do centro storico, przechadzamy się po głównym trakcie handlowym z modnymi sklepami i butikami, gościmy w willi położonej w najznamienitszym przedmieściu, zaglądamy na peryferyjne dzielnice nędzy.

W piętnastu kolejnych rozdziałach, o dużo mówiących tytułach zanurzamy się w mieście, jego atmosferze, dowiadujemy się jak wygląda miasto w święto ferragosto i co się dzieje w święto patrona miasta. Poznajemy rdzennych mieszkańców miasta, ich mentalność i przesądy, jakim hołdują obyczajom i tradycjom.

Lektura pozwala zrelaksować się, uśmiechnąć i pozytywnie nastawić do miasta pod Wezuwiuszem.

„Neapol moja miłość”, to druga część popularnej włoskiej trylogii australijskiej autorki Penelope Green, która w 2002 roku opuściła dom rodzinny rodziców w Sidney i wyjechała do Włoch.

Książkę przeczytałam w zeszłym roku w wakacje przy okazji wyjazdu do Neapolu. Szukałam lekkiej lektury, która by mnie pozytywnie nastroiła przed podróżą nad Zatokę Neapolitańską....

Znów obcokrajowiec na włoskiej ziemi. Jednak książki tej autorki zyskują dzięki jej dziennikarskiemu spojrzeniu na otaczającą ją rzeczywistość. Polecam.

Znów obcokrajowiec na włoskiej ziemi. Jednak książki tej autorki zyskują dzięki jej dziennikarskiemu spojrzeniu na otaczającą ją rzeczywistość. Polecam.

"Neapol, moja miłość" jest inna niż pierwsza część cyklu. Tu nie ma krajobrazów uroczego Rzymu, nawiązywania znajomości oraz poszukiwania pracy. Autorka prezentuje nam Neapol w całej okazałości - historycznej, społecznej i kulturowej. Dla osób zainteresowanych tematem, pozycja nie do pominięcia. Jako osoba lubiąca włoską kulturę, znalazłam w tej książce masę pożytecznych wiadomości, jednak odczułam też przesyt informacjami na temat mafii (kamorry). Jest on poruszany na każdym kroku, i doskonale rozumiem, iż mafia jest największym problemem dla miasta ogłoszonego jednym z najbardziej niebezpiecznych. Zastanawiam się, jak to się stało, że jako turystka będąca niegdyś w Neapolu wróciłam stamtąd w jednym kawałku. Czytelnik może odczuć mroczność tego miasta na stronach powieści. Dla miłośników Italii - zdecydowanie do polecenia, inne osoby mogą się szybko znudzić.

"Neapol, moja miłość" jest inna niż pierwsza część cyklu. Tu nie ma krajobrazów uroczego Rzymu, nawiązywania znajomości oraz poszukiwania pracy. Autorka prezentuje nam Neapol w całej okazałości - historycznej, społecznej i kulturowej. Dla osób zainteresowanych tematem, pozycja nie do pominięcia. Jako osoba lubiąca włoską kulturę, znalazłam w tej książce masę pożytecznych...

Przeczytałam przy okazji wyjazdu do Neapolu i prawdę mówiąc nie wiem co sądzić. Książka jest trochę nudna, nie do końca rozumiem o czym Autorka chciała opowiedzieć. Jest kilka ciekawych momentów ale sama zwiedzając z przewodnikiem, obserwując i rozmawiając z ludźmi, Neapol okazał się znacznie bardziej fascynujący.
Polecam przeczytać, ale miasto odkryć po swojemu.

Przeczytałam przy okazji wyjazdu do Neapolu i prawdę mówiąc nie wiem co sądzić. Książka jest trochę nudna, nie do końca rozumiem o czym Autorka chciała opowiedzieć. Jest kilka ciekawych momentów ale sama zwiedzając z przewodnikiem, obserwując i rozmawiając z ludźmi, Neapol okazał się znacznie bardziej fascynujący.
Polecam przeczytać, ale miasto odkryć po swojemu.

Zachwycona jestem powieścią i piękną okładką zaskoczyła mnie książka bardzo i urzekła.
Historia dzieje się w Neapolu Penelope Green dziennikarka powraca po trzech latach z Włoszech do cudownego Neapolu świata pysznej pizzy, ciekawych zabytków, wspaniałych miejsc.
Uważa, że tam miejsce ma na ziemi ulubionym zakątkiem i włoskie korzenie ma w tym przepięknym miejscu.
Poruszająca i ciekawa powieść ujęła mnie za serce i opowiada o prawdziwej miłości.

Zachwycona jestem powieścią i piękną okładką zaskoczyła mnie książka bardzo i urzekła.
Historia dzieje się w Neapolu Penelope Green dziennikarka powraca po trzech latach z Włoszech do cudownego Neapolu świata pysznej pizzy, ciekawych zabytków, wspaniałych miejsc.
Uważa, że tam miejsce ma na ziemi ulubionym zakątkiem i włoskie korzenie ma w tym przepięknym...

Wydaje się być napisana na siłę, momentami wykaz wydarzeń bez większego znaczenia i zakończenia.

Wydaje się być napisana na siłę, momentami wykaz wydarzeń bez większego znaczenia i zakończenia.

nuda

nuda

Książka nie jest najwyższych lotów i nie ma co liczyć na ta górnolotne słownictwo, zaskakującą fabułę, czy głębsze przemyślenia. Niemniej jednak fajnie opisuje południowe Włochy, kuchnię, obyczaje, język- aż chce się tam pojechać i zobaczyć to na żywo. Pozwala ponadto zrelaksować się i uśmiechnąć po ciężkim dniu pracy. Czytając książkę mam wrażenie, że oglądam lekki, przyjemny serial. Szkoda tylko, że przygody głównej bohaterki są tak chaotycznie napisane, niekiedy naprawdę ma się wrażenie, że opisy kolejnych dni wstawiane są jako zapchaj-dziura.

Książka nie jest najwyższych lotów i nie ma co liczyć na ta górnolotne słownictwo, zaskakującą fabułę, czy głębsze przemyślenia. Niemniej jednak fajnie opisuje południowe Włochy, kuchnię, obyczaje, język- aż chce się tam pojechać i zobaczyć to na żywo. Pozwala ponadto zrelaksować się i uśmiechnąć po ciężkim dniu pracy. Czytając książkę mam wrażenie, że oglądam lekki,...

Druga część serii czaruje i kusi. Piękne opisy, wszystko takie kolorowe i włoskie (ach, Ci Neapolitańczycy). To jedna z najciekawszych książek, jakie czytałam o tym regionie. Gorąco polecam.

Druga część serii czaruje i kusi. Piękne opisy, wszystko takie kolorowe i włoskie (ach, Ci Neapolitańczycy). To jedna z najciekawszych książek, jakie czytałam o tym regionie. Gorąco polecam.

Spodziewałam się czytadła z rodzaju - przyjechałam do Włoch, potem do Neapolu, najadłam się włoskiego jedzenia, poznałam przystojnego Włocha i jest super - miło byłam zaskoczona, gdy okazało się, że podobny schemat owszem się pojawia, ale główną zawartość poszczególnych rozdziałów stanowi opis różnych historii i problemów miasta, a nie problemów uczuciowych autorki.

Z przyjemnością przeczytałam o historii kultu Diego Maradonny w Neapolu, informacje nt. walki ze śmieciami, pomysły jak wyeliminować Kamorrę oraz zbeletryzowane wywiady z różnymi ważnymi albo znanymi mieszkańcami miasta. W tym autorka nie pominęła wyspy Capri, paru lokalnych przysmaków i zabytków, oraz opisała kult św Gennar'ego w Neapolu.

Dowiedziałam się sporo o historii miasta, zmianach oraz planach na przyszłość. Nastawiałam się na nędzne powieścidło, a tymczasem dostałam mocno uproszczoną, ale jednak bardzo ciekawą wiedzę na temat współczesnego i historycznego Neapolu.

Polecam jako lekturę dla wszystkich, którzy wybierają się do tego miasta. Dla osób niezainteresowanych tematem książka będzie zwyczajnie nudna. Oceniam ją przez pryzmat obecnego zainteresowania.

Spodziewałam się czytadła z rodzaju - przyjechałam do Włoch, potem do Neapolu, najadłam się włoskiego jedzenia, poznałam przystojnego Włocha i jest super - miło byłam zaskoczona, gdy okazało się, że podobny schemat owszem się pojawia, ale główną zawartość poszczególnych rozdziałów stanowi opis różnych historii i problemów miasta, a nie problemów uczuciowych autorki.

Z...