Prawdopodobnie najlepsza antyutopia, jaką czytałam.
Zaczyna się typowo - jakiś świat, przyszłość, bohater, wraz z którym czytelnik poznaje zasady rządzące rzeczywistością. Wszechobecna inwigilacja, podział dóbr, ogólne przekonanie o czającym się na zewnątrz zagrożeniu, manipulacja, niezrozumiałe absurdy. Co ciekawe, panujący system wytłumaczony jest głównemu bohaterowi specyficznymi warunkami fizycznymi w Paradyzji. W końcu, pojawia się język kojarzeniowo-aluzyjny oraz bohater Orley Huxwell, co jest oczywistą aluzją do nazwisk dwóch autorów antyutopijnych. Którego to obecność oraz działalność prowadzi czytelnika do wniosku, że jest elementem jednej wielkiej opowieściowej incepcji. Nic więcej nie napiszę, żeby nie psuć nikomu radości ewentualnej lektury. Do której zachęcam.
Po przeczytaniu zbioru opowiadań Zajdla wiedziałam, że mam do czynienia ze świetną literaturą, ale opowiadania to jednak nie powieść. Teraz... Niech wystarczy stwierdzenie, że fakt, iż imieniem tego właśnie pisarza nazwano najważniejszą w Polsce nagrodę dla utworów fantastycznych, jest w pełni zrozumiały.

Prawdopodobnie najlepsza antyutopia, jaką czytałam.
Zaczyna się typowo - jakiś świat, przyszłość, bohater, wraz z którym czytelnik poznaje zasady rządzące rzeczywistością. Wszechobecna inwigilacja, podział dóbr, ogólne przekonanie o czającym się na zewnątrz zagrożeniu, manipulacja, niezrozumiałe absurdy. Co ciekawe, panujący system wytłumaczony jest głównemu bohaterowi...