"Dwie niedźwiedzice" Meira Shaleva to moje kolejne spotkanie z z żydowskimi rolnikami. W książce Shaleva żyją moszawie z uprawy różnych roślin na własnej ziemi. Wcześniej czytałam "Spokój doskonały" Amosa Oza, gdzie bohaterowie mieszkali w kibucu przypominającym nieco dawne polskie pegeery, bo pracowali na roli dla wspólnego dobra.

"Dwie niedźwiedzice" to w większości opowieść snuta przez 70-letnią nauczycielkę Biblii Hebrajskiej, Rutę Tawori, o trzech mężczyznach ważnych w jej życiu: dziadku, starszym bracie i mężu. A oprócz tego rozpacza po stracie 6-letniego synka i rozpamiętuje męską wyprawę sprzed lat, podczas której doszło do śmiertelnego wypadku.

Książka jest jakby przegadana. Oddaje opowieści starszych ludzi przeskakujących z tematu na temat i skaczących w czasie.
Autor porusza różnorodne wątki: od oczarowania dziadkiem, miłości do brata i męża, miłości macierzyńskiej, rozpacz i tęsknotę, po rozczarowanie mężem i próbę zrozumienia go, by w rezultacie mu wybaczyć i żyć na nowo. Znaczący w książce jest motyw pokuty, który kojarzy mi się z pokutą, którą narzucił sobie Rodrigo Mendoza w filmie "Misja". Jednak najważniejsza w książce wydaje mi się zemsta i targnięcie się na czyjeś życie (i to wielokrotne w całej historii).

Lektura "Dwóch niedźwiedzic" wymaga sporego samozaparcia, bo nie jest łatwo. Czyta się bardzo trudno, a poza tym między wierszami wyczuwa się wylewanie win i rzucanie oskarżeń. Książka jest przesycona smutkiem, poczuciem niesprawiedliwości i użalaniem się nad sobą. Jeśli czytaliście "Księgi Jakubowe" Olgi Tokarczuk, to doskonale zrozumiecie, co mam na myśli.

"Dwie niedźwiedzice" Meira Shaleva to moje kolejne spotkanie z z żydowskimi rolnikami. W książce Shaleva żyją moszawie z uprawy różnych roślin na własnej ziemi. Wcześniej czytałam "Spokój doskonały" Amosa Oza, gdzie bohaterowie mieszkali w kibucu przypominającym nieco dawne polskie pegeery, bo pracowali na roli dla wspólnego dobra.

"Dwie niedźwiedzice" to w większości...