Specyficzna książka. Nie znam twórczości Jospehine Hart, bo to mój pierwszy kontakt z tą pisarką. Sama forma jest dość zaskakująca. Zaczyna się od typowej prozy obyczajowej, potem pamiętnik, następnie dramat wpleciony w powieść, a na końcu znowu obyczajówka i to wszystko na 150 stronach.
Treść to rozważania na temat stopniowego zapominania o zmarłych i dalszego układania sobie życia przez tych, którzy pozostali.
Na problem zapominania patrzymy ze strony zmarłych, którzy przemawiają w powieści własnym głosem, domagając się uwagi oraz z pozycji żywych, którzy za wszelką cenę chcą pamiętać i nakłonić do tego innych.
Dałabym wyższą ocenę, lecz część dramatyczna w moim odczuciu bardzo utrudniła odbiór powieści i wprowadziła jakiś chaos, kompozycja stała się nieczytelna.
Na okładce wymienione są jeszcze dwie inne powieści autorki: "Skaza" i "Grzech". Postaram się jeszcze je przeczytać, aby wyrobić sobie bardziej kompletne zdanie o twórczości pisarki.

Specyficzna książka. Nie znam twórczości Jospehine Hart, bo to mój pierwszy kontakt z tą pisarką. Sama forma jest dość zaskakująca. Zaczyna się od typowej prozy obyczajowej, potem pamiętnik, następnie dramat wpleciony w powieść, a na końcu znowu obyczajówka i to wszystko na 150 stronach.
Treść to rozważania na temat stopniowego zapominania o zmarłych i dalszego układania...

Nie jest to moja ulubiona Hart, może tak. Trochę tu przeszkadza sztuka w powieści, trochę brakuje charakterystycznego dla tej autorki stylu, dystansu, chłodu, ale nadal lubię czasem do niej wrócić.

Nie jest to moja ulubiona Hart, może tak. Trochę tu przeszkadza sztuka w powieści, trochę brakuje charakterystycznego dla tej autorki stylu, dystansu, chłodu, ale nadal lubię czasem do niej wrócić.

Ci, którzy odeszli proszą, domagają się pamięci. Nie chcą odejść w niepamięć. Książka przygnębia, ale porusza nas do wspomnień.

Ci, którzy odeszli proszą, domagają się pamięci. Nie chcą odejść w niepamięć. Książka przygnębia, ale porusza nas do wspomnień.