Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Matka miła, choćby biła..." To w wielkim skrócie wniosek, nasuwający się po przeczytaniu tej powieści. Właściwie bardzo osobistego wspomnienia matki,którą narratorka kreuje na osobę niestabilną uczuciowo, szaloną i skupioną na sobie.Odkąd rodzice przeprowadzili rozwód, życie Lucy i jej siostry zamienia się w nieustanną huśtawkę nastrojów. Dziewczynki, a później dorastające pannice, bezustannie miotają się pomiędzy środowiskiem matki i ojca, nie znajdując nigdzie pełni stabilizacji, zaufania i szukają rozpaczliwie normalności, której im życie nie chce podarować.O ile starsza potrafi się odnaleźć przy romansującej na potęgę i szukającej wciąż swego miejsca na ziemi matce, o tyle narratorka powieści kocha ojca i wspomnienie, coraz odleglejsze, wspólnego życia rodzinnego, obwinia się o wiele spraw i nie znajduje spokoju w żadnym układzie.Toksyczna matka zatruwa jej dzieciństwo, okres dorastania a nawet rzuca cień na życie dorosłej już kobiety... A jednocześnie pozostaje bezradną, godną współczucia mamą, która wymaga pomocy i ciągłego zainteresowania.Miriam to najważniejsza postać w książce, absolutne centrum wykreowanego świata... a zarazem rozpaczliwie bezradna komediantka, która zasługuje na współczucie. Myślę, że to bardzo udany debiut.