27/2017

"- Dlatego właśnie przyjechaliście tu ze Skanii- mówi i świdruje nas wzrokiem- Zostaliście sprowadzeni do najzimniejszej części naszego kraju, ponieważ nie możemy mieć zaufania do tutejszej ludności. (...)

Nietrudno się zgodzić, że nasi zmarli koledzy- nie mieli nawet dwudziestu pięciu lat- znajdują się teraz w lepszym miejscu niż Svartnaset, bo naprawdę nie sposób wyobrazić sobie gorszego. (...)

Tak, rok temu cieszyłem się zimą, chłodem, śniegiem i mroźnym powietrzem. Byłem tak zakochany, że wszystko widziałem przez różowe okulary. Ale zima na niezamieszkanych terenach Norrland to coś zupełnie innego niż zima w Malmo, a teraz na dodatek jestem sam. Pomimo mrozu udaje mi się przywołać w myślach twarz i ciało Kerstin i przez chwilę utrzymać ten obraz. Gdy znika, znów jestem sam. Teraz jeszcze bardziej samotny niż kiedykolwiek wcześniej. (...)

Luty ciągnie się w nieskończoność. Coraz częściej dochodzi do kłótni i bójek. Jesteśmy zmęczeni mrozem, zmęczeni tym, że bez przerwy coś nas boli, mamy dość izolacji, nie tylko fizycznej, ale i psychicznej. Brak wiadomości i sygnałów ze świata zewnętrznego sprawia, że czujemy się odcięci od reszty ludzkości. Od dwóch miesięcy nie słuchaliśmy radia ani nie korzystaliśmy z telefonu. Gdyby świat poza Svartnaset przestał istnieć, nawet byśmy tego nie zauważyli. (...)

Nie potrafiłam się pogodzić z tym, że nie będziemy się widzieć przez cztery miesiące. Tak krótko byliśmy małżeństwem, że te cztery miesiące wydawały się całą wiecznością. Gdybym tylko wiedziała, że będzie chodzić o lata, a nie miesiące... (...)

Viola zawiesza na mnie wzrok.
- Tak za późno. Już nigdy nie będę chciała już być w związku z mężczyzną. Ojciec to przewidział, jeszcze zanim sama zdałam sobie z tego sprawę. Internat jedynie utwierdził mnie w moich naturalnych preferencjach. Cóż, jestem po prostu zdeprawowana. (...)

Kiedy Viola wstaje, żeby obejść strych, próbuję się pozbierać i uporządkować myśli. Upominam samą siebie, że mam męża. Któregoś dnia wojna się skończy, a Georg wróci do domu. Chłodne, ciężkie nocne warty z Violą też dobiegną i kto wie, czy będziemy dalej utrzymywać ze sobą kontakt. To prawda, że jestem nią zafascynowana i że mnie pociąga , ale może jest to co najwyżej ciekawość, nic więcej. Tak wśród nas przypomina trochę orchideę na polu mieczy. W normalnych okolicznościach pewnie nigdy byśmy się nie spotkały, ale wojna zbliżyła to, co wysokie, do tego, co niskie, mieszkańców Skanii do Norrlandczyków , orchidee do mleczy. "

27/2017

"- Dlatego właśnie przyjechaliście tu ze Skanii- mówi i świdruje nas wzrokiem- Zostaliście sprowadzeni do najzimniejszej części naszego kraju, ponieważ nie możemy mieć zaufania do tutejszej ludności. (...)

Nietrudno się zgodzić, że nasi zmarli koledzy- nie mieli nawet dwudziestu pięciu lat- znajdują się teraz w lepszym miejscu niż Svartnaset, bo naprawdę nie...