Mówi się, że „im dalej w lat tym więcej drzew”. Czytając „Oko Jelenia” można to delikatnie przerobić, że „im dalej w historię tym więcej akcji”. Nie wiem czy to dobrze oddaje to, co napiszę o czwartym już tomie znakomitej serii, ale taka prawda. Autor zaskakuje nas w każdej części. Jeżeli wydawało się komuś, że w poprzednich książkach dużo się działo to jest w błędzie. Z „Pana Wilków” akcja wylewa się prawie jak fala tsunami. Dobra może trochę przesadziłem, ale posłuchajcie, co mam do powiedzenia.
Już na samym początku pojawia się łasica, której brakowało w „Drewnianej twierdzy”. Jak się okazało została porwana przez chińczyków i jej mechaniczne ciało jest uszkodzone. Na szczęście udało jej się uratować resztkami sił swoich sługusów wraz z kupcami uciekającymi z Bergen. Przy okazji pokazała, że nie jest taka najgorsza i niezniszczalna, chociaż zmusiła ich do złożenia obietnicy, że będą pomagać Markowi, Heli i nieobecnemu Staszkowi.
Wszyscy poznani w poprzedniej części bohaterowie rozdzielają się. Marek i Hela lądują w Gdańsku, Artur z Agatą w Bremie a Marius Kowalik trafia z Visby do Gdańska by przejąć scalak Ivo, czyli Alchemika Sebastiana. Chce przy jego pomocy posiąść wiedzę, która pomogłaby Hanzie zmienić historię świata.
Jak już wiemy w trzecim tomie Staszek został zabity a jego scalak został zabrany przez chińskich żołnierzy. Oni jednak mają wobec niego pewne plany, dlatego odtwarzają jego ciało i przy pomocy narkotyków wyciągają wszelki informacje, które udało się zdobyć naszej paczce przyjaciół. Po wszystkim trafia do zimnej celi wraz z kilkoma Lapończykami zamieszkującymi te ziemie od lat. Generał Wei jest dowódcą mini chińskiej armii, która przeniosła się tu z postapokaliptycznej przyszłości by wykupywać za złoto i srebro wydobywane z kopalni tereny ziemskie łącznie z górami. Wszyscy zwą go Panem Wilków, ponieważ dzięki najnowszej technologii jest w stanie kontrolować te zwierzęta, która stają się strażnikami i oprawcami jednocześnie. Niestety ziemie te zamieszkują rdzenne plemiona zwane Saami (Lapończycy). Mają oni dwa wyjścia albo zginąć w walce albo trafić do niewoli jak darmowa siłą robocza bądź króliki doświadczalne w eksperymentach medycznych.
Nie wszyscy jednak się poddali zostało jedno plemię, które prosi Hanzę o pomoc. Ci w geście dobrej woli wysyłają im Borysa i Sadko, czyli dwuosobową armie, która ma ich wspomóc w walce z najeźdźcą. Trafia tam oczywiście też Maksym pragnący zemsty za zabicie jednego z jego braci. Nie wiedzą oni jednak, że prócz wygranej czeka ich bardzo miła i drogocenna niespodzianka.
Hela czeka na swojego ukochanego z nadzieją, że jeszcze go kiedyś zobaczy. Kurcze, jakie to melancholijne. On tymczasem przechodzi całkowitą metamorfozę. Niewola u chińczyków bardzo go zmienia. Z chłopca, jakim był na początku staje się prawdziwym mężczyzną. Musi być odpowiedzialny za siebie i ludzi, którzy zaufali mu oddając swoje życie w jego ręce. Zauważyć można, że większość książki skupia się na Staszku i jego przemianie oraz walce z przybyszami z przyszłości. Dowiadujemy się również w międzyczasie o ich planach. Jednak nie to jest wszystko, co nas czeka. Pilipiuk naprawdę znakomicie potrafi trzymać w napięciu i powoli dawkować akcję, której tu nie brakuje. To chyba jedna z najbardziej krwawych części jak na razie pełno tu strzelania, walk na szable i wybuchów. Na szczęście naszym bohaterom udaje się wyjść obronną ręka z każdej sytuacji. Widzimy w niej również walkę człowieka ze swoimi słabościami. Pokazuje to Maksym, który wraz ze Staszkiem pragną przebić Bałtyk.
Andrzej Pilipiuk jak zawsze serwuje nam dużą dawkę niesamowitych emocji i wrażeń. Ta seria to coś wyjątkowego, mimo że to już czwarta część czyta się ja z taką samą przyjemnością i zaangażowaniem. Nie myślcie sobie jednak, że bohaterów czeka teraz spokój. Przez dwa ostatnie tomy na ich drodze staną kolejne niebezpieczeństwa.
Zauważyliście pewnie, że więcej opowiedziałem o fabule niż o tym, co mi się w niej podobało jednak powtarzanie, że bohaterowie są super i że świetnie autor opisuje miejsca, wydarzenia i starcia mija się z celem. Wszystkie części, jakie do tej pory przeczytałem utrzymują się na równie wysokim poziomi. Nie zastawiajcie się, więc długo tylko chwycicie ją w rękę i przenieście się do niesamowitego świata tworzonego na kartach historii.

Więcej recenzji na blogu: www.comysleo.cba.pl

Mówi się, że „im dalej w lat tym więcej drzew”. Czytając „Oko Jelenia” można to delikatnie przerobić, że „im dalej w historię tym więcej akcji”. Nie wiem czy to dobrze oddaje to, co napiszę o czwartym już tomie znakomitej serii, ale taka prawda. Autor zaskakuje nas w każdej części. Jeżeli wydawało się komuś, że w poprzednich książkach dużo się działo to jest w błędzie. Z...