Wydaje mi się, że nie powinnam porównywać książki i filmu, bo mimo wszystko elementy świata przedstawionego w jednym i drugim nakładają się na siebie rzadko i na krótko, ale nie mogę odpędzić się od wrażenia, jakie zrobił na mnie film.

Film był lepszy. Jego działanie było piorunujące. Oglądaliśmy go na religii (nie ma on z nią jednak wiele wspólnego), konkretniej: na kilku religiach. Po pierwszej turze miałam dość. Ksiądz jednak mało przejmował się jakąś tam Aśką i posłuchał większości klasy, która domagała się... igrzysk, chyba tak mogę to nazwać. Bo w filmie działy się rzeczy przeróżne.
Książka... To na niej powinnam się skupić. I skupiam, choć musisz wiedzieć, że nie jest łatwo. Czytało mi się ją szybko i krótko - zapoznanie się z jej treścią zajęło mi raptem jeden dzień. Opowiada o pewnej rodzinie, z której wywodził się stary K. W pierwszej części - "Przedtem" - opisany jest pokrótce rodowód mężczyzny i różne przygody jego familii. Część środkowa ("Wtedy") to tak naprawdę główna, właściwa część. Tam opisywane jest wychowanie syna starego K. Wychowanie, którego bynajmniej do bezstresowych zaliczyć się nie da. Dziecko jest bite za wszystko i za nic. Czasami ojciec tłukł go pejczem przed obiadem, "żeby miał dobry apetyt". Czyli krótko mówiąc - patologia. Część trzecia, ostatnia ("Potem") to epilog. W nim ukazany jest rozpaczliwy, acz dosyć groteskowy koniec.

Wydarzenia, które narrator opisuje, są przerażające, nie mieszczą się w głowie, a jednak dostrzega się w tej narracji pewien dystans - bezpieczną odległość, która pozwala na oryginalne podejście do tematu. Myślę, że można powiedzieć, że autor, pisząc tę książkę, posłużył się groteską. Mimo tego, że ukazywał piekielnie trudną sytuację rodzinną, pozwalał sobie na w pewnym sensie żartobliwe uwagi. Najpierw potęgował, umacniał starego K. Opisywał, jak jego postać budzi strach w jego synu, a później jak gdyby nic ośmieszał go. Jednym słowem, jednym zdaniem albo jedną cechą jego (na pozór groźnego) charakteru. Dzięki temu (a może przez to) czytelnik nie boi się starego K.
Książka jest wciągająca, ale bardziej podobał mi się film. Tam te wydarzenia potraktowano poważnie, a tu z lekkim przymrużeniem oka. Polecam, bo mimo wszystko warto zapoznać się z "Gnojem".

Wydaje mi się, że nie powinnam porównywać książki i filmu, bo mimo wszystko elementy świata przedstawionego w jednym i drugim nakładają się na siebie rzadko i na krótko, ale nie mogę odpędzić się od wrażenia, jakie zrobił na mnie film.

Film był lepszy. Jego działanie było piorunujące. Oglądaliśmy go na religii (nie ma on z nią jednak wiele wspólnego), konkretniej: na...