W życiu czytelnika pojawiają się takie trylogie, że po skończeniu ma się ochotę przeczytać je raz jeszcze od początku. Aby poczuć te porywające, efektowne emocje, które udało się Autowi wywołać w czytelniku. Zatracić się w słowach, zapomnieć o całym świecie. Chłonąć historię zdanie po zdaniu, dostrzegać to co umknęło za pierwszym razem. Są to takie trylogie, które przenikają Nasze wnętrze. Trylogie, które wywołują ogrom emocji, które wspomina się z uśmiechem i wypiekami na twarzy. Taką trylogią bez wątpienia jest Mafijna Miłość K.N.Haner. Przebudzenie Morfeusza to punkt kulminacyjny, zwieńczenie, apogeum tej trylogii. Muszę przyznać, że to NAJLEPSZA (i najgrubsza) część tego cyklu! Podczas czytanie czułam się jak na rollercoasterze. Kiedy pojawiały się momenty, iż tempo akcji lekko zwalniało, to tylko po to, aby zaraz przyspieszyć i to ze zdwojoną siłą! Aby zabrać nas w wir niespodzianych wydarzeń. Aby zapewnić nam nieustające bicie serca, a także aby Nas wchłonąć do tego stopnia, że nie spoczniemy, dopóki nie przeczytamy ostatniej strony! Brawo Kasiu! Jestem pod imponującym wrażeniem. Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią mojej recenzji.


„Szczęście to miłość. Szczęście to mieć przy sobie ludzi, których się kocha. Można błądzić w ciemności, bać się przyszłości, mieć sobie za złe przyszłość, ale jeśli masz kogoś, kto cię kocha, wspiera i zrobi dla ciebie wszystko, to nic więcej się nie liczy.”

Na wstępie książki spotykamy się ze znaną Nam już z poprzednich części Cassandrą, która wróciła do rodzinnego domu w Toronto. Po rozstaniu z Adamem próbuje poukładać swoje życie, które zostało roztrzaskane na milion małych i drobnych kawałków. W jej życiu pojawił się również pewien mężczyzna – Filip, z którym odbywała staż podczas studiów. Dzięki tej części możemy właśnie go poznać. Aktualnie traktuje go na dystans, gdyż na chwile obecną ma dość mężczyzn. Prócz jednego, który stał się dla Cass całym światem, promykiem, szczęściem, miłością – mam tu na myśli jej synka Tommy'ego. Kobieta pragnie zapewnić swojemu dziecku jak najwięcej bezpieczeństwa, a także dąży do tego aby wychować Tommy'ego na porządnego mężczyznę. Na całe szczęście w tym całym bałaganie, który został po Adamie, Cass może liczyć na wsparcie swojej kochanej mamy. Mimo iż, w życiu matki i córki istniały burzliwe chwile, matka w pełni angażuje się w naprawienie relacji, które z biegiem czasu ocieplają się, stara się być dla córki oddana, wpiera ją i pomaga jej przy małym Tommym. Babcia jest oczywiście oczarowana wnukiem i poświęca mu każdą chwile.

***

Po dwóch latach „odpoczynku” dziewczynie udaje się dostać nową pracę w biurze projektowym Deco&Art, i to za sprawą Filipa, który polecił Cassandre swojemu znajomemu – właścicielowi powyższej firmy. Oczywiście jak to z Cassandrą bywa spóźnia się już pierwszego dnia. Okazuje skruchę i na całe szczęście szybko udaje się jej złapać dobry kontakt z nowym szefem, niejakim Kylem Worthingtonem. Pierwsze zlecenie, które otrzymuje zwala ją z nóg... Nowym klientem okazuje się być nikt inny jak sam Adam „Morfeusz” McKey. Dziewczyna jest załamana, zdruzgotana i pełna obaw. Kiedy już w miarę ułożyła swoje życie pojawia się znowu ON! Wystarczy jedno przeszywające i przenikliwe spojrzenie Adama, aby w Cassandrze ożyły wspomnienia, które nie zawsze były wyjątkowe i wspaniałe. Są to też takie wspomnienia, które wywołały w kobiecie wiele bólu, cierpienia i smutku...

***

Dziewczyna nie ma pewności, czy może czuć się bezpieczna w towarzystwie Adama... Zatargi z mafią wciąż nie dają jej spokoju, i Adamowi również... Czy spotkanie z Adamem sprowadza się do czegoś dobrego? Jak łatwo można się domyśleć – nie. Okazuje się bowiem, iż McKey nie ma dobrych wiadomości dla Cassandry. Okres ochrony dobiega końca, a Eros znowu może pojawić się w życiu kobiety... Czy Cassandra w końcu zazna spokoju? Czy pojawienie się Adama w jej życiu wyprowadzi ją na prostą? Jakie zamiary ma Eros? I jeszcze jest ktoś - niejaki Will - „kolega” z pracy. Mężczyzna mocno namiesza w życiu Cassandry i Adama.

***

To historia która przeraża, fascynuje, pobudza zmysły nie daje o sobie zapomnieć. Cała trylogia jest niesamowita, w każdej części jest coś zaskakującego, coś wyjątkowego, coś godnego uwagi. Byłam wręcz pewna, że Przebudzenie Morfeusza będzie tą częścią, która będzie najbardziej spokojna, subtelna, wszystko wyjaśniająca. O nie, nie moi drodzy. Spokoju, subtelności w niej mało, chociaż są wątki nieco mnie emocjonujące, dające chwile na oddech, niemniej jednak Przebudzenia Morfeusza to głośny przytup ze strony Kasi, który rozchodzi się echem po całej Naszej duszy.

***

Fabuła bez wątpienia porywa od pierwszych stron, jak najbardziej jest oryginalna, wciąga, pobudza, że tak po prostu nie można odłożyć książki. Przebudzenie Morfeusza to nie dająca się kontrolować adrenalina, akcja, kilogramy emocji. Znacznie mniej w tej części scen nasyconych erotyzmem, niemniej jednak pojawiają się.

***

Przez karty III tomu, przewija się dużo różnorodnych bohaterów, zarówno tych znanych, jak i nowych. Pojawia się Przebudzony Adam. To niesamowite, że W KOŃCU zaczął okazywać uczucia, i że w ogóle je posiada. Nie jest już taki oschły, zimny, potrafi pokazać, że mu zależy, potrafi walczyć. Cassandra, poturbowana przez los, pragnie zaznać szczęścia i spokoju wraz ze swoim kochanym synem, ale nie jest łatwo. Ile ta kobieta musi się nacierpieć. Kasia nie oszczędzała Cassandry i w tej części. Biorąc pod uwagę Filipa, nie podobał mi się ten mężczyzna od początku. Niby mu zależało na Cassandrze, ale jak przychodziło co do czego, to wcale nie był taki idealny jakim się przedstawiał. No dobra pomagała Cass, był przy nie, ale co jak co, niektóre jego poczynania w stosunku do kobiety były po prostu tragiczne! No jak tak można... Najpiękniejszą iskierką w tym całym świecie mafii, intryg, niepohamowanych poczynań jest oczywiście postać Tommy'ego – synka Cass, która nadaje subtelności, i kolorowych barw. Biorąc pod uwagę Will'a to mogę tylko powiedzieć „cicha woda brzegi rwie”, nie chce zdradzać więcej.

***

Podobnie jak w poprzednich tomach spotykamy się z lekkim piórem autorki, co oczywiście powoduję, iż książkę czyta się w ekspresowym tempie. Kasia oczywiście manipuluje czytelnikiem, do tego stopnia, że to co sobie zakładamy oczywiście się nie sprawdza. Jakżeby inaczej. Niesamowity klimat - klimat mroku i nieustającej niepewności, cały czas jest zachowany.

***

Przebudzenie Morfeusza pochłonęło mnie do tego stopnia, że zapomniałam o otaczającej mnie rzeczywistości. A wiecie co jest najlepsze? ZAKOŃCZENIE oczywiście. Przeczytałam je chyba z 10 razy i nadal nie mogę uwierzyć, że TAK to się skończyło. Happy endu nie znajdziecie! Nie jest słodko, miło i pięknie. Oj nie jest. Co jak co, ale liczyłam na dobre zakończenie, na wspaniały obrót sprawy, no ale to nie jest w stylu Kasi. Zdecydowanie meta musiała być intensywna, mocna i silna. I taka właśnie jest. Kasia tak pokierowała wszystkimi wydarzeniami, poprowadziła je w taki sposób, aby w rezultacie zostawić Nas czytelników w stanie emocjonalnej rozsypki, rozbicia, rozdarcia. Autorka przejechała szturmem po moich emocjach, co skutkowało utwierdzeniem mnie w przekonaniu, iż Kasia zdecydowanie jest Królową Dramatów. Czy polecam? O rany! Oczywiście, że tak! Przeczytajcie tę trylogię, jeżeli jeszcze tego nie zrobiliście! A jeżeli już przeczytaliście dwa tomu, to nie pozostaje Wam nic innego, aby zapoznać się z treścią tomu będącego zwieńczeniem tej wspaniałej trylogii.

A i jeszcze jedno. Wiem, że ustawia się już do Kasi kolejka w celu popełnienia zbrodni za TAKIE zakończenia, jakie Nam serwuje w swoich książkach. Z pewnością też się w niej ustawię. Niemniej jednak będę wszystkich przekonywać, aby tego nie robili! Bo jeżeli dokonamy mordu, to kto będzie Naszym emocjonalnym dilerem?


http://nie-oceniam-po-okladkach.blogspot.com/2017/06/65-przebudzenie-morfeusza-kn-haner.html

W życiu czytelnika pojawiają się takie trylogie, że po skończeniu ma się ochotę przeczytać je raz jeszcze od początku. Aby poczuć te porywające, efektowne emocje, które udało się Autowi wywołać w czytelniku. Zatracić się w słowach, zapomnieć o całym świecie. Chłonąć historię zdanie po zdaniu, dostrzegać to co umknęło za pierwszym razem. Są to takie trylogie, które...