CUDOWNA - tak mogę opisać TRZYNASTĄ OPOWIEŚĆ w jednym słowie!
To historia dla ludzi kochających opowieści, dla ludzi kochających książki oraz dla ludzi kochających przechadać się wśród zakurzonych półek antykwariatów, nie mających nic przeciwko byciu obserwowanym przez kota, który czasem przebiegnie między ich nogami.

"Każdy ma jakąś historię. To jest jak z rodziną. Możesz nie wiedzieć, kim jesteś, mogłaś ją stracić, ale ona mimo to istnieje. Możesz ją porzucić, możesz się od niej odwrócić, ale nie możesz powiedzieć, że jej nie masz" - oto motto tej powieści.

Narratorką a zarazem biografką naszej historii jest Margaret Lea, która prowadzi spokojne życie poza Londynem mieszkając wraz z rodzicami. Pracuje w księgarni ojca antykwariusza, który tak naprawdę zajął się jej wychowaniem, od czasu do czasu pisze krótkie biografie "o mało znaczących postaciach z historii literatury". Jej świat kręci się wokół książek, listów oraz pamiętników. Poświęca sześć godzin każdej nocy na czytanie lubując się w starych historiach, gdzie może całkowicie zatracić się w romansie, intrydze, zemście, i szaleństwie. Książką do której Margaret odnosi się wielokrotnie zaznaczając, iż jest to jej ulubiona powieść są "Dziwne losy Jane Eyre".
Jak się dowiadujemy również z jej wypowiedzi, nosi bliznę, zarówno fizyczną i emocjonalną od dnia swoich narodzin, kiedy to tragiczne wydarzenie tak bardzo wpłynęło na jej matkę, iż ta nie jest w stanie odnaleźć ani odrobinki szczęścia w swoim życiu.

Kiedy z nienacka otrzymuje list od Vidy Winter, bardzo znanej i lubianej pisaraki, która prosi ją o napisanie historii jej życia, Margaret jest zdziwiona. Sama Vida napisała 66 powieści,mniej lub bardziej znanych, aczkolwiek największą sławę przyniosła jej książka pod tytułem "TRZYNAŚCIE OPOWIEŚCI O ZMIANIE I ROZPACZY", która zawiera dwanaście różnych opowiadań. Jak głoszą plotki zbiór ten oryginalnie miał składać się z trzynastu opowieści, jednakże ta ostatnia nie doczekała się publikacji.

Początkowo zakłopotana faktem, iż została wybrana przez Vidę do tej pracy, chce odrzucić propozycję. Przez wiele lat, Vida Winter karmiła dziennikarzy upiększonymi historiami ze swojego życia, które tak naprawdę mało miały wspólnego z prawdą. Pisarka czerpała mnóstwo przyjemności ze swych kłamstw i snutych opowieści. Zdały się być dla niej o wiele bardziej interesujące niż prawda, jak wyjaśnia Margaret w swoim liście:

"Moim utrapieniem nie są miłośnicy prawdy, lecz sama prawda. Jakąż pomoc, jaką pociechę daje prawda w porównaniu ze zmyśleniem? Na co zda się prawda o połnocy, w ciemności, kiedy wiatr ryczy do komina jak niedźwiedź? Kiedy błyskawice smagają cieniami ścianę sypialni, a deszcz bębni w okno długimi paznokciami? Na nic. Kiedy kamieniejesz w łóżku z przerażenia i zimna, nie spodziewaj się, że przybiegnie ci na pomoc koścista i bezcielesna prawda. Wtedy potrzebujesz pulchnej pociechy zmyślenia. Kojącego, kołyszącego bezpieczeństwa kłamstwa."

Na dzień dzisiejszy problemem Vidy jest brak inspiracji do pisania kolejnych fascynujących powieści, których pisanie stało się sposobem na ignorowanie swojej bolesnej przeszłości, którą przez wiele lat próbowała "usunąć" ze swojej świadomości. Teraz jednak kiedy jej własne życie chyli się ku końcowi, z niezrozumiałych powodów (które pod koniec powieści zostają wyjaśnione) wybrała do tego zadania Margaret, która ulegając fascynacji pisarką, przyjmuje zlecenie.

W taki oto sposób wspólnie z nią ruszamy w daleką podróż do posiadłości Vidy Winter w hrabstwie Yorkshire, gdzie wrzosowiska i kaprysy pogody tworzą melacholijny a zarazem niesamowity klimat przywodzący na myśl dzieła największych angielskich pisarzy.

Poznajemy Vidę....

i......

z każdą kolejną stroną odkrywamy historię jej życia....

A sięga ona Angelfield, "Wioski Angelfield. Domu Angelfieldów. I samej rodziny Angelfieldów." Niewiele dowiadujemy się o samej wsi, ale dom o którym mowa jest zniszczonym dworkiem a rodzina niegdyś zamieszkująca go należała do zamożnych aczkolwiek nie posiadających tytułu arystokratycznego. Pod wieloma względami rodzina ta chyba należy do najbardziej dysfunkcyjnych o jakich kiedykolwiek czytałam. Spotkamy się tutaj z cudzołóstwem, kazirodztwem, porzuconymi dziećmi oraz tymi zrodzonymi z nieprawego łoża, tajemnicami, chorobą psychiczną, przemocą, szaleństwem a i nawet duchem. Jedynymi ludźmi którzy zamieszkują Angelfield oprócz rodziny, są starzejąca się gospodyni zwana "the Missus" oraz ogrodnik John Digence, zwany "Jan - Łopata".

Podczas pisania historii Margaret rezyduje w domu Vidy Winter, a jedynym sprzymierzeńcem biografki wydaje się być czarny kot Shadow, towarzyszący jej niemal wszędzie. Sama historia jest odpowiednio porcjowana podczas spotkań w imponującej bibliotece Vidy, stając się z kartki na kartkę coraz bardziej tajemnicza i ciekawa. W pewnym jednak momencie Margaret uświadamia sobie, że Vida coś ukrywa i nie zdradza wszystkiego...

ponadto....

"Coś" wokół się dzieje... jak nie ogród zostaje "rozkopany" w nocy, to z kolei słychać cichą melodię, "...właściwie nie melodię. Tylko pięć oderwanych nutek".

Angażując się w historię, nasza bohaterka decyduje się na kilka wycieczek do Angelfield aby przyjrzeć się zrujnowanemu domostwu, odkrywając coraz to więcej niespodzianek dotyczących całej historii.

Poznaje Aureliusa...

i......

jego historię.......

Kim jest? czy ma coś wspólnego z rodziną Vidy?

Czy Margaret udając się w tę podróż, odkryje wszystkie tajemnice i pozna prawdę?

Zgłębiając tą niesamowitą historię, można szybko zauważyć, iż Diane Setterfield wzorowała się na powieściach gotyckich i chce odtworzyć historię zawierajacą takie elementy jak wielki dom, jego pracownicy, osobiste dramaty i tajemnice rodzinne. Przyglądając się bliżej naszym bohaterkom (Vida i Margaret) możemy dostrzec podobieństwa w historii ich życia, które rozdrapują stare rany, po to aby historia osiągnęła swój punkt kulminacyjny w burzliwą noc, kiedy to linie telefoniczne przestają działać. JANE EYRE często wspominana w "TRZYNASTEJ OPOWIEŚCI" nabiera nowego znaczenia i staje się ważną częścią całej historii.
Warto wpomnieć, iż tworząc tę historię na podobieństwo największych dzieł, pisarka powieści musiała skoncentrować swą uwagę na silnych, dominujących kobietach. Aby stworzyć chaos, z którego zrodziła się Vida Winter, niezbędnym było usunięcie dominującego wpływu mężczyzn z powieści, czyniąc ich albo szaleńcami niezdolnymi do interakcji z dziewczętami i kobietami pozostających w domostwie Angelfield albo zredukowanie ich do właściwie nic nieznaczącej roli (John-the-dig). Są oni tutaj postaciami drugoplanowaymi. Przypuszczam, że to niewielka cena za stworzenie tak pasjonującej historii.

TRZYNASTA OPOWIEŚĆ to porywająca historia, przepełniona wieloma niespodziankami gdzie pozornie nieszkodliwe uwagi i wydarzenia na początku powieści w rzeczywistości mają wielką wagę podczas finału. To rodzaj powieści, która kusi czytelnika do ponownego przeczytania i obserwowania po raz kolejny sposobu w jaki wszystkie części łączą się w jedną całość niczym rozrzucone puzzle. Jeśli lubicie czytać i zgłębiać dobre historie, Diane Setterfield z całą pewnością ma taką do zaoferowania, wystarczy tylko po nią sięgnąć.

Polecam, bo warto:)

CUDOWNA - tak mogę opisać TRZYNASTĄ OPOWIEŚĆ w jednym słowie!
To historia dla ludzi kochających opowieści, dla ludzi kochających książki oraz dla ludzi kochających przechadać się wśród zakurzonych półek antykwariatów, nie mających nic przeciwko byciu obserwowanym przez kota, który czasem przebiegnie między ich nogami.

"Każdy ma jakąś historię. To jest jak z rodziną. Możesz...