Dawno nie sięgałam po książki ze świata SW, ale nagle coś nie się odwidział i postanowiła do SW wrócić. Więc sięgnęłam po "Utracone gwiazdy". Przyznaje że książka mnie rozczarowała. Na początku zapowiadała się jako dość przyjemna historia o dwóch dzieciakach, których drogi życiowe spowodowały, że w wielkie konflikcie Imperium z Rebelią stanęli po przeciwnych stronach. I owszem początek był przyjemny, natomiast później robi się tylko gorzej. O ile na początku książki, fakt że para dzieciaków zostaje przyjaciółmi, bo marzą o lataniu, a potem także o służbie w imperialnej flocie była przekonywująca, Jednak w dalsze losy bohaterów po rozpoczęciu służby nagle przestały mnie interesować ogóle. Co gorsza trudno mi samej powiedzieć dlaczego ? Czyżby motywacja jaką kierowali się w dorosłym życiu przy dokonywaniu swoich wyborów nie była przekonywający ? A może wiąże się to z nieco przyciężkawym stylem w jakim książka jest napisana co sprawie, że postacie są nieco jednostronne (w tym wypadku po powieść w oryginale nie sięgałam). Zapewne w grę wchodzi jedno i drugie.
Po za drobna uwaga do tłumaczenie - służbowe rozmowy pomiędzy oficerami Imperium są przetłumaczone okropnie -czasami sprawiają wrażenie tłumaczenie przepisanego z translatora. Nasi tłumacze mają różni i czasem dziwne pomysły w tłumaczeniu militarnej s-f, ale tak złych dialogów nie czytałam dawno

Dawno nie sięgałam po książki ze świata SW, ale nagle coś nie się odwidział i postanowiła do SW wrócić. Więc sięgnęłam po "Utracone gwiazdy". Przyznaje że książka mnie rozczarowała. Na początku zapowiadała się jako dość przyjemna historia o dwóch dzieciakach, których drogi życiowe spowodowały, że w wielkie konflikcie Imperium z Rebelią stanęli po przeciwnych stronach. I...