Ostatnio „wzięło” mnie na literaturę obyczajową. Szczerze przyznam, że raczej rzadko na mojej półce goszczą książki inne, niż fantastyczne (powinnam raczej napisać – inne, niż Pratchetta, bo to głównie nim się ostatnio zaczytuję ;p). Ta pozycja była jednak strzałem w dziesiątkę. John Irving w charakterystyczny dla siebie, nieco prześmiewczy sposób zapoznaje nas z dziejami rodziny Berrych. Sprawia, że świat, widziany ich oczami, jest dla nas zupełnie niepodobny do tego, który znamy z własnego życia.
Hotel New Hampshire ma specyficzny urok – czytając, możemy nie zgadzać się z decyzjami bohaterów, możemy dziwić się ich życiowym wyborom, ich nawykom, przyzwyczajeniom. Pytam się jednak: kto z nas nie ma przyzwyczajeń, z których cichaczem śmieją się inni? Czy wszyscy zawsze postępowaliśmy słusznie? Wydaje mi się, że tu leży sens tej powieści. Możemy polemizować z bohaterami, jednak w gruncie rzeczy darzymy ich sympatią. A dlaczego? Bo świat Hotelu New Hampshire jest po prostu prawdziwy, choćby nie wiem jak absurdalny momentami się wydawał.
Historia rodziny Berrych nie jest jednak nudna (taka etykietka przylgnęła bowiem do większości sag rodzinnych). Główną zaletę w tym względzie trzeba przypisać charakterystycznemu stylowi opowiadania, jakim posługuje się Irving. Nie zanudza, nie mnoży faktów i wydarzeń, które ukazują życie codzienne. Każdą sytuację stara się przedstawić w sposób, który rozśmieszy czytelnika (głównie bazuje tu na czarnym humorze), bądź też nim wstrząśnie. Każda z postaci jest skrajnie różna od innych, wszystkie cechuje natomiast skłonność do wpadania w tarapaty. Ważne jednak, że w dużej mierze potrafili oni wyjść z nich obronną ręką.
Powieść jest ciepła i pełna życiowej mądrości, jednak podanej w nieogłupiający czytelnika sposób. Jeżeli ktoś będzie chciał znaleźć w niej coś, na czym będzie mógł się oprzeć w dalszym życiu, na pewno się nie zawiedzie. Wszystkim innym polecam tę książkę jako ciekawą i momentami naprawdę zabawną opowieść o tym, jak żyje się marzycielom we współczesnym (powiedzmy ;p) świecie.

Ostatnio „wzięło” mnie na literaturę obyczajową. Szczerze przyznam, że raczej rzadko na mojej półce goszczą książki inne, niż fantastyczne (powinnam raczej napisać – inne, niż Pratchetta, bo to głównie nim się ostatnio zaczytuję ;p). Ta pozycja była jednak strzałem w dziesiątkę. John Irving w charakterystyczny dla siebie, nieco prześmiewczy sposób zapoznaje nas z dziejami...