Czytając George'a Eliota (a raczej Mary Ann Evans) przypomniały mi się książki Tomasza Manna i JK Kraszewskiego. Ten styl detalicznego opowiadania, wymagający od czytelnika momentami cierpliwości. Te wnikliwe studium ludzkich myśli, przeżyć, rozterek, ci zupełnie zwyczajni bohaterowie, ich codzienność. Wszystko rozłożone na części pierwsze. Miasteczko Middlemarch pokazuje jak nie należy oceniać ludzi po pozorach. Dopingowałam, aby Lyngate wyszedł za piękną i roztropną Rozamundę. Widziałam ich świetlaną przyszłość, tak się pięknie zapowiadało! A jak beznadziejnie rysowały się nadzieje dla Mary i Freda, Dorotei i Willa. Ale życie wywraca wszystko do góry nogami i - na szczęście, bądź nie - należy patrzeć z długiej perspektywy. Doceniamy dobroć i zasady Dorotei, którą na początku uważaliśmy za umartwiającą się i podejmującą dziwne decyzje. Roztropna Celia, okazała się zwyczajna i zachowywała się przewidywalnie (co absolutnie nie jest złe). Bogactwo czy duchowe czy materialne zbudowane na kłamstwie, może rozsypać nasze życie w każdej chwili na małe kawałki - pokazała to historia bankiera. Bohaterem, który w książce od początku do końca wychodzi bez szwanku, nie zmyla nas, jest ojciec Mary (zresztą postaci Mary i jej ojca są z pewnością wzorowane na autorce i jej ukochanym rodzicu). I tak mądrzy, lekkomyślni, idący na skróty i idący pod górę, ambitni, samolubni, szczodrzy i pracowici - wszyscy razem, tacy różni. Oto jesteśmy.
Klasyka u mnie zawsze wysoko!

Jaką determinacją trzeba się wykazać, aby napisać taką książkę jak Miasteczko Middlemarch? Uwielbiam wspomnianych autorów i ich ciągnące się niczym krówki dzieła.

Czytając George'a Eliota (a raczej Mary Ann Evans) przypomniały mi się książki Tomasza Manna i JK Kraszewskiego. Ten styl detalicznego opowiadania, wymagający od czytelnika momentami cierpliwości. Te wnikliwe studium ludzkich myśli, przeżyć, rozterek, ci zupełnie zwyczajni bohaterowie, ich codzienność. Wszystko rozłożone na części pierwsze. Miasteczko Middlemarch pokazuje...