Przeczytałam przed chwilą oceny książki "Kiedy będziemy deszczem" na forum LC; jakże one są różne, jak skrajne i sama zaczynam się zastanawiać co o tej powieści napisać.
Na tę historię można spojrzeć z kilku stron, a mianowicie jako na romans, thriller, a może powieść w pewnym sensie psychologiczną. I ja chyba ten ostatni wątek najbardziej w niej dostrzegłam. Można powiedzieć, że zawód, rozczarowanie, nuda i rutyna małżeńska to temat przerabiany i stary jak świat. Tak, i każdy autor pokaże go z innej strony, na swój sposób, od innego miejsca.

W tym przypadku wszystko zaczyna się od zgłoszenia na policję zaginięcia Ingi de Graaf, która nie wróciła pewnego wieczoru ze spaceru z psem. Historię tej 34-letniej Polki, żony Holendra, matki dwójki kilkuletnich dzieci poznajemy sukcesywnie, na podstawie maili słanych do polskiej przyjaciółki - Magdy. Wyłania się z nich obraz kobiety osamotnionej w swych codziennych zmaganiach z domem, dziećmi, wiecznie zapracowanym mężem, samotnością, brakiem kawałka własnej przestrzeni, chwili dla siebie. I kiedy któregoś dnia Inga postanawia wyrwać się z domu, jej uwagę przyciągają łucznicy, trenujący na odległym stadionie. Sport ją wciąga, jest wreszcie wśród ludzi, z którymi może zamienić kilka słów, z dala od trosk, codzienności. Tam poznaje Robina, młodszego od niej, skrytego, małomównego chłopaka. Rodzi się między nimi więź, która pogłębia się podczas wspólnych spacerów z psami.

Czy ta znajomość, która przerodziła się w coś bardzo ważnego dla obojga, została ostatecznie ukarana, czy to tylko paranoiczne zachowanie psychopatycznego starca doprowadziło do dramatu? Czy szukanie zrozumienia i bliskości u innych ludzi, zawsze musi być złe, dlaczego dopiero po tragedii poszukujemy jej źródła i przyczyn, a nie potrafimy wcześniej dostrzec własnych błędów, wad i niedoskonałości?

Mnie osobiście książka się bardzo podobała; wraz z Ingą byłam w jej życiu - i tym codziennym i tym skrywanym przed światem. I przyznam szczerze, że bardzo jej kibicowałam i bardzo żałuję, że tak dramatycznie ta miłość się skończyła. Podziwiam Robina za szlachetność, dojrzałość i odpowiedzialność.

Przeczytałam przed chwilą oceny książki "Kiedy będziemy deszczem" na forum LC; jakże one są różne, jak skrajne i sama zaczynam się zastanawiać co o tej powieści napisać.
Na tę historię można spojrzeć z kilku stron, a mianowicie jako na romans, thriller, a może powieść w pewnym sensie psychologiczną. I ja chyba ten ostatni wątek najbardziej w niej dostrzegłam. Można...