"Im dłużej panuje cisza, tym trudniej ją przerwać..."

3 główne bohaterki to kolejno babcia- Sabitri, mama- Bela i wnuczka- Tara. Wszystkie popełniały w życiu błędy, odbijające się echem w przyszłości. Książka rozpoczyna się w momencie pisania ostatniego listu Sabitri do wnuczki, w którym wspomina swoje życie począwszy od dzieciństwa. Szczęśliwy zbieg okoliczności, który wydaje się początkowo paszportem do świata marzeń, zmienia bieg historii, a przekorny los przygotuje własny scenariusz. Od tego momentu już nic nie pozostanie takie samo. Niezagojona rana przysporzy jeszcze większych problemów, dając podwaliny problemu relacji matka- córka, co będzie mieć swoje reperkusje. Bela- jej relacje z matką nigdy nie były takie jak powinny, sama mając kiepskie relacje ze swoja mama, ma jeszcze gorsze ze swoja córką.... Jeden incydent w dzieciństwie zapisał się w sercu dziewczynki, nie pozostawiając dość miejsca dla prawdziwej miłości. Tara najbardziej zdegenerowana i chyba nieszczęśliwa z trójki kobiet. Nigdy nie pogodziła się z rozwodem rodziców, po którym definitywnie wyrzuciła z życia matkę. Co odbiło się na jej psychice. Szuka pocieszenia w związku będącym pasmem niepowodzeń i decyzji, których będzie potem żałowała. Tara- po latach odnajduje list od babki, której nigdy nie poznała. Lektura listu okazuje się nie tylko odpowiedzią na wszystkie pytania, ale i swoistym oczyszczeniem- katharsis Sarbitri, rozliczeniem ze sobą i życiem przed śmiercią. Porządki w garażu Beli są niejako odbiciem porządków w życiu, które wiele zmienią.

Książka skłania do refleksji, do zastanowienia się nad sobą, swoimi decyzjami i ich konsekwencjami oraz nad tym, jak życie potrafi być zaskakujące, a los kapryśny. Miotanie się z niezamkniętymi sprawami, niewypowiedzianymi słowami. Jak niedopowiedzenia stwarzają złą przestrzeń, psując relacje. Warto też przyjrzeć się swojej osobie krytycznym okiem, bo po potem może być, i zazwyczaj już jest za późno'

Opowieść jest spisana z perspektywy każdej z trzech bohaterek, i nie tylko Pisana jest trochę fragmentarycznie, czytelnik może złożyć sobie "puzzle" z opowieści, tkanych przez postaci na kształt gobelinu, symbolizującego rodzinę. Każda z kobiet przędzie swoją nitkę, które jednak znajdują wspólny początek i składają się na wspólną całość. Przenikają się. Czyta się szybko. Polecam opowieść jest do bólu prawdziwa, tak jak to bywa w życiu, które nie jest usłane różami. Towarzyszymy całej rodzinie, możemy zaobserwować z pewnego dystansu, zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad relacjami ze bliskimi.

Okładka- jest cudowna egzotyczna, pięknie wykonana przyjemna w dotyku i wykończona pozłacanymi grawerami. Przedstawia kobiece dłonie ozdobione ornamentami henny- mehendi, trzymające bordową różę, której płatki rozsypują się na resztę okładki.


Pełna recenzja na blogu:
http://sapno-main-india-hai.blogspot.com/2017/01/u-stop-bogini-chitry-banerjee.html

"Im dłużej panuje cisza, tym trudniej ją przerwać..."

3 główne bohaterki to kolejno babcia- Sabitri, mama- Bela i wnuczka- Tara. Wszystkie popełniały w życiu błędy, odbijające się echem w przyszłości. Książka rozpoczyna się w momencie pisania ostatniego listu Sabitri do wnuczki, w którym wspomina swoje życie począwszy od dzieciństwa. Szczęśliwy zbieg okoliczności, który...