Zbiór historii opowiadających o problemach imigracji,braku umiejętności opowiedzenia o kulturze i zwyczajach panujących na obczyźnie. Traumatyczne przeżycia mają odzwierciedlenie w przyszłości.Uciekamy od siebie samych,własnych myśli.Czasem zachowujemy się irracjonalnie,po to by zagłuszyć ból,bezdenny krzyk rozpaczy i żalu.Wspomnienia powracają niczym wezbrane fale,zaburzając dotychczasową egzystencję.Zanurzamy się na powrót w leśnej dziczy dzieciństwa,pozwalając eksplodować uczuciom niczym korkowi z butelki,by mogły wypłynąć emocje.Tak bardzo obawiamy się destrukcyjnej samotności,nie potrafimy znaleźć odwagi by opowiedzieć o swych przeżyciach drugiej osobie.Wezbrana tama zalewa umysł i ciało.A jednak pozostajemy samotni w swym bólu i gorzkim rozczarowaniu życiem.
Co sprawia,ze nie potrafimy stanąć w obronie szykanowanego człowieka?Brak pewności siebie,wychowanie,strach przed osądem innych,a może obojętność? Ludzie zakładają maski,ukrywają swoje wnętrze.Boimy się obnażyć nasze własne słabości lub nie chcemy usłyszeć gorzkich słów prawdy o nas samych.Świadomie otulamy się welonem tajemnic,często nie zadajemy pytań ukochanej osobie.Nie drążymy tematu,swobodnie dryfujemy w bezbrzeżnej toni,pozwalając umykać myślom i podejrzeniom. A potem następuje grzmot,burza,która niszczy naiwne marzenia.Obietnica i rozczarowanie.
Człowiek powinien umieć odnajdować radość w tym co robi i doceniać najbliższych,receptą są małe ulotne chwile szczęścia.

Zbiór historii opowiadających o problemach imigracji,braku umiejętności opowiedzenia o kulturze i zwyczajach panujących na obczyźnie. Traumatyczne przeżycia mają odzwierciedlenie w przyszłości.Uciekamy od siebie samych,własnych myśli.Czasem zachowujemy się irracjonalnie,po to by zagłuszyć ból,bezdenny krzyk rozpaczy i żalu.Wspomnienia powracają niczym wezbrane...

9 opowiadań autorstwa Induski zamieszkałej w Kanadzie pokazuje losy indyjskich kobiet rozdartych między dwoma kulturami Indii i Ameryką. To, co łączy wszystkie te opowiadania to to, że budzą one współczucie wobec ich bohaterów, że ich ból staje się nam bliski, że chciałoby im się pomóc. Trudno mi wybrać, które z opowiadań najbardziej poruszyły moje serce. Chyba jednak "Pani Dutta pisze list", "Inteligencja dzikich stworzeń" i "Miłość dobrego człowieka". W pierwszym poruszyło mnie, że świat dziecka tak bliski póki jest ono małe może stać się tak obcy matce, że może ona w nim czuć się jak na wygnaniu, niezrozumiana, zbędna. W drugim świadomość, że można się minąć, nie odpowiedzieć na krzyk tęsknoty, ból samotności kogoś bliskiego i pozwolić jego sercu skamienieć, już niczego nie pragnąć. W ostatnim bliskie mi jest przełamywanie się ku przebaczeniu tego, kto nas skrzywdził i pomoc w tym innej bliskiej osoby świadomej tego jak bardzo niszczy nas żal i zaciętość. Te opowiadania mogą czegoś nauczyć nasze serca.

Oto początki opowiadań:

PANI DUTTA PISZE LIST
Pani Dutta opuszcza swój dom w Kalkucie, by zamieszkać u swojego syna Sagara, ale na miejscu okazuje się, że jej indyjskość razi zamerykanizowaną synową, jest obca jej wnukom. Obecność pani Dutta grozi konfliktem w małżeństwie jej syna. W liście do przyjaciółki pani Dutta podejmuje decyzję...

INTELIGENCJA DZIKICH STWORZEŃ
Starsza siostra przyjeżdża z Sacramento do Vermont odwiedzić swego brata Taruna. Chce go przekonać, by pojechał do Kalkuty zobaczyć się z umierającą matką. Lata temu matka obawiając się, że syn może zginąć z rąk naksalitów okrutnymi słowami odesłała go z Indii na studia do Ameryki. Tam Tarun daremnie szukał bliskości swojej zajętej mężem i dziećmi siostry. Po latach odnajduje go zamkniętego, zamerykanizowanego, pozornie nie potrzebującego więzi rodzinnych z przeszłości...

ŻYCIE OBCYCH LUDZI
Leila.Induska wychowana w Ameryce w sterylnych warunkach, w kulcie dystansu i polegania przede wszystkim a sobie. Przeżywszy odrzucenie przez mężczyznę, ocalona po próbie samobójczej jedzie do nieznanego jej kraju pochodzenia, do Indii. Ogrzana w Kalkucie serdecznością nieznanej jej dotąd ciotki wyrusza z nią na pielgrzymkę w Himalaje. Wędrujące kobiety unikają kontaktu z przynoszącą wg nich nieszczęście wdową, panią Das. Leila zbliża się do niej. Nie wierzy w przesądy. Współczuje nieszczęśliwej kobiecie. Gdy zostaje ona wykluczona z grupy pielgrzymów, Leila schodzi z nią w dolinę. Pierwszej nocy, w której dzielą ze sobą pokój w obskurnym hoteliku, dach spada na głowę Leili. Budzi się w szpitalu otoczona "kraczącymi" o wdowim fatum kobietami...

MIŁOŚĆ DOBREGO CZŁOWIEKA
To historia Moniszy, która porzucona jako nastolatka przez ojca po śmierci ukochanej matki opuszcza Kalkutę udając się na studia do Ameryki. Poślubiwszy tam Indusa Dilipa żyje z nim szczęśliwie ciesząc się rocznym synkiem. Jej amerykańskie życie przepełnione jest wspomnieniami tego, co w danej sytuacji mawiała jej matka. "Miłość dobrego człowieka może uratować ci życie", "Nawet jeśli niebo jest najbardziej błękitne, piorun może uderzyć", "Gniew niszczy", "Jeśli będziesz chcieć każdego traktować wg zasług, kto ujdzie chłosty". Pomagają jej one skonfrontować się ze znienawidzonym za porzucenie ojcem. Podczas wizyty niewidzianego przez 10 lat ojca, Monisza musi zmierzyć się ze swoim gniewem, za którym stoi żal...

TO, CO WIE CIAŁO
Induska Aparna urodziwszy synka rozchorowuje się ciężko. Grozi jej śmierć. Lekarze wzbraniają się przed operacją. Tylko jeden z nich Byron Michaels ma odwagę walczyć o jej życie. Wdzięczna pacjenta dochodząc do zdrowia z umalowanymi ustami bardziej czeka na wizyty lekarza niż męża z synkiem...

ZAPOMNIANE DZIECI
Północne Indie. To opowiadanie dziewczynki bitej przez pijącego i tracącego wciąż pracę ojca. Oboje z młodszym bratem ciężko znoszą ciągłe przeprowadzki, upokorzenia w zmienianych co kilka miesięcy szkołach. Ona marzy o tym, by być córeczką ze wzorcowej rodziny na plakacie reklamującym kontrolę narodzin dzieci. On przepada za opowiadaną przez nią historią o tym, jak rodzice wyprowadzając się w kolejne coraz gorsze miejsce zapomnieli ich wziąć ze sobą...

KIEDY ZAKWITAJĄ KAKTUSY
Maira przyjeżdża z Bombaju do Teksasu, do rodziny swojego starszego brata. Nie mogąc dogadać się z bratową, wbrew radom brata wyrusza zacząć nowe życie w Sacramento, w Kalifornii. Jednak gdziekolwiek się znajduje, osaczają ją wspomnienia z Bombaju. Uciekła z miasta palącego się, rozdartego walkami hindusów z muzułmanami. Do dziś słyszy krzyki gwałconych kobiet, daremnie we wspomnieniach szuka matki, która poświęciła się, aby ją ukryć, uchronić przed zhańbieniem. Maira zaczyna znajdować spokój zamieszkawszy ze skrzywdzoną przez mężczyznę Radżiką...
NIEŚWIADOME BŁĘDY NASZEGO ŻYCIA
Ruczira, Induska w Ameryce szczęśliwie zakochana w poznanym podczas aranżowania małżeństwa Birenie. Radośnie przygotowując się do ślubu wspomina, że w jego przeszłości była biała uzależniona od narkotyków dziewczyna. Pewnego dnia na progu domu Rucziry pojawia się brzemienna Arlene...

BENGALSKIE NAZWY GWIAZD
To opowieść o kobiecie, która wiozła swych synków aż z Ameryki do wioski bengalskiej, by nauczyć ich zapachów swego dzieciństwa, by dać babce szansę na okazanie miłości wnukom. Dzieci cieszą się obcym im światem, a ona wspomina czas, gdy uczyła się zawzięcie, aby wykształcenie umożliwiło jej ucieczkę najpierw do Kalkuty, potem do Ameryki...

Kopiuję mój post blogu valley-of-dance i strony nietylkoindie.pl (tam z ilustracjami)

9 opowiadań autorstwa Induski zamieszkałej w Kanadzie pokazuje losy indyjskich kobiet rozdartych między dwoma kulturami Indii i Ameryką. To, co łączy wszystkie te opowiadania to to, że budzą one współczucie wobec ich bohaterów, że ich ból staje się nam bliski, że chciałoby im się pomóc. Trudno mi wybrać, które z opowiadań najbardziej poruszyły moje serce. Chyba jednak...

Indyjska pisarka Chitra Banerjee Divakaruni, obecnie na stałe mieszkająca w USA, jest jedną z tych kobiet jej narodowości, które mogą o sobie powiedzieć, że mają szczęście – są wolne, wykształcone, robią w życiu to, co kochają, nie krępują ich społeczne nakazy i zakazy. Dlatego mając taki komfort, mogą zrobić dużo dobrego dla tych swoich rodaczek, które tak dużo szczęścia nie miały. Dla tych kobiet z Indii, ale także z całej Południowej Azji, dla których wyzwolenie się z ram, w jakie zostały wtłoczone ciągle jeszcze stanowi problem praktycznie nie do rozwiązania. Które ciągle jeszcze otoczone są nicią przesądów, i od których wciąż otoczenie wymaga zbyt wiele niż są w stanie unieść,
Między innymi dlatego Divakaruni wraz z innymi kobietami jest współtwórczynią organizacji pod nazwą “Maitri” („Maitri” w sanskrycie oznacza „Przyjaźń”),która służy pomocą azjatyckim kobietom w najróżniejszych sprawach, a także zajmuje się problemami przemocy w rodzinie, co wciąż jest przecież jedną z głównych bolączek, zresztą nie tylko w krajach Azji. I dlatego też w hołdzie takim kobietom, swoim rodaczkom, Chitra pisze swoje powieści i opowiadania. Chcąc ukazać, przybliżyć nam ich problemy, ich świat, mentalność tak odmienną od europejskiej czy amerykańskiej, sprawy, z jakimi muszą borykać się codziennie.

„Nieświadome błędy naszego życia” to zbiór dziewięciu opowiadań. We wszystkich główną rolę grają kobiety, a większość z nich opowiada o indyjskich emigrantkach w Ameryce, o ich życiu, doświadczeniach, ale przede wszystkim dotyczą one różnych aspektów zetknięcia się dwóch tak krańcowo odmiennych od siebie kultur jak hinduska i amerykańska. Opowiadania te są poruszającymi historiami o niezrozumieniu, wyobcowaniu, samotności, poczuciu inności ( na przykład opowiadanie
„ Pani Dutta pisze list”),ale także o próbach przezwyciężenia siebie, wyparcia się swojego tła etnicznego, dostosowania się do otaczającej rzeczywistości, próbach bycia kimś innym.
Dla mnie kwintesencją całego zbioru jest ostatnie opowiadanie pod tytułem „Bengalskie nazwy gwiazd” – tutaj z kolei autorka pokazała, że bardzo trudno pozbyć się, zapomnieć o swoim bagażu, jaki wynosimy z dzieciństwa, o doświadczeniach związanych z naszym pochodzeniem. Choćby nie wiem jak zamerykanizowana była rodzina hinduska – jeśli powraca w strony ojczyste( choćby był to tylko pobyt wakacyjny) powracają wspomnienia, rzeczy, które na zawsze są zakodowane w pamięci, bo ”Zapachy dzieciństwa pozostają z tobą na całe życie”¹, a gwiazdy zawsze są tak samo piękne i świecą równie mocno, niezależnie, czy nazwiemy je po bengalsku, czy po angielsku.
Są to wreszcie historie o objawieniu, małym, niespodziewanym błysku, czasem wydarzeniu, które sprawia, że zaczynamy widzieć sprawy w inny sposób, jaśniej, wyraźniej, zaczynamy rozumieć swoje przeznaczenie po to, by móc pogodzić się z losem lub się zbuntować….

Język jakim posługuje się Chitra Banerjee Divakaruni w swoich utworach jest bardzo prosty. Nie znajdziemy tu żadnych perełek językowych, błyskotliwego słowotwórstwa. Opowieść pisana jest językiem potocznym, co nie oznacza, że pozbawionym wdzięku. Nie – jej opowieści płyną – zupełnie tak, jakby były opowiadane podczas pory monsunowej przy ciepłym ognisku. Podczas czytania naprawdę czujemy specyficzną atmosferę, a opisy przygotowywanych potraw sprawiają, że nabieramy ochoty na smakowite luchis, cynamon i kumin pachną tak intensywnie, a na myśl o chrupiących kuleczkach pani- puri cieknie ślinka.

Z pewnością wielka przepaść dzieli nasze postrzeganie świata, naszą, europejską czy amerykańską mentalność od tej, w jakiej wychowywane są kobiety w Indiach. Rzeczą pewną jest, że zetknięcie się tak odmiennych stylów musi wywołać szok kulturowy. We mnie opowieści Chitry Banerjee Divakaruni pozostawią wrażenie, jak w gruncie rzeczy odważne i silne są kobiety indyjskie. Dlatego, że wciąż, mimo przeciwności próbują walczyć, że chociażby podejmują próby bycia sobą…


___________________

¹Chitra Banerjee Divakaruni „Nieświadome błędy naszego życia”, str 216

Indyjska pisarka Chitra Banerjee Divakaruni, obecnie na stałe mieszkająca w USA, jest jedną z tych kobiet jej narodowości, które mogą o sobie powiedzieć, że mają szczęście – są wolne, wykształcone, robią w życiu to, co kochają, nie krępują ich społeczne nakazy i zakazy. Dlatego mając taki komfort, mogą zrobić dużo dobrego dla tych swoich rodaczek, które tak dużo szczęścia...

Nie coś nie zaiskrzyło

Nie coś nie zaiskrzyło