Jesteśmy społecznością, która kocha książki

#malibogowie 👩‍⚕🩺💉 przekornie powiem, że to nie jest zachęcający tytuł, a sama książka optymistyczna, choć myślę, że potrzebna. Przyznaję, miałam obawy przed rozpoczęciem lektury bo chciałam, i bałam się zarazem. Nie wiedziałam, czy jestem gotowa skonfrontować to, co słyszałam z tym, co rzeczywiście tam znajdę. Podświadomie nie chciałam chyba znaleźć też potwierdzenia tego, o czym mówi się głośno, ale i nie mówi nic, chociaż wszyscy wokół wiedzą. Ja przeczytałam i nie żałuję, powiem więcej, myślę, że powinien przeczytać ją każdy, zwłaszcza jeśli ma często do czynienia ze służbą zdrowia…

Autor tłumaczy, dlaczego jest tak, a nie inaczej, tyle że tutaj wszystko jest bardzo względne, bo ma dwie strony medalu. I tak jak dwie osoby patrząc z góry na cyfrę 6, i dla jednej będzie to 6 z jej perspektywy, tak już dla drugiej 9, i obie będą mieć rację. Te przeprowadzone rozmowy pomagają uświadomić nam pewne rzeczy, chociaż czasem nie chce się wierzyć…😱

Technicznie natomiast książkę podzielono na 8 rozdziałów grupujących dany temat, razem z przykładami. Czyta się bardzo szybko, podobała mi się też forma. Tekst rzeczywiście przypomina zapiski z notesu. Naprawdę polecam, ale to dosyć gorzka narracja :-(

https://www.instagram.com/p/CZ685h6MGCx/?utm_source=ig_web_copy_link

#malibogowie 👩‍⚕🩺💉 przekornie powiem, że to nie jest zachęcający tytuł, a sama książka optymistyczna, choć myślę, że potrzebna. Przyznaję, miałam obawy przed rozpoczęciem lektury bo chciałam, i bałam się zarazem. Nie wiedziałam, czy jestem gotowa skonfrontować to, co słyszałam z tym, co rzeczywiście tam znajdę. Podświadomie nie chciałam chyba znaleźć też potwierdzenia tego,...

Pierwsze słowa, jakie cisną się na usta, na dźwięk tytułu, to: klimat, groza, oblepiający mrok niepokój, nieustannie czuć, że coś wisi w powietrzu…

Akcja biegnie dwutorowo, z jednej strony mamy chatkę za wsią, ze schorowaną matką i opiekującą się nią córką, która nie jest taka, jak inne dzieci, a z drugiej małżeństwo z kilkuletnim synkiem, który to po powrocie z lasu, gdzie spędzał dosyć rzadkie wspólne chwile z ojcem, powraca nie taki sam, co tylko matka może zauważyć, i od razu wyłapuje, że coś jest nie tak. Celowo nie zagłębiam się w szczegóły fabuły, jednak wypada napisać, co wywołało największe emocje podczas lektury. W książce znajdą się też wątki obyczajowe, ja jednak postanowiłam skupić się na metafizyce, bo tym kupiła mnie @annamusiałowicz.

Czytałam #kuklanylas już jakiś czas temu, i trochę zajęło mi zebranie myśli odnośnie tej książki #dlamnienowe. Chyba pierwszy raz miałam okazję sięgnąć po taką czystą grozę (jak w mocnym filmie), chociaż znajdziemy też wątek obyczajowo-kryminalny. Podejrzewam jednak, że nie jest to pozycja dla wszystkich, jest w pewien sposób specyficzna, ale to już kwestia preferencji. Ja jestem zdecydowanie na tak. I to z kilku powodów, aczkolwiek pierwszym i kluczowym jest niesamowity klimat, głęboka metafizyka (co kocham, i do znudzenia powtarzam przy każdej recenzji). Zaznaczę tutaj jednak, że moja opinia jest mocno subiektywna, ze względu na pewien zabieg stylistyczny zastosowany przez Autorkę, jakim jest personifikacja lasu, bowiem las ma dużo miejsca w moim sercu, a jest on tutaj głównym bohaterem, silnym, konsekwentnym, majestatycznym. Bohaterów łączy mistyczna więź z lasem. Drzewa rządzą, wymierzają karę. Człowiek jest wobec nich bezradny... Ten las wchłania, rezonuje w czytelniku. Można tam zabłądzić, ale także…zagubić siebie. Atmosfera z każdą stroną gęstnieje…

Kolejną sprawą nie do pominięcia, jest relacja matki i córki, oraz to, do czego to może doprowadzić, kiedy matka, której towarzyszy nieutulony żal z przeszłości, notabene porusza niebo i ziemię w imie pojętego przez siebie dobra dziecka... Mamy tutaj dwie takie postacie, ale do mnie bardziej przemówiła staruszka- matka Natalki. À propos dziewczyny, wypadek z dzieciństwa zdeterminował przyszłość zarówno jej samej jak i jej bliskich. Przeznaczenia nie da się oszukać, zawsze znajdzie swój cel.

Zakończenie składa się w spójną i niepokojącą całość, liryczną i smutną historię.
Dostajemy odpowiedzi na swoje pytania. P.S. Posłowie jest creepy…

Pierwsze słowa, jakie cisną się na usta, na dźwięk tytułu, to: klimat, groza, oblepiający mrok niepokój, nieustannie czuć, że coś wisi w powietrzu…

Akcja biegnie dwutorowo, z jednej strony mamy chatkę za wsią, ze schorowaną matką i opiekującą się nią córką, która nie jest taka, jak inne dzieci, a z drugiej małżeństwo z kilkuletnim synkiem, który to po powrocie z lasu,...

To od razu z wysokiego C- co mi się podobało w tej książce?
Wiele, ale do rzeczy, po pierwsze na pewno to, że akcja nie zwalnia tempa od samego początku. Tam się non stop coś dzieje, nie sposób nie przewrócić kolejnej strony i odłożyć książkę. Jest wiele wątków, ale wszystkie stanowią spójną całość w perspektywie całej historii.

Narracja pierwszoosobowa- dzięki czemu na bieżąco śledzimy to, co dzieje się w głowie bohaterki (a dzieje się dużo). Poznając całą historię jej życia, dostajemy odpowiedzi na wszystkie pytania, co pozwala zrozumieć jej motywacje i sposób postępowania. Wszystkiego jednak dowiadujemy się na końcu. Tu nic nie dzieje się przypadkiem. Pola to postać, która przeszłą tak wiele złego w życiu. Kiedy wydaje się, że wszystko jest już dobrze, w życiu zapanowała harmonia, jeden telefon, który wyrywa ją ze snu, zmienia wszystko, a to jeszcze nie koniec mrocznego scenariusza, które napisało dla niej życie. Wszystko, co zbudowała, obraca się w pył, także obraz męża w jej oczach. (Podczas żałoby zajmuje się rozgrzebywaniem jego tajemnic, które po sobie pozostawił, co może wprowadzać czytelnika w lekkie zmieszanie, bowiem skąd bierze na to siły, kiedy równolegle trwają poszukiwania synka). Bardzo lubię książkach, to, jak mogę zanurzyć się w psychice bohatera.

Podsumowując, to thriller psychologiczny doskonały. Intryga, piętrzące się tajemnice i pytania, wątek metafizyczny (który uwielbiam), symbole oraz tempo narracji i to, jak pajęczyna niepokoju oplata podczas lektury, buduje niezapomniany klimat. Powiedzieć, że zakończenie jest zaskakujące, to jak nic nie powiedzieć. Wbija w przysłowiowy fotel, ja ani przez chwile nie zbliżyłam się do prawdy, aż do zakończenia. Mój umysł w pewnym momencie podążył utartą ścieżką stereotypów. Metaforyczny tytuł. Do mnie osobiscie bardzo trafne porównanie. Opowieść mroczna, klimatyczna, smutna, lekko surrealistyczna, ze względu na wiele symboli. Oniryczny motywzaspokoil moj glod metafizyki. Takze moje oczekiwania spelnione. Metaforyczny tytuł. Do mnie osobiscie bardzo trafne porównanie. Opowieść mroczna, klimatyczna, smutna, lekko surrealistyczna, ze względu na wiele symboli. Oniryczny motyw zaspokoił mój głód metafizyki. Takze moje oczekiwania spelnione.

Autorka w swoim tytule porusza wiele trudnych aspektów życia- jak strata, żałoba, molestowanie seksualne, ciężkie dzieciństwo i relacje z rodzicami, bezsilność, mroczne zakątki umysłu ludzkiego, zagłuszanie traumatycznych wydarzeń i tego skutki, dramat matki i żony. I kluczowe- stawienie czoła prawdzie, i własnym demonom z przeszłości, (nie) radzenie sobie z nimi. Jaką cenę trzeba zapłacić za dawne błędy.? Czytelnik może odczuć wiele emocji od przejmującego smutku, przez złość.

To od razu z wysokiego C- co mi się podobało w tej książce?
Wiele, ale do rzeczy, po pierwsze na pewno to, że akcja nie zwalnia tempa od samego początku. Tam się non stop coś dzieje, nie sposób nie przewrócić kolejnej strony i odłożyć książkę. Jest wiele wątków, ale wszystkie stanowią spójną całość w perspektywie całej historii.

Narracja pierwszoosobowa- dzięki czemu na...