Proza Gabo jest dosyć specyficzna i wymaga od czytelnika trochę cierpliwości. W "Miłości..." fabuła rozwija się raczej leniwie, brak tu dynamicznej akcji (może poza przezabawną historią z papugą z początku książki), rozdziały są nieznośnie długie, a styl mocno gawędziarski. Długo nie mogłem się "wkręcić" w tę powieść i myślałem nawet czy nie odłożyć jej na półkę. Przez podobny kryzys przechodziłem już jednak parę lat temu podczas lektury "Stu lat samotności", której ukończenie dało mi ostatecznie dużą satysfakcję, więc i tym razem przemogłem się i wziąłem za czytanie.

Bardzo słusznie postąpiłem.

"Miłość..." w sposób nietypowy i bardzo intrygujący podchodzi do, wydawałoby się, zgranych już nieco zagadnień miłości, namiętności i małżeństwa. Czy można kochać więcej niż jedną kobietę? Czy istnieje wieczna miłość? Czy możliwe jest małżeństwo bez miłości? Te i inne pytania zadaje w tej powieści autor, dając zarazem błyskotliwe, choć czasem niepełne odpowiedzi.

Ciekawe jest też to, że marquezowski Romeo, Florentino Ariza, to w gruncie rzeczy ponury, egocentryczny, lubieżny staruch. Teoretycznie sympatia jest ostatnią rzeczą, jaką może budzić w czytelniku tego typu persona. A jednak z jakiegoś powodu jakby "kibicowałem" mu w tej pogoni za kobietą, którą uważał za miłość swego życia. Z czego to wynikało? Wygląda na to, że niejako dałem się złapać na ten sam haczyk, co dziesiątki kobiet w życiu tego małomównego mężczyzny z wypomadowanymi wąsami - ulitowałem się nad nim. Iście mistrzowski trick kolumbijskiego pisarza.

Proza Gabo jest dosyć specyficzna i wymaga od czytelnika trochę cierpliwości. W "Miłości..." fabuła rozwija się raczej leniwie, brak tu dynamicznej akcji (może poza przezabawną historią z papugą z początku książki), rozdziały są nieznośnie długie, a styl mocno gawędziarski. Długo nie mogłem się "wkręcić" w tę powieść i myślałem nawet czy nie odłożyć jej na półkę. Przez...