Nie popadam w zachwyt nad kolejną powieścią Waldemara Łysiaka. Autor również tym razem rozprawia się z komunizmem, zdrajcami ojczyzny, homoseksualizmem, feminizmem, Kościołem... można powiedzieć: ot, cały Łysiak, specyficzny współczesny rycerzyk. Posługuje się językiem ironicznym i przy tym wulgarnym. Główny bohater jest niepokorny, zadufany w sobie. Takim sposobem przedstawiania poglądów autor naraża się czytelnikom swoich wspaniałych opracowań książkowych o Napoleonie, Francji, Włoszech; jego wcześniejszy dorobek literacki uważam za o wiele lepszy, bo był skupiony na faktach i napisany pięknym językiem. Z przykrością stwierdzam, że nie podoba mi się beletrystyka Waldemara Łysiaka prezentowana w "Kielichu".

Nie popadam w zachwyt nad kolejną powieścią Waldemara Łysiaka. Autor również tym razem rozprawia się z komunizmem, zdrajcami ojczyzny, homoseksualizmem, feminizmem, Kościołem... można powiedzieć: ot, cały Łysiak, specyficzny współczesny rycerzyk. Posługuje się językiem ironicznym i przy tym wulgarnym. Główny bohater jest niepokorny, zadufany w sobie. Takim sposobem...

Książka z gatunku nic specjalnego. Z plusów to jak zawsze u Łysiaka dużo ciekawych ciekawostek historyczno literackich ( które potem trzeba sprawdzić) co oczywiście jest też minusem, bo jest ich czasami nazbyt dużo. Fabuła nie jest bardzo wciągająca i według mnie nie do końca spójna, ale nie można tez bardzo na nią narzekać.

Książka z gatunku nic specjalnego. Z plusów to jak zawsze u Łysiaka dużo ciekawych ciekawostek historyczno literackich ( które potem trzeba sprawdzić) co oczywiście jest też minusem, bo jest ich czasami nazbyt dużo. Fabuła nie jest bardzo wciągająca i według mnie nie do końca spójna, ale nie można tez bardzo na nią narzekać.

Po tylu latach zebralem sie by po raz drugi przeczytac...Wniosek?

50% filozoficznych mysli autora moglo by nie byc....
Denerwujäcy wzör kobiety Pana Lysiaka. Chyba przezyl prywatnä traume porzucenia,bo dla Lysiaka wszystkie kobiety to kurwy i cichodajki! Pan sie myli Panie Lysiak.
Wszedzie wyskakujäcy Bonaparte......

Pistolet Glock nie jest z porcelany!! Jest Polimerowo stalowy!
Glocka i HSa nie mozna odbezpieczyc ( Lance przed akcjä odbezpiecza obydwa pistolety ) - obydwa modele broni majä bezpieczniki wewnetrzne, a HS dodatkowo trzeci w rekojesci / naciskowy /.

Z czym sie zgadzam w 100% - dla mnie HS, szczegölnie XD Mod 2 jest najlepszym pistoletem, ale to juz poza ksiäzkä.

Sama ksiäzka byla by ciekawsza i fajna gdyby ograniczala sie do wätku kryminalnego. Pierwszych 100 stron mozna by wyrwac i nic by sie nie stacilo...a sam kielich jest jedynie dodatkiem do filozofowania i gadulstwa autora

Po tylu latach zebralem sie by po raz drugi przeczytac...Wniosek?

50% filozoficznych mysli autora moglo by nie byc....
Denerwujäcy wzör kobiety Pana Lysiaka. Chyba przezyl prywatnä traume porzucenia,bo dla Lysiaka wszystkie kobiety to kurwy i cichodajki! Pan sie myli Panie Lysiak.
Wszedzie wyskakujäcy Bonaparte......

Pistolet Glock nie jest z porcelany!! Jest Polimerowo...

„Kielich” to powrót do stylistyki znanej z najlepszej powieści Łysiaka, „Fletu z mandragory”. I choć – z tego co pamiętam – ogólnie fajnie mi się czytało, to trudno z jednej strony uciec od porównań, z drugiej nie zauważyć, że fabuła została jednak mocno okrojona na rzecz nadmiernego gadulstwa protagonisty-narratora i pozostałych bohaterów.

Ilość zawartych tu wykładów na tematy wszystkie (sztuka, polityka, kobiety, przyjaźń, życie itd. itp.) męczy. Pomijam już jak drażnić może radykalizm i bijące z tych sądów przeświadczenie o własnej nieomylności. Wracając do porównań z „Fletem z mandragory” – choć znów pojawiają się oniryczne motywy, to jednak cały świat przedstawiony jest zbudowany dużo mniej sugestywnie i robi raczej dość teatralne wrażenie.

Łysiak może też irytować nie tylko tonem wszechwiedzącego, ale i sztucznością dialogów, bo tu niemal każdy gada tu jakby zżarł encyklopedię i popił kanonem – sami mądrale, cholera, a każdy następny bardziej wyszczekany od poprzedniego. Szkoda tylko, że brzmią jak jeden i ten sam człowiek. Tak więc: bywało dużo lepiej, a niestety potem (tj. w następnych powieściach) będzie już tylko gorzej.

„Kielich” to powrót do stylistyki znanej z najlepszej powieści Łysiaka, „Fletu z mandragory”. I choć – z tego co pamiętam – ogólnie fajnie mi się czytało, to trudno z jednej strony uciec od porównań, z drugiej nie zauważyć, że fabuła została jednak mocno okrojona na rzecz nadmiernego gadulstwa protagonisty-narratora i pozostałych bohaterów.

Ilość zawartych tu wykładów na...

Jak zwykle robiący wrażenie popis erudycji oraz chyba wykładnia filozofii autora.
Nie polecam osobom, którym przeszkadza nadmierny wulgaryzm.

Jak zwykle robiący wrażenie popis erudycji oraz chyba wykładnia filozofii autora.
Nie polecam osobom, którym przeszkadza nadmierny wulgaryzm.

Kto wcześniej czytał "Statek", "Flet z Mandragory" lub "Cenę" może mieć nieodparte wrażenie, że Łysiak się trochę powtarza. Jednak moim zdaniem jest to bardzo dobra powieść, której dużym atutem jest specyficzny klimat stworzony przez autora.

Kto wcześniej czytał "Statek", "Flet z Mandragory" lub "Cenę" może mieć nieodparte wrażenie, że Łysiak się trochę powtarza. Jednak moim zdaniem jest to bardzo dobra powieść, której dużym atutem jest specyficzny klimat stworzony przez autora.

Zazwyczaj nie oceniam i nie recenzuję książek które mi się nie spodobały, uznając, że może nie były dla mnie albo ich nie zrozumiałem. Ale dysproporcja pomiędzy tym co dostałem, a oceną na lubimyczytac.pl zmusiła mnie do zabrania głosu.

Stek bzdur, uprzedzeń, autorskich "mądrości", sexofobii podszytej niezdrową fascynacją i wszelkich innych strachów. Wszystko to, żeby było choć trochę strawne i nie przypominało monologu skrzywdzonego człowieka zostało podlane kiepską fabułą i dialogami rodem z filmów klasy B. Najlepiej tę powieść opisuje cytat z niej samej, który został użyty do opisania powieści Manna: "gniot pełny mizdrzenia się i mądrzenia"

Zazwyczaj nie oceniam i nie recenzuję książek które mi się nie spodobały, uznając, że może nie były dla mnie albo ich nie zrozumiałem. Ale dysproporcja pomiędzy tym co dostałem, a oceną na lubimyczytac.pl zmusiła mnie do zabrania głosu.

Stek bzdur, uprzedzeń, autorskich "mądrości", sexofobii podszytej niezdrową fascynacją i wszelkich innych strachów. Wszystko to, żeby...

Męczyłam się srodze brnąc przez tę książkę. Nie dla mnie styl Łysiaka, jego erudycja, wplatanie obco i trudno brzmiących wyrażeń oraz odnośniki literackie i historyczne. Doczytałam do pewnego momentu dając sobie nadzieję, ze sie coś rozkręci, zainteresuje, ale ogarnęła mnie irytacja i zdecydowałam, że przecież nie muszę czytać czegoś, co kompletnie nie wciąga.

Męczyłam się srodze brnąc przez tę książkę. Nie dla mnie styl Łysiaka, jego erudycja, wplatanie obco i trudno brzmiących wyrażeń oraz odnośniki literackie i historyczne. Doczytałam do pewnego momentu dając sobie nadzieję, ze sie coś rozkręci, zainteresuje, ale ogarnęła mnie irytacja i zdecydowałam, że przecież nie muszę czytać czegoś, co kompletnie nie wciąga.

Książka bardzo dobra i zasługuje na 9/10 jak ta lala ale Panie Łysiak wstawiając przypisy do "curriculum vitae", "playboya" lub "perpetuum mobile" z premedytacją chce Pan rozszerzyć zakres czytelników z kulturowej elity do jak żeś to sam Pan nazwał "czeladników kulturalnego szlachectwa". No chyba, że zależy na ilości sprzedanych egzemplarzy.

Książka bardzo dobra i zasługuje na 9/10 jak ta lala ale Panie Łysiak wstawiając przypisy do "curriculum vitae", "playboya" lub "perpetuum mobile" z premedytacją chce Pan rozszerzyć zakres czytelników z kulturowej elity do jak żeś to sam Pan nazwał "czeladników kulturalnego szlachectwa". No chyba, że zależy na ilości sprzedanych...

fantastyczna, ciekawa, mądra

fantastyczna, ciekawa, mądra