Styl autorów jest bardzo prosty - na pierwszy rzut oka widać, że to pozycja pisana z myślą o młodszym czytelniku. Pasuje mi to zresztą do wizji małżeństwa piszącego razem książkę. Przez akcję przewija się humor, wzruszenie oraz lekka groza.

Willie dostaje pannę Drake od swojej ciotki Amelii. Jednak panna Drake nie wyobraża sobie, że to dziewczynka miałaby ją posiadać - i to jest najzabawniejsze. Dziesięciolatka uparcie wierzy, że smoczyca należy do niej, a panna Drake uważa, że to dziewczynka została jej pupilkiem. Pomimo początkowej niechęci odkrywa jednak w dziecku przyjaciółkę. Cała akcja za to utrzymuje tempo dziecięcej opowieści - na tyle szybko, aby nie zanudzić młodszego czytelnika, ale jednak na tyle wolno, aby mógł on zrozumieć, co się dzieje. Autorzy zbudowali bardzo ciekawą społeczność magiczną, w którą może się on zagłębić, ale pozostawili też pewien margines niedopowiedzenia, dzięki czemu dziecko może wyobrazić sobie dalszy ciąg historii, a dorosły wysilić wyobraźnię bardziej niż przy typowo młodzieżowych pozycjach, jakie są dostępne na współczesnym rynku.

Panna Drake to zrzęda, ale w taki zabawny sposób, ponieważ ona wcale się z tą opinią nie zgadza. Ponadto, jako narratorka, opowiada nam wszystko w miarę szczegółowo i z masą własnych uwag. Każdy rozdział rozpoczyna się jej poradą co do wychowania oswojonego. Jej kreacja jako smoka jest również ciekawa i oryginalna. Willie za to jest bystrą dziesięciolatką, której szczerze współczuję. W tym wieku musiała się zmierzyć z problemami, jakie powinny zaprzątać raczej głowę dorosłych. Było mi tak smutno, gdy tłumaczyła, dlaczego zamiast kupnych warcabów, ma narysowaną planszę oraz wycięte z kartonu figurki. Zdecydowanie potrzebowała przyjaciółki, ale i opiekunki, ponieważ jej mama miała sama wystarczającą ilość problemów, a i tak starała się zapewnić Winnie jak najlepsze dzieciństwo.

Książka, choć trochę naiwna dla starszego czytelnika, powinna się spodobać osobom w każdym wieku. Dlaczego tak uważam? Ponieważ sam przekaz treści, jak i cudowne ilustracje (autorstwa M. GrandPre) zmuszają wyobraźnię do pracy. Autorzy w prosty sposób pokazali tak wiele: ból straty, potrzebę przyjaźni, budowanie zaufania. Zdecydowanie polecam! :)

Styl autorów jest bardzo prosty - na pierwszy rzut oka widać, że to pozycja pisana z myślą o młodszym czytelniku. Pasuje mi to zresztą do wizji małżeństwa piszącego razem książkę. Przez akcję przewija się humor, wzruszenie oraz lekka groza.

Willie dostaje pannę Drake od swojej ciotki Amelii. Jednak panna Drake nie wyobraża sobie, że to dziewczynka miałaby ją posiadać - i...