Tetralogia „Odyseja kosmiczna” jest jak wielka impreza nie do końca udana. Tom pierwszy to powitanie przez gospodarza wieczoru, który obiecuje nam dobrą zabawę i moc atrakcji. Tom drugi – czyli impreza się rozkręca, na stół wjeżdża super kolacja, pyszny alkohol, DJ serwuje nam rewelacyjną muzykę. Tom trzeci można porównać do swoistego impasu na tejże imprezie – wieje nudą bo wszyscy się obżarli, co najmniej połowa się upiła i nie widzi już na oczy a parkiet pusty, bo wszyscy padają z nóg. Tom czwarty, finałowy, przyrównałbym do wielkiego pokazu sztucznych ogni, który gospodarz trzymał w zanadrzu. W zamierzeniu miało to być przepiękne widowisko, w efekcie okazało się, że to ledwie zimne ognie, które szybciej zgasły niż je zapalono. I tak było z tomem czwartym…

Nie jest on co prawda tak koszmarnie nudny i powolny jak tom trzeci ale w dalszym ciągu jest nudno. Jest wielkie boom na początku a potem tylko gadanie, gadanie, gadanie…. Napięcia tu właściwie zero, miałem nadzieję, że próba powstrzymania Monolitu owo napięcie przywróci, obiecało to wyścig z czasem, walkę z nierównym przeciwnikiem, pełną nerwów i zwrotów akcji ale nic takiego nie nastąpiło. Chociaż w sumie czemu ja się dziwię, nie tak łatwo napompować balon, który wcześniej ktoś przebił….

Koszmarne marnotrawstwo jeśli chodzi o świetną historię. I zrobił to taki człowiek jak Clarke, z takim talentem i z tak potężną wyobraźnią. Rozczarowanie to mało powiedziane. Miałem zamiar przeczytać cykl Clarke’a o Ramie ale chyba jednak sobie daruję.

Tetralogia „Odyseja kosmiczna” jest jak wielka impreza nie do końca udana. Tom pierwszy to powitanie przez gospodarza wieczoru, który obiecuje nam dobrą zabawę i moc atrakcji. Tom drugi – czyli impreza się rozkręca, na stół wjeżdża super kolacja, pyszny alkohol, DJ serwuje nam rewelacyjną muzykę. Tom trzeci można porównać do swoistego impasu na tejże imprezie – wieje nudą...