Jack Reacher w ekstremalnie wysokiej formie. Wszystko, czego oczekuję od tego typu literatury sensacyjnej. Żadnego tam poprawnopolitycznego babrania się w aresztowanie bandziorków. Prosta, krotka piłka.
Dlaczego tak lubię Reachera? Oto esencja natury Jacka w krótkiej rozmowie z partnerką agentką:
„W końcu zadała nieuniknione pytanie.
— Nie jest ci przykro z powodu tego faceta?
— Jakiego faceta? — odparłem.
— Tego, który umarł.
— Masz na myśli faceta, którego zamordowałem z zimną krwią?
— Powiedzmy.
— Był z niego prawdziwy twardziel.
— Nie jest ci przykro?
— Nie — odparłem.
— Naprawdę?
— A tobie jest?
— Trochę.
— Nic mu nie zrobiłaś.
— Mimo to.
— Facet miał wybór — powiedziałem. — Mógł spędzić życie, pomagając starszym paniom przechodzić przez ulicę. Mógł pracować jako wolontariusz w bibliotece. Przypuszczam, że mają tutaj jakąś bibliotekę. Mógł zbierać pieniądze na głodne dzieci w Afryce albo na to, na co je dzisiaj zbierają. Mógł zrobić bardzo wiele dobrych rzeczy. Ale nie zrobił. Wybrał co innego. Zdecydował, że będzie żył, wymuszając haracze i krzywdząc ludzi. Pewnego dnia otworzył niewłaściwe drzwi i to, co mu się przydarzyło, to jego problem, nie mój. Poza tym do niczego się nie nadawał. Marnował dobre jedzenie. Był zbyt głupi, żeby żyć.
— Głupota nie jest zbrodnią. A poza tym w Wielkiej Brytanii nie ma kary śmierci.
— Teraz już jest.”
Doskonała, zakręcona akcja.
Doskonałe postaci kobiece — panie, których można się bać.
Jak zwykle realistyczne walki, realistyczne rozważania o broni.
A zdarzenia sprzyjające, jak nagły podmuch wiatru zmieniający lot kuli - dobrze uzasadnione.
Dla mnie Lee Child jest absolutnym mistrzem gatunku.
Ma we mnie wielbiciela.
I jeszcze to specyficzne poczucie humoru:
„— Przychodząca wiadomość — wyjaśniła i spojrzała na wyświetlacz. — Od generała O’Daya. Chce wiedzieć, dlaczego zalegliśmy w jednym miejscu.
— Powiedz mu, że odpoczywamy.
— Wie, że nie jesteśmy w naszym hotelu. Dzięki GPS-owi.
— Powiedz mu, że jesteśmy w kinie. Albo w teatrze. Albo w muzeum. Powiedz, że się ukulturalniamy. Albo malujemy paznokcie. Powiedz, że jesteśmy w gabinecie odnowy biologicznej.
— Wie, że to nieprawda. Sprawdził nas pewnie na Google Maps. Na Street View. Wie, gdzie jesteśmy.
— Więc po co pyta?
— Chce wiedzieć, dlaczego się nie przemieszczamy.
— Powiedz mu, żeby się zrelaksował. Mikrozarządzanie z odległości pięciu tysięcy kilometrów nie ma sensu."
Książkę oczywiście polecam fanom gatunku i nie tylko.

Jack Reacher w ekstremalnie wysokiej formie. Wszystko, czego oczekuję od tego typu literatury sensacyjnej. Żadnego tam poprawnopolitycznego babrania się w aresztowanie bandziorków. Prosta, krotka piłka.
Dlaczego tak lubię Reachera? Oto esencja natury Jacka w krótkiej rozmowie z partnerką agentką:
„W końcu zadała nieuniknione pytanie.
— Nie jest ci przykro z powodu tego...