Mimo że pokusa porównania świetnego filmu z książką, na podstawie której powstał, jest najzupełniej zrozumiała (sam jej zresztą uległem), przychylam się do opinii tych, których książka rozczarowała. Wprawdzie zaczyna się ona bardzo ciekawie, brak w niej jednak – jak słusznie zauważyła Rox15 – tytułowego prestiżu.

Na pierwszych stronach narrator ukazuje sztukę magii jako pakt zawierany podczas przedstawienia między magikiem a widzem i tak samo mówi on o relacji między nim jako autorem dziennika a czytelnikiem, tego dziennika odbiorcą. Pakt, w którym obie strony zgadzają się na pewne warunki: pokazanie widzowi, że to, co za chwilę zobaczy, jest czymś zwyczajnym, prawdziwym, i przyzwolenie widza na utrzymywanie go w tej świadomości, w iluzji, tajemnicy i niedopowiedzeniu, na potrzeby spektakularnego końca pokazu. Niestety, na zakończenie samej powieści autor każe czekać zbyt długo, od pewnego momentu spowalnia i rozrzedza akcję nieistotnymi zdarzeniami i wątkami, nie dając po drodze żadnego kawałka układanki, które stopniowo ujawniane, utrzymałyby uwagę czytelnika aż do ostatniej strony.

W efekcie „finisz, [który] – zdaniem Pani Uporządkowanej – jest dość zaskakujący, szczególnie dla tych, którzy oglądali film”, to wabik zbyt słaby, zbyt rozmyty nużącą lekturą całej reszty tej powieści, żeby warto było poświęcać czas na jego poznanie, kiedy wokół jest tyle innych, ciekawszych i udanych książek. By zatem ująć rzecz w klamrę, podkreślony przez Andzię zachwyt autora tej średnio napisanej powieści nad jej frapującą ekranizacją jest jeszcze bardziej zrozumiały niż pokusa podróży w drugą stronę – od filmu do książki. Podróży, niestety, nieudanej.

Mimo że pokusa porównania świetnego filmu z książką, na podstawie której powstał, jest najzupełniej zrozumiała (sam jej zresztą uległem), przychylam się do opinii tych, których książka rozczarowała. Wprawdzie zaczyna się ona bardzo ciekawie, brak w niej jednak – jak słusznie zauważyła Rox15 – tytułowego prestiżu.

Na pierwszych stronach narrator ukazuje sztukę magii jako...