Ryszard Kapuściński – to nazwisko zna chyba każdy, a fani reportażu zaczytują się w jego książkach. Pomimo tak dużego rozgłosu, a może właśnie dlatego, zajęło mi trochę czasu nim sięgnęłam po jego reportaże. Jako pierwszy wpadł w moje ręce tytuł „Jeszcze dzień życia”, czyli opis narodzin wolnej Angoli.
Pomimo, że książka jest dosyć krótka, wywiera ona na czytelniku ogromne wrażenie. Każda strona niesie relacje z wydarzeń, które zapadają głęboko w pamięć. Dla jednego będzie to opis miasta zamkniętego w skrzyniach, dla drugiego epizod z kobietą-żołnierzem dla jeszcze innego opis spotkania z posterunkiem lub przejazd niezwykle niebezpieczną drogą do Pereira de Eca. Chociaż najprawdopodobniej czytelnik zapamięta to wszystko i nie raz będzie wracał myślami do opisanych w książce przeżyć Kapuścińskiego.
„Jeszcze dzień życia” pochłania czytelnika bez reszty i czasami aż trudno uwierzyć, lub po prostu nie chce się uwierzyć, że te wszystkie wydarzenia miały rzeczywiście miejsce. Lekturę tę czyta się bardziej jak powieść niż jak reportaż. Od pierwszej strony czytelnik wpada w środek wydarzeń. Dlatego też tym, którzy nie wiedzą nic o historii Angoli oraz o wydarzeniach z końca 1975 roku doradzam przeczytanie najpierw ostatniego rozdziału, zatytułowanego „A B C”. Jak sama nazwa sugeruje, jest to zarys historii, dzięki któremu znacznie łatwiej będzie odnaleźć się w opisywanych wydarzeniach.

Ryszard Kapuściński – to nazwisko zna chyba każdy, a fani reportażu zaczytują się w jego książkach. Pomimo tak dużego rozgłosu, a może właśnie dlatego, zajęło mi trochę czasu nim sięgnęłam po jego reportaże. Jako pierwszy wpadł w moje ręce tytuł „Jeszcze dzień życia”, czyli opis narodzin wolnej Angoli.
Pomimo, że książka jest dosyć krótka, wywiera ona na czytelniku ogromne...