Wyobrażacie sobie, że wasze małżeństwo jest aranżowane, a całe życie ma z góry jasno zaplanowany schemat? Że panuje rygorystyczna moralność zmuszająca Was do tłamszenia uczuć oraz MUSICIE się dostosować do konwenansów społecznych? Emily Bronte bardzo dobitnie ukazała epokę wiktoriańską. Zrobiła to tak realistycznie, że nie sposób samemu przenieść się na wietrzne wzgórza Yorkshire i przeżywać wraz z panem Lockwoodem opowieść, jaką raczyła go poczciwa pani Dean. Podwójna narracja sprawia, że choć to Edgar i Izabella najbardziej zasługują na pozytywne uczucia bo przecież to oni nieszczęśliwie zakochali się w niewłaściwych osobach i to była jedyna ich wina, to całą moją sympatię kradną Cathy i Heatcliff. Choć ranią nie tylko siebie nawzajem lecz również wszystkich wokół, to… jest coś rozczulającego (jeśli wolno mi to tak nazwać) w ich historii. Sposób, w jaki los się z nimi obszedł można tylko i wyłącznie nazwać niesprawiedliwym. Heatcliff – niby taki tyran, łotr, szatan wcielony (można by mnożyć epitetów), przepełniony chęcią spełnienia zemsty, złością i nienawiścią. Cathy wcale nie lepsza: rozpieszczona egoistka odrzucająca miłość ukochanego mężczyzny, świadoma lawiny nieszczęść wywoływanych swoją decyzją. A jednak… przez całą książkę miałam nadzieję, że ich los się odmieni, że „oni przecież powinni być razem”, ich głęboka miłość powinna mieć jakieśkolwiek choć trochę pozytywne uwieńczenie. W obliczu tego jakże łatwo było im wybaczyć wszelkie wyrządzone krzywdy…
"Wichrowe Wzgórza" z całą pewnością potrafią zostawić piętno na duszy czytelnika, mam nadzieję że nie tylko na mojej. Niejednoznaczność każdej z postaci przewijających się na kartach tej powieści jest wręcz uzależniająca. Nie brak tu także psychologicznych niuansów, które przy każdym kolejnym sięgnięciu po tę pozycję nabierają innego wymiaru. Postaci wcale nie są wyidealizowane, nie ma mowy, żeby tak było. Mamy tu do czynienia ze złem w czystej postaci. Zapoznanie się z klasyką nie gryzie. POLECAM!!!

Wyobrażacie sobie, że wasze małżeństwo jest aranżowane, a całe życie ma z góry jasno zaplanowany schemat? Że panuje rygorystyczna moralność zmuszająca Was do tłamszenia uczuć oraz MUSICIE się dostosować do konwenansów społecznych? Emily Bronte bardzo dobitnie ukazała epokę wiktoriańską. Zrobiła to tak realistycznie, że nie sposób samemu przenieść się na wietrzne wzgórza...