I teraz przejdę do aspektu, który momentami sprawiał, że aż zgrzytałam zębami. Chodzi mianowicie o gatunek, w jakim książka się mieści - jest to powieść historyczna. Wiem, że jej celem jest głównie ukazanie wydarzeń z perspektywy danego ludu, wzmocnienie tożsamości narodowej i podniesienie ludu na duchu, jednak to co się tutaj stało wyprowadziło mnie z równowagi. O ile postać Jana jest tu okazana w miarę rzetelnie, o tyle przy reszcie aspektów i postaci autor poleciał po całości. Przede wszystkim, najbardziej rażące było podejście do postaci króla Ryszarda, ukazanego tutaj jako ideał władcy. Większość z nas może sobie pomyśleć, że skoro miał przydomek "Lwie Serce", to znaczy, że musiał być wspaniałym władcą. Otóż nic bardziej mylnego, przydomek ten otrzymał dzięki swym zasługom na krucjatach, które oczywiście są szlachetne, ale problem tkwił w tym, że Ryszard oprócz swoich krucjat, nie widział więcej nic. Podczas dziesięciu lat swoich rządów, w Anglii spędził JEDYNIE 6 miesięcy, dzięki czemu zapracował sobie na drugi przydomek "the absent king". Mało tego, ciągle pakując się w wojny i walki (oczywiście poza granicami swego państwa i wcale nie w interesie Anglii), często trafiał do niewoli, przez co ceny okupów były kosmiczne. Pomijając fakt okupów, kolejną sprawą był skarbiec, który przy końcu jego rządów pozostał pusty, ponieważ z pieniędzy państwowych finansował swoje wojenne wojaże i krucjaty. Kolejnym aspektem są relacje między ludnością francuską i saksońską, która tutaj ukazana jest w sposób osobliwy - Normanowie jako uzurpatorzy, a Saksonii jako lud uciskany. Nie jest to do końca prawdą, gdyż Anglii nikt sobie nie uzurpował, a zwyczajnie ją podbił, tak jak to również zrobili Wikingowie od 8 do 10 wieku, czy sami Anglo-Saksonowie, którzy jako germański lud wkroczył w V wieku n.e. na Wysypy i który podbił pozostałości przybywających tam Rzymian czy Celtów. A teraz łącząc relacje między Normanami i Saksonami i królem Ryszardem - tutaj autor ukazuje, że jego brat Jan nienawidził Saksonów, a Ryszard wręcz przeciwnie, był sprawiedliwy i nie miał nic przeciw podbitemu ludowi - zarówno Jan, jak i Ryszard należeli do dynastii Plantagenetów, która była (bez wyjątku) nienawidzona przez każdy ród, który doznał inwazji Wilhelma. Jedyny powód, który miałby sprawić, że lud Saksoński wolałby króla Ryszarda to chyba jedynie jego wieczna nieobecność, która powstrzymała go przez zniszczeniem nie tylko skarbca, ale i całego państwa.



Gdy już jako miłośnik historii, pragmatyzmu i student wylałam z siebie całą żółć, teraz mogę przejść do omawiania innych aspektów, tym razem takich, które faktycznie w średniowiecznej Europie miały miejsce. Przede wszystkim warty uwagi jest wątek sytuacji kobiet, o której wspominałam wcześniej. Nie dość, że kobieta nie miała prawa wyboru w kwestii męża, to i traktowana była przedmiotowo, jako bardziej (lub mniej) cenny łup, będący często środkiem wymiany handlowej. Kolejnym aspektem jest traktowanie Żydów, a raczej ich dyskryminacja, która swój początek miała nie podczas II Wojny Światowej, a już wcześniej, choćby w starożytnym Rzymie czy średniowiecznej Anglii, w której Żydów można było zabijać na ulicach, nie ponosząc żadnych konsekwencji (paradoksalnie nadużywane przez osoby, które uczestniczyły w krucjatach do Ziemi Świętej). Następnym wątkiem jest fanatyzm religijny, który również w powieści miał miejsce i który podczas średniowiecza (i później w czasach Hiszpańskiej Inkwizycji) miał swój szczyt. To również wiąże się z sytuacją kobiet, ponieważ gdy tylko jakaś była "niewygodna", to oskarżano ją o czary, i najczęściej niewinna kobieta płonęła na stosie.



Podsumowując, pomijając fakt, że zamiast powieści historycznej zaserwowaną mamy historyczną propagandę, to traktując tą pozycję jako czystą fikcję literacką bez odniesień do rzeczywistości, jest do całkiem dobry kawał przyjemnej literatury przygodowej. Polecam ją każdemu, kto ma słabość do motywu średniowiecza i Wysp Brytyjskich jako ciekawą i niecodzienną lekturę, jednak nie polecałabym jej jako źródła wiedzy historycznej.

I teraz przejdę do aspektu, który momentami sprawiał, że aż zgrzytałam zębami. Chodzi mianowicie o gatunek, w jakim książka się mieści - jest to powieść historyczna. Wiem, że jej celem jest głównie ukazanie wydarzeń z perspektywy danego ludu, wzmocnienie tożsamości narodowej i podniesienie ludu na duchu, jednak to co się tutaj stało wyprowadziło mnie z równowagi. O ile...