Ekaterina Sedia, okrzyknięta na okładce „rosyjskim talentem na miarę Neila Gaimana”, pisze tak infantylnie, że z trudem dobrnąłem do końca „Tajemnej historii Moskwy”. Jej postacie są tylko bezmyślnymi marionetkami rozkojarzonego narratora. Psychologia postaci nie istnieje. W dowolnym momencie mogą zrobić coś, co stoi w sprzeczności z sąsiednim akapitem. Na przykład policjant Jakow NIE CHCE bratać się z bandytą Siergiejem i tę niechęć realizuje poprzez wciąganie go w rozczulające wynurzenia na temat ulubionych smaków lodów z dzieciństwa, a Galina, której nie chce się spać, zasypia zmęczona. Nie twierdzę, że tak się nie da, ale autorka mogłaby to podać tak, jakby sama o tym zdecydowała, a nie jakby jej się samo tak jedno z drugim niespodziewanie zderzyło. Znam kilkudziesięciu pisarzy, którzy to potrafią. Ekaterina Sedia nie potrafi. Może za to zapomnieć o jakiejś postaci. Na końcu są podziękowania dla pięciu linijek nazwisk. Wyobrażam to sobie tak: kolega albo ciocia czyta rękopis, nie wie, dlaczego nagle z akcji zniknęła Zemuna, czyni uwagę, na co autorka, gratulując sobie w duchu czujności i skutecznego warsztatu, dopisuje na stronie 278: „Gdzie jest Zemuna? – zapytała Galina. – I Timur-bej?”. I kolegę/ciocię przesuwa o oczko wyżej w podziękowalnym rankingu.

Najgorsze jest to, że postacie nie zwracają się tak naprawdę do siebie, tylko do czytelnika. Mówią i robią nie to, co wynikałoby z akcji, tylko to, co powinien był powiedzieć – lub przemilczeć (!) – narrator; i łatają to, co narratorowi się rozlazło. Nie mają żadnych indywidualnych poglądów, tzn. każde zdanie tej książki mogłoby być wygłoszone przez każdą postać (poza uwarunkowaniami pozapowieściowymi, jak na przykład to, że „aresztuję was” raczej wygłosi policjant). No i te opisy, jako żywo przypominające szkolne wypracowania słabego ucznia, któremu zadano napisać „opis długi na osiem zdań” – chaotyczne, do niczego nie prowadzące, nijak się mające do nastroju sceny (o ile w przypadku ThM w ogóle można mówić o czymś takim jak nastrój sceny).

Gorąco odradzam lekturę tej książki.

Ekaterina Sedia, okrzyknięta na okładce „rosyjskim talentem na miarę Neila Gaimana”, pisze tak infantylnie, że z trudem dobrnąłem do końca „Tajemnej historii Moskwy”. Jej postacie są tylko bezmyślnymi marionetkami rozkojarzonego narratora. Psychologia postaci nie istnieje. W dowolnym momencie mogą zrobić coś, co stoi w sprzeczności z sąsiednim akapitem. Na przykład...