Ło matulu jakie to było dobre .... na początku.
Historia porywa, nie dłuży się, jest naprawdę tajemna i obrazowo opisana. Z miasta zaczynają znikać ludzie, nie każdy zauważył, że zaraz po zniknięciu w danym miejscu widziało się jakiegoś ptaka. Tajemnicy tych dziwnych zniknięć ma się przyjrzeć podrzędny policjant, na początku prowadzi wywiad w domach, które zgłosiły zaginięcia członków swoich rodzin. I tak oto Jakow trafi na siostrę jednej z zaginionych, która choć uciszana przez matkę, twardo obstawia, że siostra zmieniła się w kawkę. Jakow i Galina postanawiają pójść tym tropem, ale na tym koniec fajnej i tajemniczej Moskwy, potem jest zejście w podziemie i nuda , a może raczej nie nuda jak drętwość i plastikowość opisywanych postaci, ich historii i kolejnych przygód, a szkoda nawet большой
жалость

Ło matulu jakie to było dobre .... na początku.
Historia porywa, nie dłuży się, jest naprawdę tajemna i obrazowo opisana. Z miasta zaczynają znikać ludzie, nie każdy zauważył, że zaraz po zniknięciu w danym miejscu widziało się jakiegoś ptaka. Tajemnicy tych dziwnych zniknięć ma się przyjrzeć podrzędny policjant, na początku prowadzi wywiad w domach, które zgłosiły...

Dobre złego początki...

Książka zaczyna się świetnie - mamy tutaj schizofreniczkę, która widzi więcej niż inni oraz nasz świat, który jest czymś więcej niż nam się wydaje... Dreszcze przechodzą po grzbiecie.

Potem jednak następuje Przejście i wszystko zmienia się w infantylną satyrę historyczno - polityczną.
Bardzo rozczarowujące

Dobre złego początki...

Książka zaczyna się świetnie - mamy tutaj schizofreniczkę, która widzi więcej niż inni oraz nasz świat, który jest czymś więcej niż nam się wydaje... Dreszcze przechodzą po grzbiecie.

Potem jednak następuje Przejście i wszystko zmienia się w infantylną satyrę historyczno - polityczną.
Bardzo rozczarowujące

Czytałem lepsze. Rozczarowująca.

Czytałem lepsze. Rozczarowująca.

Książka nie do końca trafia w mój literacki gust, a jej czytanie potraktowałem raczej jako eksperyment. Mam niesamowity sentyment zarówno do języka rosyjskiego, którego bezskutecznie i z uporem maniaka próbuję się nauczyć, jak i do literatury rosyjskiej. Autorce jednak daleko do klasyków, a jej powieść mnie nie porwała. Owszem, z przyjemnością czytałem o miejscach w Moskwie, których zobaczenie jest moim marzeniem. Niektóre pomysły oraz perypetie bohaterów przypadły mi do gustu, jednak całość zrobiła dość mdłe wrażenie. Jest to książka o której z pewnością szybko zapomnę.

Książka nie do końca trafia w mój literacki gust, a jej czytanie potraktowałem raczej jako eksperyment. Mam niesamowity sentyment zarówno do języka rosyjskiego, którego bezskutecznie i z uporem maniaka próbuję się nauczyć, jak i do literatury rosyjskiej. Autorce jednak daleko do klasyków, a jej powieść mnie nie porwała. Owszem, z przyjemnością czytałem o miejscach w...

Chociaż napisana po angielsku, to powieść głęboko rosyjska. Pełno w niej odwołań do rosyjskiej historii, literatury, gospodarki, baśni... Odrobinę znam temat, ale i tak obawiam się, że sporo smaczków mi umknęło. Książka aż ocieka rosyjską mentalnością, z jej marazmem oraz pogodzeniem się z losem i naczalstwem, niezależnie od tego, na jak głupie pomysły by nie wpadło.

Fabuła bazuje na ciekawym, dość nowatorskim pomyśle. Obfituje w zwroty akcji, których nie przewidziałam. Różne wątki zostały zgrabnie splecione w jedną całość. Dzięki temu wszystkiemu czytało się ją z zainteresowaniem.

Nieco więcej szczegółów tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2017/02/tajemna-historia-moskwy-mocno-rosyjska.html

Chociaż napisana po angielsku, to powieść głęboko rosyjska. Pełno w niej odwołań do rosyjskiej historii, literatury, gospodarki, baśni... Odrobinę znam temat, ale i tak obawiam się, że sporo smaczków mi umknęło. Książka aż ocieka rosyjską mentalnością, z jej marazmem oraz pogodzeniem się z losem i naczalstwem, niezależnie od tego, na jak głupie pomysły by nie...

Ekaterina Sedia, okrzyknięta na okładce „rosyjskim talentem na miarę Neila Gaimana”, pisze tak infantylnie, że z trudem dobrnąłem do końca „Tajemnej historii Moskwy”. Jej postacie są tylko bezmyślnymi marionetkami rozkojarzonego narratora. Psychologia postaci nie istnieje. W dowolnym momencie mogą zrobić coś, co stoi w sprzeczności z sąsiednim akapitem. Na przykład policjant Jakow NIE CHCE bratać się z bandytą Siergiejem i tę niechęć realizuje poprzez wciąganie go w rozczulające wynurzenia na temat ulubionych smaków lodów z dzieciństwa, a Galina, której nie chce się spać, zasypia zmęczona. Nie twierdzę, że tak się nie da, ale autorka mogłaby to podać tak, jakby sama o tym zdecydowała, a nie jakby jej się samo tak jedno z drugim niespodziewanie zderzyło. Znam kilkudziesięciu pisarzy, którzy to potrafią. Ekaterina Sedia nie potrafi. Może za to zapomnieć o jakiejś postaci. Na końcu są podziękowania dla pięciu linijek nazwisk. Wyobrażam to sobie tak: kolega albo ciocia czyta rękopis, nie wie, dlaczego nagle z akcji zniknęła Zemuna, czyni uwagę, na co autorka, gratulując sobie w duchu czujności i skutecznego warsztatu, dopisuje na stronie 278: „Gdzie jest Zemuna? – zapytała Galina. – I Timur-bej?”. I kolegę/ciocię przesuwa o oczko wyżej w podziękowalnym rankingu.

Najgorsze jest to, że postacie nie zwracają się tak naprawdę do siebie, tylko do czytelnika. Mówią i robią nie to, co wynikałoby z akcji, tylko to, co powinien był powiedzieć – lub przemilczeć (!) – narrator; i łatają to, co narratorowi się rozlazło. Nie mają żadnych indywidualnych poglądów, tzn. każde zdanie tej książki mogłoby być wygłoszone przez każdą postać (poza uwarunkowaniami pozapowieściowymi, jak na przykład to, że „aresztuję was” raczej wygłosi policjant). No i te opisy, jako żywo przypominające szkolne wypracowania słabego ucznia, któremu zadano napisać „opis długi na osiem zdań” – chaotyczne, do niczego nie prowadzące, nijak się mające do nastroju sceny (o ile w przypadku ThM w ogóle można mówić o czymś takim jak nastrój sceny).

Gorąco odradzam lekturę tej książki.

Ekaterina Sedia, okrzyknięta na okładce „rosyjskim talentem na miarę Neila Gaimana”, pisze tak infantylnie, że z trudem dobrnąłem do końca „Tajemnej historii Moskwy”. Jej postacie są tylko bezmyślnymi marionetkami rozkojarzonego narratora. Psychologia postaci nie istnieje. W dowolnym momencie mogą zrobić coś, co stoi w sprzeczności z sąsiednim akapitem. Na przykład...

Trochę trudno przyrównywać Sedię do Gaimana czy np. Tanii Huff (świetna "Brama mroku i krąg światła"),bo tam, gdzie Gaiman i Huff grają delikatnymi akcentami magii, przesączającymi się w naszą rzeczywistość w na tyle niezauważalny sposób, że jedynie mocno wyczulone jednostki są w stanie ją dostrzec, tam Sedia wali między oczy czarami, w które uwikłane jest całe mrowie zupełnie zwyczajnych osób. Należy więc podczas lektury wyrzucić z głowy wszelkie powiązania z Gaimanem i dać się ponieść snutej przez autorkę historii jako samodzielnej opowieści, biegnącej własnym torem i czerpiącej z zupełnie innego folkloru - brudniejszego, bardziej siermiężnego i sprawiającego wrażenie worka, do którego kolejne pokolenia Rosjan nawpychały różnych naznoszonych z całego świata etnograficznych śmieci.

Sedno historii jest ciekawe i z łatwością potrafi zainteresować czytelnika, choć niektóre elementy - na przykład niezbyt gładkie przeskakiwanie między wątkami czy uporczywe określanie milicji mianem policji - potrafią rozbijać rytm lektury i budzić swego rodzaju irytację. W Moskwie pierwszej połowy lat 1990-tych zaczynają znikać przypadkowi ludzie. Wkrótce okazuje się, że zmieniają się oni w kawki (lub sowy, choć dość szybko autorka o nich zapomina) i migrują do świata podziemnego. Tajemnicę przemiany ludzi w ptaki decyduje się rozwikłać siostra zaginionej dziewczyny, ciapowaty policjant i trunkowy malarz-kloszard. We trójkę znajdują "wrota" do podziemi i przenoszą się na pogrążone w wiecznym mroku śmietnisko Rosji, czyli krainę, w której egzystują różni niedobitkowie dawnych epok - od pogańskich bóstw, po sybiraków i politycznych uchodźców.

Fabuła się rozwija, dorzucając do układanki kolejne interesujące elementy, aż w pewnym momencie... finezję trafia szlag. Czytelnik niespodzianie zostaje wrzucony w przaśne towarzystwo rodem z ruskich bylin, a fabuła zaczyna tonąć w nieledwie grafomańskich dialogach, akcji rodem z sesji RPG (trzeba chodzić od osoby do osoby i gromadzić informacje) i bajkowych wykwitach (główne skrzypce zaczyna grać Niebiańska Krowa Zemuna, czyli... gadająca krowa, co to kiedyś strzyknęła mlekiem w niebo i stworzyła gwiazdy). Później robi się jeszcze dziwniej, a cała historia dostaje zwieńczenie gubiące część wątków i dość nijakie, nie potrafiące dać czytelnikowi pełnej satysfakcji.

Tak jak pierwsza część książki, z rozkręcającym się śledztwem i barwnym odmalowaniem osobliwych realiów, czyta się jak coś w rodzaju kryminału fantasy, tak druga część, pełna dziwnych stworów, sprawia wrażenie bryku, pospiesznie kleconego z wszelkich baśniowych postaci, jakie tylko Sedia znalazła w swoich książeczkach dla dzieci. I jeśli "Tajemna historia Moskwy" być może sprawdziła się w Ameryce jako swego rodzaju przewodnik po rosyjskim folklorze, to w Polsce, gdzie choćby Kościej Nieśmiertelny nie jest pustym pojęciem, co najwyżej spowoduje wzruszenie ramion nad egzaltowanym zachwytem Sedii nad rosyjskimi ludowymi cudowiszczami.

Trochę trudno przyrównywać Sedię do Gaimana czy np. Tanii Huff (świetna "Brama mroku i krąg światła"),bo tam, gdzie Gaiman i Huff grają delikatnymi akcentami magii, przesączającymi się w naszą rzeczywistość w na tyle niezauważalny sposób, że jedynie mocno wyczulone jednostki są w stanie ją dostrzec, tam Sedia wali między oczy czarami, w które uwikłane jest całe mrowie...

Dla mnie masakra. Czytałam, czytałam i w końcu się udało. Kupiłam ją dlatego, że opis z tyłu książki wskazywał, że może być fajna. Rozczarowałam się bardzo, a samą książkę wydałam koleżance żeby znowu się na nią nie natknąć.

Dla mnie masakra. Czytałam, czytałam i w końcu się udało. Kupiłam ją dlatego, że opis z tyłu książki wskazywał, że może być fajna. Rozczarowałam się bardzo, a samą książkę wydałam koleżance żeby znowu się na nią nie natknąć.

Rozumiem, że porównania do Nigdziebądź Gaimana obecnewszędzie na okładkach służą za chwyt reklamowy, mają prowadzić do prostego skojarzenia „skoro tamto urban fantasy mi się spodobało i to też jest urban fantasy, też mi się spodoba, więc kupię!”, ale umieszczenie ich tam nie oddaje sprawiedliwości ani autorce, które zasługuje na autonomię ani książce, która do Nigdziebądź podobna nie jest.
Bohaterowie Tajemnej historii Moskwy nie wkraczają w magiczną krainę baśni, aby przezwyciężyć swoje kryzysy emocjonalne (nie mam szacunku dla Richarda, któremu się z dobrobytu w dupie poprzewracało, jak to często powtarza moja rodzicielka),ale uciekają przed brutalną rzeczywistością do krainy przegranych i zagubionych, tych, którzy sobie nie poradzili. Moskwa-Pod jest cmentarzem zapomnianych bogów i ludzi pożartych przez historię. Jest grobem, co wiedzą sami bohaterowie, trafiają tam jako ofiary pożogi, zamieci, topielice. Nie ma w niej nic pociągającego ani romantycznego poza świętym spokojem przegranych, niezakłóconym spoczynkiem trupów.
Sedia wyrasta nawet nie tyle z „ducha rosyjskiej literatury”, który to przecież jest takim samym konstruktem Zachodu, co „Orient”, ale z rosyjskiej rzeczywistości, którą mogą zrozumieć wszyscy mieszkańcy krajów byłego bloku komunistycznego. Zrozumieć brak wiary, nadziei i miłości w rzeczywistości, która tak bardzo skupia się na walce o podstawy – o przetrwanie – że nie ma czasu na wymyślanie romantycznych mitologii na własny temat. Nie można uromantycznić kolejki do lekarza, w której czeka się kilka godzin od siódmej rano ani tego, że babcina renta nie starcza nawet na karmę dla kota. Sedia pisze o tym możliwie najbrzydszym i najtrudniejszym czasie przemiany ustrojowej, a jej książka to nie tyle pochwała eskapizmu, co przyrodniczy opis procesu przegrywania z życiem. Jest ponura, smutna i rozdrapuje rany, jakie powstają na psychice obciążonej historią. Kłuje nas w nasz własny prowincjonalizm. I między innymi dlatego jest bardzo dobra.

Rozumiem, że porównania do Nigdziebądź Gaimana obecnewszędzie na okładkach służą za chwyt reklamowy, mają prowadzić do prostego skojarzenia „skoro tamto urban fantasy mi się spodobało i to też jest urban fantasy, też mi się spodoba, więc kupię!”, ale umieszczenie ich tam nie oddaje sprawiedliwości ani autorce, które zasługuje na autonomię ani książce, która do Nigdziebądź...

Moskwa, szara rzeczywistość i ludzie, którzy... zamieniają się w ptaki. Przyznam, że początek strasznie mnie wciągnął. Cierpki klimat książki sprawia, że chcemy jeszcze i jeszcze.

Nagle pojawia się magiczna i mroczna kraina gdzie żyją obok siebie m.in. Rusałki, Dziadek Mróz oraz zwykli ludzie, którzy z pewnych powodów są tam gdzie są.

Miałam strasznie mieszane odczucia przy czytaniu - na początku wciągałam stronę za stroną. Później były momenty kiedy miałam dość i jeden rozdział na dzień wystarczał mi w zupełności. Później, gdy historia zmierzała ku końcowi znów byłam ciekawa co kryje się na kolejnej stronie.

Być może to kwestia nagromadzenia postaci (prawie każdy z innej beczki). Czasami miałam wrażenie, że autorka troszkę się pogubiła i sama nie wiedziała kto w tej książce ma być i gdzie cała historia zmierza. Użytkowniczka Ferula ma sporo racji w tym, że zabrakło tego „czegoś" jeśli o rosyjski klimat chodzi.

Moskwa, szara rzeczywistość i ludzie, którzy... zamieniają się w ptaki. Przyznam, że początek strasznie mnie wciągnął. Cierpki klimat książki sprawia, że chcemy jeszcze i jeszcze.

Nagle pojawia się magiczna i mroczna kraina gdzie żyją obok siebie m.in. Rusałki, Dziadek Mróz oraz zwykli ludzie, którzy z pewnych powodów są tam gdzie są.

Miałam strasznie mieszane odczucia...