Krótko, zwięźle i na temat! Co mnie przyciągnęło do akurat tej książki? Cóż, tytuł. Dlaczego? Ciemność zawsze kojarzy się z tajemnicą, niejasnością, a to często wróży dobrą historię, albo przynajmniej powinno... Co jeszcze? Porównanie do "Dziewczyny z pociągu? I znowu: dlaczego? Musiałam sprawdzić czy owe porównanie jest słuszne. A czy jest? Czytajcie dalej!

Długo zastanawiałam się w jaki sposób streścić fabułę powieści tak, aby oddać to co w niej najlepsze, ale jednocześnie nie zaserwować Wam spoilera. Zadanie do łatwych nie należało, ale do tych niewykonalnych tez nie, więc jedziemy z tym koksem! Iris i Ray. Główni bohaterowie powieści, a także jej narratorzy. Ona jest młodą prawniczką oraz matką samotnie wychowującą niezwykle problematycznego malucha, co często wpływa na wykonywany przez nią zawód. Kobieta nie może liczyć na pomoc ojca dziecka, jej matka - choć chętnie zajmuje się wnukiem - nie ma z kolei zbyt dobrych relacji z własną córką, a sama Iris i jej metody wychowawcze nieustannie są oceniane i to... niezbyt pozytywnie. On z kolei jest więźniem odsiadującym wyrok za zamordowanie sąsiadki i jej małej córeczki. Poznajemy go w chwili gdy zostaje przewieziony do zakładu psychiatrycznego na obserwację. Mężczyzna bez wątpienia przejawia pewne zaburzenia psychiczne: wyraźnie nie radzi sobie z emocjami, dlatego też łatwo potrafi przejść od smutku do gniewu, przy czym ma w sobie coś z... dziecka. Jeszcze jedno. Ray uparcie twierdzi, że jest niewinny. Mało tego, wkrótce drogi tych dwojga się zetną. Akwarium. Rybki. Dziennik. Nazwisko. Trop. Na wszytko to Iris natknie się przypadkowo, a jej ciekawość zawiedzie ją do pilnie strzeżonego przez matkę pokoju, który pamięta z dzieciństwa. Co tytułowa dziewczyna znajdzie w ciemności? Czy Ray mówi prawdę? Kochani, książka czeka!

A teraz trochę o tym co mi się podoba, a co nie...

+ prowadzona w pierwszej osobie narracja. W przypadku gatunku jest trafionym zagraniem, ponieważ czytelnik ma przed sobą fakty z pierwszej ręki i może "pobawić się" w detektywa.
+ sprytnie skrojona intryga. Owa książka często porównywana jest do słynnej już "Dziewczyny z pociągu", co w sumie jest zrozumiałe - pierwszoosobowa narracja, gatunek, bohater z problemami, zbrodnia, itp. Ja jednak pokuszę się o stwierdzenie, że powieść Marion Pauw przebija bestseller Pauli Hawkins. Oczywiście możecie mieć na ten temat zupełnie inne zdanie, niemniej jednak pisząc recenzje biorę pod uwagę własne odczucia :)
+ główni bohaterowie. Ani Iris, ani Ray nie są idealni. Każde z nich ma jakiś problem. Dzięki temu historia wydaje nam się być bardziej prawdziwa w świecie gdzie seriale telewizyjne namiętnie idealizują zawód prawnika. Duży plus za konstrukcję postaci i to nie tylko tych wspomnianych!

Jak widać, nie mam do owego dzieła żadnych zastrzeżeń, stąd nie powinniście się zdziwić, że szczerze polecam Wam "Dziewczynę w ciemności". Jeśli o mnie chodzi, przeczytanie tej pozycji zajęło mi raptem trzy dni. Fakt, czytam szybko, ale widzę w tym też zasługę samej autorki, której sposób pisania i niedługie "rozdziały" sprawiają, że ciężko się od tej książki oderwać. Nie wierzycie? Sprawdźcie sami! Jeśli podzielicie moje zdanie, będziecie bogatsi o kolejną ciekawą powieść. Co jeśli nie? Przynajmniej sprawdziliście, czego nie powstydziłby się przecież żaden detektyw :)

Krótko, zwięźle i na temat! Co mnie przyciągnęło do akurat tej książki? Cóż, tytuł. Dlaczego? Ciemność zawsze kojarzy się z tajemnicą, niejasnością, a to często wróży dobrą historię, albo przynajmniej powinno... Co jeszcze? Porównanie do "Dziewczyny z pociągu? I znowu: dlaczego? Musiałam sprawdzić czy owe porównanie jest słuszne. A czy jest? Czytajcie dalej!

Długo...