Poprzednią część przygód Petrenki oceniłem na solidne 6/10 gwiazdek. Książkę czytało się dobrze, chociaż było kilka rozwiązań, które nie do końca mi odpowiadały. Niedawno, po prawie roku wyczekiwania, w moje ręce trafił drugi tom “Na skraju strefy” Krzysztofa Haladyna. Po lekturze mogę stwierdzić – jest bardzo dobrze, jest lepiej niż ostatnim razem.

Autorowi doskonale udało się oddać klimat S.T.A.L.K.E.R.a poprzez zbalansowanie elementów znanych z gry (pisanie opowieści osadzonej w konkretnym uniwersum jest ograniczeniem) oraz dodanie wielu ciekawych konceptów od siebie. Bohaterom zdarza się wrócić do miejsc poprzednio odwiedzonych. Przez to bardzo łatwo uwierzyć, że gdzieś tam daleko, za Kordonem, naprawdę istnieje Zona.

Mamy okazje jeszcze bliżej poznać bohaterów pierwszo i drugoplanowych. Petrenka nadal pełni nieformalną rolę przywódcy grupy. Czasem konieczne jest „niańczenie” niedoświadczonych kompanów. Dzięki bardzo dobrym dialogom w końcu przekonałem się do Wiery (nie mam problemu z kobietami w Zonie, ale niemal każdy osiłek w „Na skraju strefy” jest trochę zbyt stereotypowym, umięśnionym prymitywem). Podczas wymiany zdań czasami trafiają się prawdziwe „pociski”, czyli żołnierski humor, który idealnie wpasowuje się w ton opowieści. Chyba tylko dzięki żartom oraz okazjonalnemu leczeniu promieniowania (w wiadomy sposób) Sołdat jeszcze nie oszalał ciągnąc za sobą dwie kobiety oraz niedoświadczonego naukowca przez Zonę.

Główna intryga jest wielowątkowa i bardzo dobrze poprowadzona. Pojawiają się odpowiedzi na pytania z pierwszego tomu. W czasie kolejnych wypraw Sołdata sprawy, jak to w życiu, idą różnie. Ale komplikacje fabuły są logiczne – w Zonie nic nie jest proste, ża dużo tam się dzieje. Trzeba zacisnąć zęby i działać. Co dla mnie bardzo wazne – widać, że postacie myślą. Uczą się na błędach, improwizują. Zona bardzo szybko zabiera osoby, którym brak oleju w głowie. Działania drużyny są sensowne – wiem dlaczego bohaterowie ruszają na kolejne „chodki”, chociaż ryzyko jest wielkie.

W kontekście tego, co napisałem wyżej, troszkę słabiej wypada zakończenie książki. Nie jest ono złe, po prostu zmienia się nieco ton i tempo, do którego przyzwyczaiły nas poprzednie rozdziały. Nagle dużo się dzieje. W sumie to bardzo życiowe, ale zarazem wybiło mnie to nieco z rytmu. Nasuwa sie pytanie – co dalej?

Na skraju strefy to książka nie tylko dla każdego fana uniwesum S.T.A.L.K.E.R, ale także dla fana dobrych opowieści fantastycznych. Ciekawa, trzyma w napięciu, nawet się nie spostrzegłem, gdy dotarłem do końca historii. Tym, którzy nie znają twórczości Krzysztofa Haladyna polecam zakup obydwu tomów i przeczytanie całej historii w jednym podejściu. Znajomość pierwszego tomu jest moim zdaniem obowiązkowa.

8/10

Poprzednią część przygód Petrenki oceniłem na solidne 6/10 gwiazdek. Książkę czytało się dobrze, chociaż było kilka rozwiązań, które nie do końca mi odpowiadały. Niedawno, po prawie roku wyczekiwania, w moje ręce trafił drugi tom “Na skraju strefy” Krzysztofa Haladyna. Po lekturze mogę stwierdzić – jest bardzo dobrze, jest lepiej niż ostatnim razem.

Autorowi doskonale...