☢ Ostatnia część podróży Miszy po Zonie! ☢

Ułożył sobie już życie na Dużej Ziemi: mieszkanie, firma, Nastia u boku. Od czterech lat nie postawił stopy w Zonie i nie zapowiadało się, żeby miał to zmienić - jednak, kto by się spodziewał, życie ma inne plany. Seria wydarzeń, której kulminacją było znalezienie na progu kolegi-stalkera, sprawia, że nasz bohater wraca za Kordon, aby pomóc starym przyjaciołom (a może samemu sobie?)

W “Powrocie” zdecydowanie zauważyć można progres, jaki wykonał autor od pierwszej części serii. Ta część cyklu miała najsilniej zarysowany przebieg fabuły. Z każdą stroną czytelnik zbliżał się do odkrycia tajemnicy razem z bohaterami. Miszka, mimo że nadal jest typem samotnika, częściej spotyka ludzi, znacznie bardziej zróżnicowanych niż ci opisywani wcześniej. Da się też zauważyć, jak zmienił się sam bohater od czasów pierwszych wypraw. Ostrożniejszy, pełny pokory, może trochę wrażliwszy - co wyszło mu na dobre.
Zmieniła się też sama Zona i jej mieszkańcy - stalkerzy posługują się znacznie bardziej rozwiniętą technologią. Mało kto pamięta jeszcze rzuca przed siebie śrubki, bo anomalie widoczne są zwykle na ekranach specjalnych urządzeń. Zwykle.
Misza odkrywa, że Zona nie stała w miejscu od jego odejścia i zmieniło się wszystko - miejsca, w których kiedyś był bezpieczny, teraz naszpikowane są zagrożeniami, a te, w których tętniło życie - świecą pustkami. A większość starych znajomych… niech im Zona lekką będzie.

Obserwowanie, jak na przestrzeni kolejnych tomów zmieniał się bohater i jego świat, było bardzo ciekawym doświadczeniem. Sama historia zawarta w “Powrocie” była jedną z lepszych przygód Miszy, tak samo jak nowi i powracający poboczni bohaterowie (chociaż mam wrażenie, że wszystkie kobiety w serii zostały odbite z jednego szablonu i tylko powierzchownie zmieniane, a każda z nich, nieważne czy u Miszy czy Sztywnego, zrobiłaby wszystko, aby zbliżyć się do głównego bohatera). Cała seria stalkerska w wykonaniu Michała Gołkowskiego była naprawdę dobra. Mimo że momentami miałam ochotę poddać się lub przewinąć kilka kartek do przodu, teraz, gdy ją skończyłam, czuję lekką pustkę i obawę przed zabraniem się za kolejnych autorów z serii.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram @luniwersum

☢ Ostatnia część podróży Miszy po Zonie! ☢

Ułożył sobie już życie na Dużej Ziemi: mieszkanie, firma, Nastia u boku. Od czterech lat nie postawił stopy w Zonie i nie zapowiadało się, żeby miał to zmienić - jednak, kto by się spodziewał, życie ma inne plany. Seria wydarzeń, której kulminacją było znalezienie na progu kolegi-stalkera, sprawia, że nasz bohater wraca za Kordon,...

Wciągający tytuł ,szybko skończony ,zona jak zawsze potrafi wciągnąć tak i było tym razem ,szybka wartka akcja nie jest przesycona niepotrzebnymi elementami ,tytuł warty zapoznania

Wciągający tytuł ,szybko skończony ,zona jak zawsze potrafi wciągnąć tak i było tym razem ,szybka wartka akcja nie jest przesycona niepotrzebnymi elementami ,tytuł warty zapoznania

Czy można dwa razy wejść do tej samej rzeki? A do tej samej Zony? Zwłaszcza że w Zonie wracać się przecież nie można. Okoliczności zmuszają jednak Miszę do nieplanowanego powrotu do strefy zamkniętej, która przez kilka lat jego pobytu na Dużej Ziemi nieco się zmieniła. Tak zaczyna się ostatni (przynajmniej na razie na to wygląda) tom cyklu STALKER Michała Gołkowskiego. Cykl według mnie trzyma poziom, a nawet się rozkręca, choć siłą rzeczy były momenty powtarzalne (ile to razy mogą do człowieka strzelać, albo próbować go zagryźć). Zakończenie cyklu bardzo poprawne, nieco zaskakujące i dające satysfakcję. Polecam.

Czy można dwa razy wejść do tej samej rzeki? A do tej samej Zony? Zwłaszcza że w Zonie wracać się przecież nie można. Okoliczności zmuszają jednak Miszę do nieplanowanego powrotu do strefy zamkniętej, która przez kilka lat jego pobytu na Dużej Ziemi nieco się zmieniła. Tak zaczyna się ostatni (przynajmniej na razie na to wygląda) tom cyklu STALKER Michała Gołkowskiego. Cykl...

Jak dla mnie fenomenalne zakończenie serii.
Najlepsza z wszystkich czterech książek.

Jak dla mnie fenomenalne zakończenie serii.
Najlepsza z wszystkich czterech książek.

Stary dobry Gołkowski. Klimat jest, wszechobecne napięcie jest. Ale mimo wszystko jakiś inny ten stalker. Bardzo miło się czytało - bo miło było wrócić do starych wspomnień z wspólnych wypadów do Zony z misza. Nostalgia uderza i człowiek się cieszy ze moze jeszcze raz doświadczyć chociaż namiastki tych odczuć co przy poprzednich książkach. Jednak zdecydowanie nie było to już to samo. Technologia wpleciona w opowieść zabrała dużo… Zbyt szybkie tępo akcji uszczknęlo swoje. Toporna końcówka również… Nie mówić już o bardzo sztucznie nakreślonych relacjach protagonisty z kobietami
Jakieś za bardzo pospieszne to wszystko było. Za dużo nowego za mało starego. Nie było chwili na zatrzymanie się, kontemplacje zony. Nacieszenie się mutantami i anomaliami.
Jednak dzięki tej książce wiem ze na pewno czas wrócić teraz do ołowianego świtu. Miło było. Dobrze się czytało ale to nie było TO.

Stary dobry Gołkowski. Klimat jest, wszechobecne napięcie jest. Ale mimo wszystko jakiś inny ten stalker. Bardzo miło się czytało - bo miło było wrócić do starych wspomnień z wspólnych wypadów do Zony z misza. Nostalgia uderza i człowiek się cieszy ze moze jeszcze raz doświadczyć chociaż namiastki tych odczuć co przy poprzednich książkach. Jednak zdecydowanie nie było to...

Najsłabsza choć przedostatnia też była słaba. Jednak spada fabuła na rzecz płytkiej narracji. Nie ma ciekawej historii ani świata ani też logiki to i realizmu jak w poprzednich częściach.

Najsłabsza choć przedostatnia też była słaba. Jednak spada fabuła na rzecz płytkiej narracji. Nie ma ciekawej historii ani świata ani też logiki to i realizmu jak w poprzednich częściach.

Zastanawiam się, czy ta książka rzeczywiście była tak dobra, czy po prostu pochłonęła mnie Zona i styl Gołkowskiego.
Niemniej jednak, mam to co z Komornikiem - rosnącą pokusę przeczytania ponownie.

Zastanawiam się, czy ta książka rzeczywiście była tak dobra, czy po prostu pochłonęła mnie Zona i styl Gołkowskiego.
Niemniej jednak, mam to co z Komornikiem - rosnącą pokusę przeczytania ponownie.

Taki Pilipiuk post-apo. Tzn. czyta się to przyjemnie, ale nie umiem tego brać na poważnie. A protagonista oczywiście jest najmądrzejszy w tej stronie świata, baby prawie pchają mu się do łóżka, a na końcu happy end. Nieco mdłe w odbiorze.

Taki Pilipiuk post-apo. Tzn. czyta się to przyjemnie, ale nie umiem tego brać na poważnie. A protagonista oczywiście jest najmądrzejszy w tej stronie świata, baby prawie pchają mu się do łóżka, a na końcu happy end. Nieco mdłe w odbiorze.

Powrót w tytule, to równocześnie powrót do takiej Zony, do jakiej przyzwyczaił nas autor w tomach 1-3.

Powrót w tytule, to równocześnie powrót do takiej Zony, do jakiej przyzwyczaił nas autor w tomach 1-3.

Chyba najsłabsza z serii. Ciągnęła się ta akcja i ciągnęła, a gdy przyszło co do czego, pare stron i po wszystkim. I do domu i dobranoc.

Chyba najsłabsza z serii. Ciągnęła się ta akcja i ciągnęła, a gdy przyszło co do czego, pare stron i po wszystkim. I do domu i dobranoc.