Pierwsze kilkanaście stron przeleciałam jak burza, takie wrażenie zrobiła na mnie ta historia, a raczej jej potencjał. Tylko potencjał, bo później okazało się już nie tak... różowo.

W paru miejscach autorka sama sobie strzela w stopę, uciekając się do wyśmiewania stereotypów (które nawiasem mówiąc dotyczą również tej książki) albo do dramatycznego naginania czasoprzestrzeni.

To może kilka perfidnie pożyczonych z książki przykładów: "Środek książki, jak każdemu wiadomo, jest zawsze najbardziej nużący. To początki i zakończenia dostarczają najwięcej zabawy." To jest fragment wypowiedzi głównej bohaterki o pisanej przez siebie powieści. Hmmm, nie wiem ale wydaje mi się, że książka jest dobra jeśli w większości jest interesująca. Autorka chyba nie do końca wie, że jej się udało aż za dobrze utożsamić z główną bohaterką, a ta opowieść powinna być nazwana "środkiem" w 99%.

Proszę, kolejny cytat: "Czasami ma się wrażenie, że gdziekolwiek się człowiek obróci w księgarni czy na kolegium redakcyjnym, przed oczami ma następną książkę w różowej obwolucie, której zadrukowane strony opowiadają o bezsensownych przygodach kolejnej szurniętej dwudziestokilkulatki z Londynu, która pracuje w wydawnictwie - nie wiem, dlaczego one wszystkie muszą być redaktorkami, ale tak jest - i która zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby znaleźć swój ideał mężczyzny." To już jest tak zabawne, że boki zrywać. Och, ten kunszt ironii na tak wysokim poziomie. Otóż główna bohaterka ma prawie 30 lat, mieszka w Londynie, jest redaktorką i jest w stanie zrobić tak głupie rzeczy, że głowach się to nie mieści. Najwyraźniej pani autorka, zechciała podkreślić wyższość swojej opowieści nad innymi traktującymi o tym samym. Przepraszam ale ja nie doceniam tej cudownie objawionej ironii i uważam, że jest dużo więcej książek o stereotypowych redaktorkach. A ten niewyrwany z kontekstu cytat jest najlepszą tej powieści recenzją.

Teraz skupiając się na samej historii: główna bohaterka jest strasznie wkurzająca. Szczerze, powinna trafić do szpitala, w którym leczy się choroby psychiczne. Bo to, co do pewnego momentu było zabawną lekką powieścią, zamieniło się w groteskowy rozwój choroby umysłowej u bohaterki. Dodatkowo zalecałabym również dorośnięcie, bo mimo tego że parę razy podkreślane jest że ma prawie 30-stkę i dawno była dzieckiem, to intelektualnie jest jednak na poziomie rozkapryszonej nastolatki, dodatkowo bez moralnych zasad.

Uważam, że zakończenie powieści jest nieakceptowalne. Pozostawia niedomówienie, co oczywiście nie jest niczym złym, czytelnicy kochają (i nienawidzą jednocześnie) takie smaczki. Jednak w tym przypadku jest ono oderwane od rzeczywistości i po prostu beznadziejne. Tak jakby nagle zabrakło pomysłu na pociągnięcie bądź skończenie tej farsy. Generalnie książkę szybko się czyta i pewnie jeszcze szybciej zapomina.

Ot, taka historia na leniwe popołudnia, pod warunkiem że ktoś ma trochę samokontroli przed rzuceniem książką o ścianę, wyobrażając sobie, że rzuca ją w bohaterkę (bądź autorkę). Ku oprzytomnieniu, oczywiście.

Nastawiałam się po opisie na zupełnie coś innego i srogo się rozczarowałam. I w zasadzie chyba wolałabym zamiast tej książki przeczytać tą, o której jest w niej wzmianka. O kobiecie która nie wie kto jest ojcem jej dziecka. Te kilka zdań wspominających fabułę książki jednej z bohaterek, wydały mi się dalece bardziej interesujące niż cała "Cienka różowa kreska".

Pierwsze kilkanaście stron przeleciałam jak burza, takie wrażenie zrobiła na mnie ta historia, a raczej jej potencjał. Tylko potencjał, bo później okazało się już nie tak... różowo.

W paru miejscach autorka sama sobie strzela w stopę, uciekając się do wyśmiewania stereotypów (które nawiasem mówiąc dotyczą również tej książki) albo do dramatycznego naginania...